Grijsbaard
Meer dan acht jaar kreeg niemand hem te zien. Gisterochtend in alle vroegte werd de tot levenslang veroordeelde Marc Dutroux (56) het Brusselse Justitiepaleis binnen geleid, voor een puur theoretisch verzoek om vervroegde vrijlating.
"Michelle naar de kapper? Dan wil ik ook naar de kapper."
Het had gekund, het had een statement kunnen zijn, een manier waarop Marc Dutroux de wereld wou vertellen dat hij er nog is, dat de dagelijkse beslommeringen des levens ook hem niet vreemd zijn. Het had als grap bedoeld kunnen zijn, als hint, of mogelijk zelfs als stille aanklacht tegen het feit dat hem in de gevangenis van Nijvel een gratis kappersbeurt is ontzegd. Zoals hij zich ooit insmeerde met de eigen fecaliën uit protest tegen het uitblijven van de juiste pot Nutella.
Voor weetjes als deze stuurden mediagroepen uit heel Europa, en ver daarbuiten, gisteren hun beste krachten naar het Brusselse Justitiepaleis. Rondom het gebouw toerden motorrijders met minicamera's op de helm. Het gezicht van het kwaad, zoveel jaar later. Het gezicht is vermoeid, want het werd rond dit uur verondersteld te slapen. Wil het ons wel iets zeggen?
Wat we zien is de kernpsychopaat, op weg naar de theoretische rechtbank. Het gegeven gevolg aan de theoretische mogelijkheid op het indienen van een verzoek tot vervroegde vrijlating onder elektronisch toezicht. De zitting vond plaats achter gesloten deuren.
Op een dag was op het assisenproces in Aarlen de airco stuk. Zweten was dat, ook voor de hoofdbeklaagde. Het spijt ons, zei de voorzitter, de technische diensten zijn onderweg. Dutroux tikte tegen zijn ruitje, vroeg het woord: "Zal ik er eens naar kijken? Ik ben een goede bricoleur." De momenten waarop tijdens het proces-Dutroux werd gelachen waren schaars. Dit was er een.
Ziet u, zei zijn advocaat, deze man kent geen humor. Hij is geboren zonder enig vermogen tot empathie. Of in de woorden van een ex-celgenoot: "Nooit heb ik hem een mop horen vertellen, of erom lachen." Dit is niet de baard van het protest, dit is niet Blauwbaard. Het is zonder meer grijsbaard, zoals Saddam Hoessein na acht maanden in zijn put. Dit is een baard van achteneenhalf jaar hedendaagse vergeetput. Van een rechtssysteem dat geen doodstraf meer uitspreekt of uitvoert, dat ook niet wordt geacht te folteren, maar dat toch hier en daar af en toe een klein beetje doet.
Marc Dutroux verneemt op maandag 18 februari dat zijn verzoek is afgewezen.
Hij kan (en zal) daarna minstens een keer per jaar opnieuw voor de Brusselse strafuitvoeringsrechtbank verschijnen met een theoretisch verzoek. >> 3