Direct naar artikelinhoud

Niet zo goed als we hoopten

De Rode Duivels hebben in een week tijd tweemaal verloren voor het eigen enthousiaste publiek. Gisteren werden de Belgen bij momenten op een hoopje gespeeld. Wat is me dat nu?

Een kille Heizel, gisteren. Meer mutsen, handschoenen en sjerpen dan zonnebrillen.

Bondscoach Marc Wilmots experimenteerde met zijn middenveld. Hazard kroop in de rol van spelmaker met Dembélé en Witsel in zijn rug. Mertens en Mirallas bezetten de flanken. De Bruyne zat op de bank.

De nieuwste klap voor De Bruyne is dat. Wilmots vertelde niet eens een week geleden dat "de nationale ploeg nu iets kon terugdoen voor Kevin: speelminuten en ritme". De bondscoach kwam gisteravond terug op zijn woorden. Wilmots is een trainer die herhaaldelijk aangaf dat hij geen hiërarchie heeft in zijn kern - "Iedereen is titularis". Als Wilmots geloofwaardig wil blijven tegenover zijn spelersgroep, kan hij een slechte De Bruyne niet de hand boven het hoofd blijven houden als hij beter heeft zitten in de dug-out naast zich.

Mirallas, bijvoorbeeld. De Evertonspits zat meteen goed in de wedstrijd. Acties, en een doelpunt. Lukaku werd diep gespeeld door Mertens - waarom Kawashima uit zijn doel liep mag Eiji weten -, waarna Romelu voor doel gooide en Mirallas tegen de netten prikte (1-0). Een hoop Japanse fouten op elkaar, maar een goede ploeg hoort daarvan te profiteren.

Na het doelpunt stond nog één ploeg op het veld. Japan. Een mini-Barcelona, bijwijlen. Niet bij te benen, zoals muggen op een zomernacht in de slaapkamer - je grijpt nog maar en de beestjes zitten al elders.

Honda, Kagawa, Kakitani, dat ging me een vaart. Energiek, speels, doelgericht. De Rode Duivels werden, net als Oranje in Genk, voor grote problemen gesteld. Het enige wat restte voor België was de omschakeling. De counter. Dembélé zwengelde die een paar keer goed aan, maar hij predikte alleen: Witsel was apathisch en Hazard deed al helemaal niet mee.

Teugje koffie

Japan kwam nog voor de rust verdiend op gelijke hoogte. Kakitani kopte van dichtbij, tussen Van Buyten en Alderweireld, in doel (1-1). Balverlies op links bij de Duivels ging eraan vooraf, maar - en we vallen in herhaling - op het allerhoogste niveau hebben we Kompany nodig.

Gelukkig dat Mignolet redde op een ver schot van Hasabe en dat Kagawa op de paal trapte, of De Duivels liepen dan al tegen een achterstand aan.

Met een teugje koffie werd de Japanse innerlijke mens tijdens de rust versterkt, en dat zullen de Rode Duivels geweten hebben. Onze Jongens werden nu pas echt weggespeeld. De wissel Hazard door Fellaini haalde heus niets uit. Er stond geen ploeg meer op het veld en Japan deed wat het wou. Honda en Okazaki maakten er simpel 1-3 van. Op dat moment zag niets er nog goed uit, noch achterin, noch op het middenveld of voorin.

Het beeld dat de ploeg van Wilmots tegen Colombia en Japan liet zien, is in niets nog te vergelijken met de kwalificatiecampagne. Mak, onevenwichtig, en - vooral - zeer kwetsbaar. In één week zijn meer doelpunten geïncasseerd dan in de hele kwalificatiecampagne samen.

De Rode Duivels hebben vanzelfsprekend nog alle krediet, Wilmots stelt terecht dat hij 'geen kampioen van de oefenwedstrijden' wil zijn, maar twee nederlagen tegen sterkere tegenstanders dan de sparringpartners uit de kwalificatiecampagne doen op zijn minst vragen rijzen. Wat is me dat nu? Dan toch niet zo goed als we dachten?

Tien minuten voor affluiten hadden de Duivels nog een sterke fase - weze het dan door de lucht. Van Buyten had kunnen scoren, Alderweireld deed het (2-3). Daar bleef het bij.

Op twee avonden trokken telkens 40.000 ontgoocheld naar huis. En dat kon toch de bedoeling niet zijn?