Clichés over Graspop ontkracht

Het publiek bestaat uit langharige, ongewassen nozems

Lang haar, een woeste baard en een voorliefde voor zwarte kleren, dat moet zowat het clichébeeld van de doorsneemetalfan zijn. Over die voorkeur voor weelderige manen en modieus zwart valt niet te discussiëren, dat hoort er gewoon bij. Met kort haar kun je nu eenmaal niet zo goed headbangen.

Maar het is niet omdat iedereen er wat ongelikt uitziet, dat de wei vol loopt met smeerpoezen. Het zal je misschien verbazen, maar hier moet je géén uur aanschuiven in de brandende zon voor een schamele douche, sta je niet tot aan je enkels in de modder rond de schaarse waterkraantjes op de camping en moet je evenmin kokhalzend op een overvolle Dixi gaan. Op het hele festivalterrein zijn er echte toiletten, goed voorzien van wc-papier, handzeep en water. Al wie ooit bij 35 graden in een plastic prefabtoilet boven een stinkend gat heeft gehangen en te laat besefte dat de papieren zakdoekjes op waren, weet wat dankbaarheid is.

Ook op andere festivals wordt meer en meer ingezet op het comfort van de bezoekers, maar in Dessel doen ze het al jaren. Zo staan op de camping verscheidene grote tenten met plankenvloer waarin wasbakken en douches zijn opgesteld, die door de organisatie kraaknet worden gehouden. Omdat je er de hele dag door terecht kunt en de camping vlak naast het festivalterrein ligt, hoef je er nooit lang aan te schuiven. Iets wat de drempel om toch enige hygiëne aan de dag te leggen aanzienlijk verlaagt. En dus lopen de meeste metalheads er zelfs na drie dagen moshen opvallend fris ruikend bij.

Graspop is een festival voor mannen met een midlifecrisis

Met headliners waarvan de leden de pensioengerechtigde leeftijd al ruimschoots overschreden hebben, zou je kunnen denken dat Graspop vooral veertigplussers aantrekt. Maar werp een blik op de wei en je ziet een bijzonder gevarieerd publiek. Er lopen inderdaad wel wat grijzende mannen in jeansvestjes rond, maar je ziet er evengoed een jonge vader met zijn zoontje, een groep zorgvuldig opgemaakte tienermeisjes of een koppel dertigers.

Op metal staat geen leeftijd en Graspop is dan ook een echt generatiefestival. Vaak leren jongeren het genre kennen door hun ouders, die in hun jonge jaren naar Iron Maiden, Black Sabbath en Kiss luisterden. Al die bands touren nog steeds, waardoor een familieuitstapje naar Graspop het uitgelezen moment is om zowel de grondleggers van de metal aan het werk te zien, als nieuw geweld te leren kennen.

Het is er gevaarlijk

Voor wie nog nooit naar Graspop is geweest, lijkt het er op de wei behoorlijk gevaarlijk aan toe te gaan. Honderden mensen - al dan niet uitgedost in zwart leer met metalen pinnen - gaan elkaar in de moshpit te lijf of stormen Braveheart-gewijs op elkaar af in een wall of death, terwijl de band op het podium de massa nog wat meer opzweept. Wie vlak voor het podium gaat staan, loopt inderdaad een verhoogd risico op blauwe plekken. Maar daar blijft het meestal wel bij.

"Er zijn veel mensen die zich laten verzorgen na ongelukjes in de moshpit of na het crowdsurfen, ook al is dat laatste verboden, maar ik denk dat ze vaker om een Dafalgan tegen de kater komen vragen", zegt Delphine Deconinck, persverantwoordelijke van Graspop. "Echt grote problemen met bijvoorbeeld drugs hebben we nog niet gehad."

Bovendien is de Graspopganger van het galante soort. Wie struikelt in de pit wordt meteen overeind getrokken, meisjes worden ridderlijk beschermd en er wordt kwistig met excuses gestrooid bij al te veel geduw en getrek.

"De reacties van mensen die voor het eerst naar het festival komen, zijn bijna allemaal dezelfde: ze zeggen steevast dat ze zo veel samenhorigheid en vriendelijkheid niet hadden verwacht", zegt Deconinck.

Voor Tijs Vanneste, de frontman van Oceans of Sadness, is die gemoedelijke sfeer meteen een van de belangrijkste redenen waarom hij vaste klant is op Graspop. "Alle bezoekers van dit festival zijn zo relaxed en welgezind dat het lijkt alsof je een heel weekend aan de toog staat te lachen met vrienden." Ook Jeroen De Vriese, gitarist bij Bliksem, is elk jaar op de wei te vinden. "Graspop is voor mij één groot metalfeest. Ik ga elk jaar, ook al is de affiche minder goed. Zelfs gewoon rondhangen op de wei is al feest genoeg."

Ook in de backstage gaat het er vreedzaam aan toe. Op de riders van de bands staan geen extreme eisen en ook in het artiestendorp vinden geen helse taferelen plaats. "Muzikanten lopen er rond op hun sloffen, er zijn bands die zitten te studeren... Als je in het artiestendorp rondloopt, heb je niet het gevoel dat je tussen de artiesten zit", stelt Deconinck. "De enige band met wie we al eens wat last hebben gehad was Guns N' Roses, en dat was dan vooral om hen op tijd op het podium te krijgen. Voorts hebben we nog geen problemen gehad. Integendeel, we krijgen achteraf vaak mails van bands om ons te bedanken. Eigenlijk zijn het allemaal heel beleefde jongens."

---

Niet te missen op Graspop

Er staat heel wat lekkers op de affiche van Graspop, dat dit jaar zijn twintigste jubileum viert. Vier Belgische bands op de affiche geven hun concerttips.

Aborted draait al twintig jaar mee en is inmiddels uitgegroeid tot een vaste waarde in de Belgische metalscene. Frontman Sven De Caluwé trekt na zijn show vrijdag naar Kiss. "Dat is de band waarmee alles is begonnen. Ik heb hen nog nooit gezien, dus ik ben heel benieuwd."

Het Antwerpse Your Highness maakt de kleinere zalen en festivals al een tijdje onveilig, maar vanaf dit jaar moeten ook de grote podia eraan geloven. Naast de andere Belgen op de affiche kijken ze vooral uit naar Cavalera Conspiracy, Blues Pills, Faith No More en Body Count. "Body Count is een guilty pleasure. Als je hun nieuwe plaat opzet, voel je je weer helemaal 16", zegt bassist Jorn Van der Straeten.

In 2011 hield Oceans of Sadness het na vijftien jaar voor bekeken, maar de twintigste verjaardag van Graspop bleek de ideale aanleiding om hen weer naar het podium te lokken voor een eenmalige reünie. Naast hun eigen concert staat onder meer At The Gates op de planning. "At The Gates is voor mij zowat de vaandeldrager van de melodische en intelligente thrash metal. Live zijn ze altijd goed voor een uurtje headbangen", stelt zanger Tijs Vanneste.

Diolegacy is een Antwerpse covergroep die de muziek van metallegende Ronnie James Dio levend wil houden. "Wij brengen hulde aan de zanger van onder meer Rainbow, Black Sabbath en Dio, en we houden zelf dan ook het meest van de oldschool hardrock en metal. We gaan voor Scorpions, Kiss en JudasPriest. Persoonlijk kijk ik ook uit naar Faith No More. Ik hou enorm van de diversiteit van hun muziek en de gekte van Mike Patton", zegt drummer Andy Hermans.

Lees de concerttips van alle Belgische bands op Graspop op demorgen.be