TV-watcher Jules Hanot zette na ‘Koppen’ zijn tv af, met een krop in de keel ‘Slaap mijn kind. Zonder verdriet of pijn’
Het blijft bijzonder kies om ondraaglijk lijden, laat staan het sterven zelf, in een tv-programma te verpakken. Je mag als kijker immers nooit het gênante gevoel krijgen binnen te dringen in de intimiteit van mensen die vooral steun bij elkaar moeten vinden in plaats van hun verdriet met duizenden onbekenden te delen. Het was dan ook met enige schroom dat we binnenstapten in de wereld van kankerpatiënt Bart Verbeeck. Maar we werden snel gerustgesteld. Dit was een warme wereld waarin we ons welkom voelden en begrip en bewondering het snel wonnen van goedkoop medelijden. Sereen, hard en eerlijk registreerde de camera van Phara de Aguirre wanhoop, onmacht, verdriet en berusting. Dit was dan ook meer dan zomaar een televisieprogramma. Het was het leven en de dood. Een gevoelvolle en menselijke kroniek van door verdriet overmande mensenlevens, die tot mildheid aanspoorde maar aankwam als kopstoot. Want de realiteit bleef natuurlijk wat ze was. Keihard en onrechtvaardig. Van een happy end kon geen sprake zijn. De terminaal zieke jongeman ging dood. Moegestreden na een moedige en uitzichtloze strijd van zeven jaar. “Het heeft geen zin meer om te vechten. De tumor is te groot. De pijn ondraaglijk. Ik hoef niet meer te hopen op een toekomst die er toch nooit zal komen. Maar ik ga als een gelukkig mens. Ik heb een mooi leven gehad en ben klaar om te sterven.”
Bart Verbeeck had gekozen voor palliatieve sedatie. Een slaap waaruit je nooit meer ontwaakt, maar die het lichaam zelf laat beslissen wanneer het leven mag worden losgelaten.
Hij had vrede met zijn zelfgekozen einde. Het zou thuis gebeuren. Omringd door de liefde van ouders en broer. “Het heeft geen zin meer. Het is op. Ik heb er alles uitgehaald wat mogelijk was”. Hij vertelde het met een bijna onwezenlijke nuchterheid. Hier was lang over nagedacht en ik geloofde meteen dat hij de dood als een verlossing, de ultieme vriend, zag. Met arts en thuisverpleger werd het nakende einde minutieus gepland. Donderdag 9 december zou het gebeuren, en terwijl de klok ongenadig het leven wegtikte, werd het afscheid voorbereid. Een laatste update van de Facebookpagina, warme hapjes en een drankje voor de vrienden. Bij ouders en broer vochten opstand en berusting een verscheurend maar ongelijk gevecht.
“Bart heeft nooit iemand kwaad gedaan”, zei de vader met gebroken stem. “Ik begrijp niet waarom ik mijn kind moet afgeven. Hij heeft de strijd verloren en ik ga hem in niets tegenhouden.” Hij bleef hopen op een mirakel, maar besefte dat het er nooit zou komen.
Het afscheid was tegelijk aangrijpend en mooi. Hier paste enkel respect en bewondering. Het verdriet van ouders en broer werd een beetje het onze. Vader zwaaide vanaf het voeteinde nog even naar zijn zoon. Die wuifde, voor de laatste keer, terug. Alsof hij definitief de toestemming vroeg om te vertrekken. Toen de jongeman het spuitje kreeg dat hem voor altijd deed slapen, hebben we de televisie afgezet. In stilte en met een krop in de keel. Een korte rouwperiode als laatste eerbetoon. Deze reportage had er stevig ingehakt en er was even geen behoefte aan leukigheid of ander televisiebehang.