Direct naar artikelinhoud

'Films over vrouwenkrijg je niet verkocht'

Een verhaal van Patricia Highsmith, Cate Blanchett in de hoofdrol... Met die klinkende vrouwennamen zou je verwachten dat heel Hollywood staat te dringen om Carol te mogen financieren. Regisseur Todd Haynes: 'Nee hoor. Belachelijk hoe bang men is voor films over vrouwen.'

De menselijke drang om andere gedaanten aan te nemen, grenzen te overschrijden, taboes te doorbreken... het zijn thema's die vaker terugkeren in het werk van de Amerikaanse regisseur Todd Haynes. Wellicht omdat vrouwen nog veel meer muren te slopen hebben, staan ze almaar vaker centraal in zijn werk.

In Far from Heaven keerde hij terug naar de fifties om Julianne Moore haar man te laten bedriegen met haar zwarte tuinman, in de tv-serie Mildred Pierce baseerde hij zich op James M. Cain om terug te gaan naar de depressie van de jaren 30 en liet hij Kate Winslet scheiden van haar werkeloze echtgenoot, en in Carol verfilmt hij een verhaal van misdaadauteur Patricia Highsmith over een deftig getrouwde vrouw die een lesbische relatie begint met een jonge winkeljuffrouw.

In Cannes sleepte Rooney Mara met haar vertolking van de jonge Therese de prijs voor beste actrice in de wacht. Dat Cate Blanchett toen met lege handen naar huis moest, is een onrecht dat later deze week wellicht wordt rechtgezet wanneer de Oscar-nominaties worden bekendgemaakt. Todd Haynes lichtte een en ander toe in Cannes.

Er was al vijftien jaar sprake van de verfilming van het boek. Zat u er al even lang op te azen?

Todd Haynes: "Nee, tot mijn scha en schande had ik er nog nooit van gehoord. Maar toen ik het las, was ik er meteen dol op. En ten zeerste door ontroerd.

"Het is duidelijk het meest persoonlijke boek van Patricia Highsmith. Ze was een jong meisje, had haar eerste boek, Strangers on a Train, al aan Alfred Hitchcock verkocht, maar ging tijdelijk als winkeljuffrouw aan de slag in Bloomingdale's omdat ze het geld kon gebruiken. En het was daar dat ze op een dag een elegante oudere dame zag binnenkomen die haar meteen omverblies, net zoals ze dat in het boek omschrijft. In werkelijkheid heeft ze nooit contact opgenomen met de dame. Jaren later, toen ze al een gerenommeerd auteur was, is ze haar wel nog eens vanuit de struiken gaan bespieden."

Meer dan over de lesbische liefde gaat het verhaal over de liefde, over verliefd worden.

"Ja, maar je voelt dat het een liefde is die niet mag zijn. De nerveuze paranoia die we kennen van het criminele brein bij Highsmith vertoont veel gelijkenissen met wat er in het hoofd van de verliefde vrouw omgaat. De liefde die ze voelt is crimineel, verboden. Daarom vindt Therese er ook geen woorden voor."

Cate Blanchett zat al vast aan het project voor het bij u belandde.

"Ja, ik las de roman en het script wetende dat Cate eraan vastzat. En dus met haar in gedachten. Ik had me echt niemand anders kunnen inbeelden. Ik kende haar van toen ik met haar werkte in I'm Not There, de film waarin ik Bob Dylan in zijn verschillende fasen door een andere acteur liet spelen. Toen ik haar in Blue Jasmine zag, werd ik nog enthousiaster, omdat ik alleen maar kon vaststellen dat ze met ouder te worden alleen maar mooier en fascinerender geworden was."

Waarom heeft het project zo lang op zich laten wachten? Omwille van het taboe-onderwerp?

"Nee, omdat het over vrouwelijke hoofdpersonages gaat. Belachelijk hoe bang men is om films over vrouwen te financieren. Terwijl we hier wel over een verhaal van Patricia Highsmith praten met Cate Blanchett in de hoofdrol, die de liefde bedrijft met een jonge, aantrekkelijke vrouw. Je denkt dat ze zullen dokken zonder erover na te denken. Maar neen, de financiers bekommeren zich niet om andere kijkers dan mannen van jonger dan 21. Telkens als er een vrouwelijke hit is, Bridesmaids of wat dan ook, denk je dat we vertrokken zijn, maar altijd blijkt dat een illusie."

Toch zijn er meer en meer vrouwelijke sterren die opkomen voor gelijke rechten en protesteren tegen de loonkloof.

"Er is nog veel werk. Het is gewoon beangstigend hoe extreemrechts de abortuswetten almaar blijft aanvechten en verworven vrouwenrechten dreigt terug te dringen. Het is tegenwoordig niet makkelijk om vrouw te zijn. Er wordt gestreden voor gelijke rechten voor homo's en tegen racisme. Maar de vrouwenrechten liggen voortdurend onder vuur en niemand doet er iets aan.

"De meeste films worden gemaakt door blanke mannen. Er worden heel wat slechte films gemaakt door blanke mannen. Mochten we ons van al die troep ontdoen, en de vrijgekomen ruimte besteden aan werk van mensen die een andere kleur en een ander geslacht hebben, dan komt het misschien nog goed."