Stugge Bokke versus kwieke zwarte goden
Vandaag stuit Nieuw-Zeeland op Zuid-Afrika in de halve finale van het WK rugby. Deze 'derby van het zuidelijk halfrond' wordt een clash van twee rugbystijlen: de elegantie van de All Blacks tegenover het beukwerk van de Springbokken.
Eigenlijk treffen ze elkaar een week te vroeg. Nieuw-Zeeland tegen Zuid-Afrika had de finale moeten zijn van het wereldkampioenschap rugby, net als twintig jaar geleden toen de Zuid-Afrikaanse aanvoerder Francois Pienaar de Webb Ellis Cup ontving uit de handen van Nelson Mandela. Zijn team had na verlenging gewonnen van de favorieten, de All Blacks. Deze gedenkwaardige 'Mandela-finale' was zes jaar geleden onderwerp van de film Invictus.
Het zou een klein wonder zijn als de Springbokken de All Blacks nu weer weten te verslaan. De Zuid-Afrikaanse coach Heyneke Meyer heeft de regerende wereldkampioen "de beste ploeg die het spel ooit heeft gespeeld" genoemd.
Vast staat dat de confrontatie op Twickenham, een rugbytempel voor 82.000 toeschouwers in het zuidwesten van Londen, een botsing van stijlen zal zijn: het snelle 'totaalrugby' van de All Blacks tegen de stugge Bokke, wier spel in het Afrikaans stampkarrugby wordt genoemd, 'bots-autootjesrugby'.
Dat spelen ze onder leiding van aanvoerder Fourie du Preez. Deze ouder wordende scrum-half, die door rugproblemen amper nog kan trainen, is een archetypische Zuid-Afrikaanse rugbyspeler: geloof in God en het door God gegeven recht aan Zuid-Afrikanen om de beste rugbyspelers te zijn. Maar daartegenover staan in het zwart uitgedoste godenzonen die de laatste vier jaar slechts 3 van de 52 wedstrijden hebben verloren.
Hoogtepunt bij deze 'derby van het zuidelijke halfrond' zullen de confrontaties zijn van de twee nummers 7, de flankers Richie McCaw en Schalk Burger: twee oude vechtjassen met lichamen die allang versleten hadden moeten zijn.
Richie McCaw, Nieuw-Zeeland
Niemand heeft zoveel internationale rugbywedstrijden gespeeld als aanvoerder Richie Hugh McCaw (Oamaru, 1980): 146 in totaal. De nazaat van Schotse immigranten is al jaren de openside flanker bij de All Blacks, fysiek gezien de meest veeleisende positie op het veld. Hij maakt tackles, fungeert als stormram en organiseert de aanval. Als geen ander kan McCaw de scheidsrechter lezen en volgens sommige spelers van andere ploegen komt hij overal mee weg.
Het is een klein wonder dat hij op bijna 35-jarige leeftijd nog steeds midden in het strijd-gewoel staat. Zijn pijngrens is onwaarschijnlijk. "Hij kan amper lopen. Hoe hij gespeeld heeft, is een raadsel", zei zijn bondscoach na de WK-finale van 2011. Achteraf bleek dat een pin in zijn voet was losgeraakt en een nieuwe breuk had veroorzaakt. Net als collega-sterspelers Dan Carter en Sonny Bill Williams geniet hij de status van celebrity in eigen land en is hij de meest begeerde man onder vrouwen. In 2011 kreeg McCaw een invitatie om het huwelijk van Kate en William bij te wonen. Hij bedankte. De WK-voorbereiding ging voor.
Schalk Burger, Zuid-Afrika
'The Incredible Schalk' is zijn bijnaam. Schalk Willem Petrus Burger (Port Elizabeth, 1983) is de sterkste speler van de Bokke. Het is zijn taak om het vuile werk achter de voorste linie op te knappen. In vergelijking met McCaw is Burger, wiens vader voor het nationale team speelde tijdens de apartheidsjaren, minder vaardig met de bal, maar niemand tackelt beter.
Als deze blonde reus goed speelt, heeft Zuid-Afrika een kans om net als in het gloriejaar 2007 de finale te bereiken. Dat zou een persoonlijke overwinning voor Burger zijn. Er is geen deel van zijn lichaam dat niet is aangetast door kwetsuren. Twee jaar geleden lag hij op sterven door een bacteriële infectie, opgelopen bij het verwijderen van een cyste. Een troost bij al die revalidaties is dat hij veel tijd kon doorbrengen op Welbedacht, de wijnplantage van de Burgers op de Westkaap.
Voor zijn coach Meyer blijft Burger een raadsel. "Vlak voor de strijd zie ik hem nog steeds lachen en denk ik dat hij niet klaar is. Eenmaal op het veld wordt hij een ander mens."