Hof van cleve is TE GOEDKOOP

Geboren in 1964 in Zottegem.

Begon in 1987 met zijn restaurant Hof van Cleve. Sinds 2005 heeft de zaak drie sterren.

Was te zien als jurylid in o.a. Mijn Restaurant en De beste hobbykok van Vlaanderen. Stond ook mee aan de wieg van culinaire zender Njam!

Je bent een paar jaar geleden gestopt met tv-programma's omdat je overwerkt was. Even later trok je je ook terug uit de zender Njam! Ben je nu gelukkiger?

"Toch wel, ja. Ik heb dat tv-werk erg graag gedaan en ik denk dat er in de toekomst nog projecten zullen komen. Maar je moet niet overdrijven met televisie. Als mensen je kop te veel zien, worden ze je beu. Ik ben blij dat ik nu iets meer rust heb. Dat is goed voor mezelf, en voor mijn klanten. Want wie in Hof van Cleve komt eten, verwacht dat ik er ben. Nu heb ik weer tijd om op het restaurant te focussen."

Je familie zal ook blij zijn dat zij nu wat meer tijd met jou kunnen doorbrengen?

"Inderdaad. Die drukke periode was niet te onderschatten. Ik moest sowieso in de zaak staan. Daarnaast waren er tv-opnames. Maar dan kwamen er nog heel wat interviews bij, persmomenten, vergaderingen hier en daar... Dus zelfs op mijn zogezegd vrije dagen zag ik mijn gezin niet meer. Als ik daar nu op terugkijk, denk ik: waarom eigenlijk? Voor wie? Wat heb je nog aan je leven als je je niet een beetje kan ontspannen?"

Wat is voor jou de ultieme ontspanning?

"Thuis zijn. Ik ben er bijna nooit, dus ik geniet volop als het kan. Ik nodig ook graag vrienden uit. Of we spreken ergens af. Dat is belangrijk, anders raak je geïsoleerd. Vroeger kon ik nooit komen als ik werd uitgenodigd. Maar als je een paar keer 'nee' hebt gezegd, vragen mensen je niet meer. Nu kan ik dat goedmaken. Ook met mijn kinderen. Op den duur mis je heel veel."

Hoe oud zijn je kinderen nu?

"Tweeëntwintig, drieëntwintig en vierentwintig. Ze gaan het huis al bijna uit en ze hebben hun vader nog niet eens gezien. Dat gevoel heb ik echt. En ik vind dat jammer. Maar er zijn geen mirakels. Als je een restaurant op topniveau wil uitbaten, moet je sowieso 16 uur per dag werken. En nog draaien we eigenlijk te goedkoop."

Hoezo, te goedkoop? Je kan toch niet zeggen dat het niet duur is om hier te komen eten? Voor een menu tel je een paar honderd euro neer, zelfs zonder wijn.

"Dat is in feite te weinig. Het begint met de productkosten. Onze langoustines zijn heel goed en groot, maar wij betalen wel bijna 10 euro per stuk. En dat gewoon om ze aan onze deur te laten afzetten. Dan zijn er de kosten om de producten te verwerken. Wij hebben een team van 25 mensen, die heel wat uren kloppen. Hun loon moet je nog eens maal twee doen, voor de sociale lasten. Plus ons verbruik! We wassen continu af, dus we worden nog eens extra belast omdat we grote vervuilers zijn. Het stopt gewoon niet."

Maakt dat je bang voor de toekomst van het vak?

"Ik vind dat er veel te weinig begrip is voor de horeca. Wie gaat al die kosten betalen? Wij zullen het wel overleven. Maar de consument zal het voelen. De prijzen gaan sowieso omhoog. Niet alleen bij ons, bij iedereen. En er zal een serieuze schifting komen. Heel wat horecazaken zullen de boeken moeten neerleggen."

Hoe kan je de schifting overleven?

"Creatief zijn. Vernieuwen. Meegaan met culinaire trends ook, maar zonder te overdrijven. Je moet je eigenheid niet verliezen."

GROENTEN EN een stukje VIS

Wat is er nu helemaal in?

"Gezonde voeding is erg in de mode. Met pure producten werken en heel veel groenten. Daarom gebruiken wij nu veel minder boter en room in de keuken dan vroeger. We hebben nu bijvoorbeeld hele lekkere groentebouillon ontwikkeld. Vroeger was een bouillon een soort vuilnisbak, alles wat over was mocht erin. Nu maken we zuivere jus van tomaten, aardpeer en prei. Puur en lekker. Dashi is ook erg populair, Japanse bouillon op basis van gedroogde tonijnvlokken en zeewier."

