'De troep droop uit mijn prothesen'

België blijft bij zijn standpunt dat minderwaardige siliconen preventief verwijderen niet hoeft. Van de bijna 700 PIP-prothesen die in België zijn geplaatst, werd er ook een aantal ingeplant bij vrouwen van over de grens. De Nederlandse Sandy (31) en Jessica Van Kleef (33) gingen allebei onder het mes in Maldegem. 'Toen ik die scheur in mijn prothese zag, schrok ik me rot.'

"Door het enorme lek in mijn prothesen zweven er nu nog altijd restanten van silicone in mijn lijf", vertelt Sandy (een fictieve naam). "Telkens als die deeltjes zich vasthechten op mijn lymfeklieren krijg ik grote, pijnlijke knobbels. Twee operaties heb ik daarvoor al ondergaan, en er volgen er wellicht nog."

Het verhaal van Sandy, die van 75A naar cupmaat 75D ging, leest als een thriller. Wat eerst een gedroomde boezem leek, veranderde na een dik jaar in een regelrechte nachtmerrie. "De pijn onder mijn rechteroksel was op den duur niet meer te harden. Ik kon mijn arm steeds minder gebruiken. Autorijden lukte niet meer, het huishouden doen evenmin. Ik moest zelfs een tijdlang mijn job in de zorgsector opgeven."

Toen ze in mei vorig jaar haar implantaten van het omstreden Franse bedrijf Poly Implant Protheses (PIP) omruilde voor een nieuw paar, stonden ook de artsen versteld. Voor hun Belgische collega's van de Maldegemse Body & Face-kliniek hadden ze maar weinig lof.

"Na mijn prothesewissel had ik een gesprek met mijn plastisch chirurg en de chirurg die tezelfdertijd al enkele lymfeklieren had verwijderd. Ze lieten allebei verstaan dat ze nog nooit zo'n vreselijke rotzooi hadden gezien. Ik heb ze bewaard, die PIP-prothesen. Ze zien er schandalig uit. De omhulsels zijn helemaal opengescheurd en de siliconentroep druipt er gewoon uit."

Grotere borsten, het kan een lijdensweg zijn. Daar kan ook Jessica Van Kleef (33) uit Bergen-op-Zoom over meespreken. Zij liet zich, net als haar vriendin Sandy, een vollere cupmaat aanmeten door dokter Rik Vercoutere van Body & Face. Van een 75B ging het naar een D. "Vanaf de eerste dag van die operatie had ik al pijn", zegt Jessica, die sinds haar dertiende van een grotere boezem droomde. "Gewoon een bh aandoen deed al vreselijk veel zeer. Knuffelen met mijn vriend was pijnlijk. En ik sliep noodgedwongen zonder deken, omdat elk beetje druk op mijn borsten helse pijn veroorzaakte."

Bandwerk

Na bijna drie jaar ellende liet ze haar PIP-implantaten eind 2011 preventief verwijderen. "Een goeie beslissing, want tijdens de operatie bleek dat de linkerprothese al gescheurd was. Van een lek was gelukkig geen sprake, de siliconengel vormde nog een vaste massa. Maar toen de plastisch chirurg me na de ingreep die kapotte prothese toonde, schrok ik me rot. Ik dacht: 'Wat? Heb ik hiermee rondgelopen?'"

Als ze terugblikt op haar borstvergroting in de Maldegemse kliniek, schiet haar één woord te binnen: bandwerk. "Een uur na het ontwaken werd je verondersteld weer op de stoep te staan", schetst Jessica. "Toen ik weer bij bewustzijn kwam, raakte ik in paniek. Ik dacht dat ik net aangereden was door een vrachtwagen, zoveel pijn had ik. Volgens de verplegers kwam ik blijkbaar niet snel genoeg bij. Ik bleef maar in die narcose hangen. 'Komaan, word eens fitter', spoorden ze me aan. Telkens als ik klaagde, gaven ze me een zoveelste spuitje om de pijn te verdoven, opdat ik toch maar naar huis zou kunnen."

Hun siliconenwissel lieten Sandy en Jessica allebei in eigen land uitvoeren, want ook de nazorg in Maldegem was - als die er al was - niet van harte. "Dag en nacht verschil met de zorgen die ik in mijn ziekenhuis in Nederland kreeg", omschrijft Sandy. Jessica bevestigt: "In de kliniek van Bergen-op-Zoom kon ik na mijn operatie blijven overnachten. Ze controleren daar geregeld bloeddruk en hartslag, dienen antibiotica toe en stoppen drains in je borsten, zodat het vocht weg kan. Pas als ze zeker zijn dat alles goed met je gaat, mag je naar huis. Zo hoort het toch?"

Het was het financiële plaatje dat Jessica richting België dreef. "Hier bij ons kostte zo'n ingreep 4.000 euro, in Maldegem kwam dat op 2.400 euro. Dat scheelt toch wel een slok op een borrel. Sandy was in die periode ook nog erg tevreden over haar operatie daar, dus ben ik haar gevolgd. Achteraf heb ik wel vaak gedacht: ik had niet naar die centen mogen kijken. Want uiteindelijk heb ik nu voor mijn nieuwe implantaten toch nog 1.700 euro moeten neertellen."

Kale kip

Dat Nathalie Carton, uitbaatster van Body & Face, het naliet om haar patiënten op de hoogte te brengen van het PIP-debacle, dat zit de twee vriendinnen nog het meest dwars. "Ik heb het via het internet moeten vernemen", zegt Sandy. "Je vraagt je toch af waarom die kliniek dat niet gemeld heeft. Wat hadden ze te verbergen? En waren ze wel al failliet toen ze die meldingsplicht hadden? Ik denk het niet. Failliet gaan is trouwens makkelijk. Dan hoef je niemand te vergoeden. Een kale kip kun je niet plukken."

Gerechtelijke stappen sluiten ze niet uit. "Je voelt je toch wel in de maling genomen", zucht Sandy. "Maar een advocaat is zo duur", vult Jessica aan. "Daar heb ik momenteel het geld niet voor. Misschien kunnen we ons aansluiten bij een Belgische advocaat, mochten de Belgische gedupeerden zich gezamenlijk laten vertegenwoordigen?"

Het is met duizend-en-een vragen dat de twee vriendinnen achterblijven. Niet met spijt. Sandy: "Het klinkt wellicht gek, maar spijt heb ik nooit gehad. Zelfs niet toen ik het nieuws vernam over mijn slechte implantaten. Toen voelde ik me vooral verdrietig: 'Oh nee, ze moeten eruit'. Nee, ik zou nooit meer terugwillen naar af, naar die 75A. Ik moést een borstvergroting laten doen. Ik durfde mezelf niet meer blootgeven aan mijn man. Ook met de kinderen gaan zwemmen was onmogelijk. Ik vertikte het om me in badpak te vertonen.

"Eerlijk waar: ik stak in die tijd zelfs watten en sokken in mijn bh. Nu kan ik daar al om lachen, maar zo erg was het dus."