Hilary De Vries Hoe Hollywood een spookstad wordt

Er had geen 'te koop'-bordje gestaan, er waren geen roddels geweest: niets in onze wijk - een enclave van schrijvers, regisseurs en acteurs - wees erop dat iets niet in de haak was. Ik zag niets, tot ik op een avond op mijn bordes stond, met een krop in de keel, en mijn buurvrouw, een scenarioschrijver en regisseur, hoorde snikken: "Ik ben 47 jaar, en ik ben failliet."

Ze verliet haar huis twee weken geleden, nadat de bank beslag had gelegd op haar woning. Inmiddels behoort ze tot de "statistiek", zoals ze het formuleerde toen ik afscheid ging nemen op het ogenblik dat de verhuizers haar laatste spullen aan het inladen waren. Haar uitzetting volgt op die van onze gemeenschappelijke buren, acteurs in een bekende soap, die vier dagen voor Kerstmis in de gietende regen uit hun huis moesten. Hun donkere, lege huizen, de ramen schandelijk getooid met een 'mededeling van de overheid', zijn onheilspellende gaten in het rafelende sociale weefsel van Hollywood, waar de grote meerderheid van de mensen niet tot de 1 procent maar tot de 99 procent behoort.

Van de 11 miljoen Amerikanen die hun hypotheeklening niet kunnen afbetalen en een beslag riskeren, wonen er meer dan 2 miljoen in Californië. Geen enkele beroepsvereniging in Hollywood houdt bij hoeveel leden daar deel van uitmaken, maar verscheidene vakbonden en stichtingen voor de podiumkunsten melden een stijging van het aantal leden die een aanvraag indienen voor huisvestingssteun. Als twee van mijn drie naaste buren al uit hun huis gezet werden, dan zijn er ongetwijfeld nog een hoop andere acteurs, regisseurs en andere filmmensen die strijd leveren om hun huis te behouden.

Niettegenstaande de hype die zondag weer culmineert in de Oscarceremonie, krimpt Hollywood, ten prooi aan dezelfde economische krachten die de rest van het land aan het omvormen zijn. In 2011 viel het bioscoopbezoek terug tot het laagste peil in zestien jaar. De sector wordt belaagd door snel wijzigende business-modellen: de vrije val van de dvd-verkoop die niet getemperd wordt door een digitaal aanbod, de onafhankelijke filmmarkt die een schim is van haar vroegere zelf. Het aantal televisiedrama's dat vorig jaar geproduceerd werd in Hollywood daalde met 11,5 procent, het aantal realityreeksen met 1,8 procent, het aantal sitcoms met 12,8 procent. In het vierde kwartaal van vorig jaar daalde het aantal films dat hier opgenomen werd met 26,4 procent.

Minder zichtbaar is de menselijke tol van al dat inkrimpen: de werkende acteurs, regisseurs, schrijvers en anderen zoals mijn uitgezette buren die hun lidmaatschap van de beroepsvereniging willen behouden, hun ziekteverzekering willen voortzetten en hun hypotheeklening willen blijven afbetalen. Door de perverse sociale code van de sector, waar alles draait om de schijn, blijven zulke privéproblemen goed verborgen, ook binnen de sector zelf. Een faillissement is een aanfluiting van de geldende logica dat Hollywood het summum blijft van de creatieve doorstart.

"De mensen hebben er geen idee van wat er momenteel aan het gebeuren is in Hollywood", zei een bekende Hollywoodblogger me onlangs in een vroeger populaire kroeg, die die avond leeg was. "Er is zo weinig werk, iedereen leeft van het geld dat ze in de jaren negentig verdiend hebben", zei ze. "Maar ze doen alsof er niets aan de hand is."

Wat ik hoorde in de snikkende bekentenis van mijn buurvrouw was het barsten van de sociale code in Hollywood, die erin bestaat dat hoe erg het privé ook gesteld is alles altijd 'fantastisch' is. We worden morgen uit ons huis gezet, we huilen 's nachts, maar in daglicht en op Facebook gaat het fantastisch met ons.

Ik was niet bevriend met mijn buurvrouw, maar ik woon al lang genoeg in Los Angeles om de geldende mores te kennen. Toen we afscheid namen, vertelde ik haar niet dat ik haar had horen wenen die avond. Ze zei me dat ze uitgeput was na twee jaar worstelen met de bank, een van de banken die ook genoemd worden in de schikking. Ze wilde daar een punt achter zetten, zei ze, ze trok in bij een vriendin in een andere wijk. Op Twitter zegt ze niets over haar uitzetting of over het feit dat ze verhuisd is.

Maar ik voel wat ik tegenwoordig zo vaak voel in Los Angeles: een ontluikend, ongemakkelijk gevoel van vergankelijkheid, waarbij zelfs de seizoenen vat op je hebben. Het is wat ik voelde toen mijn andere buren, de soapacteurs, er werden uitgezet met hun wenend kind, hun doorweekte spullen gepropt in de laadruimte van een geleende bestelwagen, hun duister, leeg huis met de vakantieversieringen nog aan de ramen. Het zijn hun gezichten die ik zie als ik lees over de hypotheekcrisis en de multimiljardenschikking die niets zal helpen om mijn buren hun woning of hun eigenwaarde terug te geven.

Het waren allemaal werkende vakmensen, met vele kredietkaarten. En misschien komt dat ooit terug. Maar hun bank gaat daar niet van uit. En ik ben niet zeker of hun stad dat wél doet.

Er komen nog altijd mensen naar Hollywood met de droom dat ze zichzelf gaan heruitvinden. Maar de werkelijkheid is veel rauwer en verschilt niet fundamenteel van de realiteit in de rest van het land, waar miljoenen mensen zich helemaal niet hopen heruit te vinden maar er gewoon van dromen opnieuw te worden wie ze vroeger waren: mensen die hun huis niet moesten verlaten in de plensregen of stilletjes huilden 's avonds omdat ze failliet waren.

Ik zal zondag kijken naar de Oscarceremonie met mijn afwezige buren in het achterhoofd. Maar vanavond zal ik op mijn bordes staan, met in de lucht de zoete geur van berglaurier, en zal ik mijn buurvrouw niet horen wenen.