Hoeveel belang hecht je zelf aan gezonde voeding?

"Met ouder te worden steeds meer. Mijn vrouw en ik hebben afgelopen week bijna uitsluitend groenten met een stuk vis gegeten. Wij eten vijf dagen op zeven in het restaurant. Er wordt altijd gekookt voor het hele team, 's middags warm en 's avonds huisgemaakt brood met salade of beleg. Ik sta erop dat het eten gezond en gevarieerd blijft. Wat niet wil zeggen dat ik me niet graag een keer laat gaan. Ik hou van een goed pak frieten met alles erop en eraan: mayonaise, een slaatje, biefstuk met peperroomsaus of bearnaisesaus. Of een frikandel special met verse ajuintjes en curryketchup."

Wat moeten ze jou absoluut niet voorschotelen?

"Ik ben niet zo'n stoempeter. Hutsepot is ook mijn ding niet. Dat zijn zulke lompe gerechten. Het moet echt niet altijd gastronomisch zijn, hoor! Maar geef me dan liever gewoon jonge erwtjes, met een beetje dragon of munt en een gestoofd ajuintje. Dat eet ik heel graag. Met een klein patatje erbij, mmm. Wat ik ook absoluut niet lust, is rode kool. Rauw eet ik het. Maar als het verwarmd wordt, moet ik het niet hebben. Ik ga dat dan ook nooit serveren, om die reden."

restaurant vol WIELERTOERISTEN

Hof van Cleve ligt in Kruishoutem, niet meteen de bekendste stad van Vlaanderen. Waarom heb je er destijds voor gekozen om je zaak hier te vestigen?

"Het is hier toch prachtig? Het restaurant ligt op de eerste glooiing van de Vlaamse Ardennen. Aan de ene kant kan je tot in Roeselare kijken. In '14-'18 is het domein daarom nog gebruikt geweest als uitkijkpost. Aan de andere kant beginnen de vele heuvels. Zodra het wielerseizoen start, zit het hier ook vol met wielertoeristen."

Fiets je zelf?

"Ik kijk vooral graag naar de koers. (lacht) Ik ga liever wandelen. Er zijn hier genoeg mooie dorpjes om te verkennen. Kruishoutem is leuk om eens naartoe te gaan. Dan heb je Nokere, met een mooi kasteel waar regelmatig evenementen worden georganiseerd. Daarnaast Wannegem-Lede, een gezellig dorpje met een kerk en kasseitjes. Allemaal verbonden met fiets- of wandelpaden, en tussenin zalige natuur."

Je bent duidelijk geen stadsmens.

"Ik hou zoveel van rust. Ik had voor het restaurant een pand kunnen zoeken in een stad als Brussel of Antwerpen, maar daar is het heel druk. Hier zitten we echt op de buiten, en toch op amper één kilometer van de autosnelweg! In het midden tussen Gent en Kortrijk én tussen Amsterdam en Parijs. En hoewel het hier groen is, heb je vlakbij een industriezone met heel wat zakenlui die 's middags willen komen lunchen. Er is over nagedacht, hoor. (lacht) Ik kan me geen betere plaats indenken voor het restaurant."

De zaak bestaat al dertig jaar. Is er doorheen de tijd veel veranderd?

"Bijna alles. Vroeger was het interieur heel barok. Alles moest vooral heel chic zijn. Ik heb nog een hele camion vol tafelzilver staan. Met bestek, plateaus, peper- en zoutvaatjes, noem maar op. Want plots moest het allemaal veel eenvoudiger en puurder worden. Ik doe dat wel graag, eens alles omgooien. Ik volg de trends in de interieurwereld en in de architectuur. En ook in de mode. Ik hou van mooie dingen. Ik haal er veel inspiratie uit."

Welke ambities wil je nog waarmaken?

"Ik wil gezond blijven, in de eerste plaats. Het restaurant op dit niveau verder blijven doen. Ik amuseer me hier nog altijd heel erg. Zolang ik dit graag blijf doen, blijf ik verdergaan. Natuurlijk heb ik ook wel eens een offday. Soms ben ik moe omdat ik een lange dag heb gehad en een korte nacht. Net als iedereen heb ik dan ook geen zin om weer eens te gaan werken. Maar zodra ik er sta, is dat helemaal over. Dan ben ik hier heel graag. Verder wil ik nog graag gaan reizen. Naar overal. Te beginnen met het oosten: Cambodja, Vietnam... Maar daar zal pas tijd voor zijn als ik met pensioen ben. En dat is nog lang niet aan de orde!"