Een film die amper verveelt

MY SWEET PEPPER LAND

Tragikomedie
Regie: Hiner Saleem
Met: Golshifteh Farahani, Korkmaz Arslan, Suat Usta
Duur: 95 minuten

Het is een van de gekste scènes die u dit jaar in de cinema kunt zien. De leiders van de onafhankelijke staat Koerdistan zijn trots op de eerste doodstraf die ze kunnen uitvoeren. Helaas blijkt de galg nog niet in orde, wat tot situaties leidt die meermaals op de lachspieren werken. In de proloog van zijn negende film My Sweet Pepper Land maakt Hiner Saleem, een in Irak geboren Koerd die op zijn 17de naar Europa geëmigreerd is, duidelijk hoeveel vertrouwen hij heeft in een eventuele onafhankelijke Koerdische staat.

De proloog roept een westernsfeer op en dat is niet toevallig, want al speelt de film zich hoofdzakelijk af in een somber dorp in het bergachtige binnenland op de grens tussen Iraaks en Turks Koerdistan, Saleem jongleert met de westerniconografie: een outsider die op een plek waar iedereen danst naar de pijpen van een inslechte bewindvoerder, orde op zaken probeert te stellen en recht wil laten zegevieren.

Concreet: Baran, een held van de Koerdische opstanden tegen Saddam Hoessein, wordt als vertegenwoordiger van de nieuwe Koerdische overheid naar het onherbergzaam dorpje gestuurd - het paard is het plaatselijke vervoersmiddel - om de orde te handhaven en te vechten tegen een corrupte krijgsheer. Een heikele taak, want zijn voorgangers hebben hun poging om de augiasstal uit te mesten met hun leven betaald. Barans onverzettelijke strijd loopt parallel met die van Govend, een onderwijzeres uit een grote stad die hemel en aarde bewogen heeft om in het dorpje te mogen lesgeven. Maar als vrouw wordt ze er niet aanvaard. Baran en Govend vormen een zo onverzettelijk mogelijk duo in een almaar grimmiger wordende strijd.

Hiner Saleem kruidt My Sweet Pepper Land met veel laconieke, vaak visuele humor. De toon herinnert aan zijn bijwijlen hilarische roadmovie Kilomètre zéro, al is het scenario net iets minder scherp. Dat speelt My Sweet Pepper Land vooral in het laatste halfuur parten. Het wordt wat zwaar op de hand en je denkt 'alsjeblieft, niet weer een Sergio Leone-close-up, we hebben het ondertussen ook wel begrepen'. Maar goed, het zijn schoonheidsfoutjes in een film die uiteindelijk, mede dankzij de fijne vertolkingen en een milde dosis absurdisme, amper verveelt.

Golshifteh Farahani.