Eicel

Een waarschijnlijk goedmenende dame liet weten van plan te zijn om naar Spaans voorbeeld ook in ons land een systeem van vergoede eiceldonatie op te starten, om onvruchtbare vrouwen op die manier makkelijker aan genetisch materiaal te helpen.

Dat is om verschillende redenen geen goed idee. In tegenstelling tot een spermadonatie, waarbij een blootblaadje, een hand en een plastic potje de enige benodigde instrumenten zijn, is een eiceldonatie iets gecompliceerder. Ze vergt niet alleen een behoorlijk belastende hormoonbehandeling, maar ook een kleine ingreep, die zoals iedere andere ingreep een risico met zich brengt. De hele behandeling duurt ongeveer twee weken, waarbij de donoren drie tot zes keer naar het ziekenhuis moeten komen.

Net in die extra moeite zou je een argument kunnen zien voor een forse vergoeding, maar dat zou volledig ingaan tegen de gerespecteerde en aloude filosofie waarbij donoren in dit land hun daad stellen uit altruïsme. Wijk daarvan af voor eicellen en voor je het weet, zit je ook met een bloeiende handel in bloed of organen. Er moeten andere methoden te bedenken zijn om het tekort aan eiceldonoren op te vangen dan promoavondjes te houden in de fakbars van Leuven, zoals de vrouw van plan was.

Een vergoeding van 750 euro, waarvan sprake was, is ethisch niet verantwoord, omdat het minder gegoede vrouwen of studentes zou kunnen aanzetten om een potentieel risicovolle en belastende ingreep te laten uitvoeren, alleen voor het geld. Bovendien is het idee niet alleen ethisch betwistbaar, het is ook onwettelijk, want strijdig met de bepalingen van de wet op de medisch begeleide voortplanting, die afgelopen zomer in het Staatsblad verscheen.

Die wet bepaalt immers dat enkel de gratis donatie van gameten, zoals eicellen, is toegestaan. De enige uitzondering die daar op voorzien is, is een vergoeding voor verplaatsingskosten of loonverlies. Maar die is nog niet vastgelegd, omdat naar goede Belgische gewoonte de uitvoeringsbesluiten van de wet nog niet klaar zijn.

Misschien kan men daar al werk van maken, vooraleer men in een puur commerciële logica terechtkomt, die de wetgever net per se wou vermijden.

Yves desmet

Politiek

hoofdredacteur