Een Glazen Huis met oude bekenden
Na twee jaren in Gent verhuist het Glazen Huis dit jaar naar de Groenplaats in Antwerpen. ‘Je voelt dat de Antwerpenaren zich aan het klaarstomen zijn om niet onder te doen voor Gent en Leuven.’
Vijftien miljoen kinderen wereldwijd hebben hun vader of moeder verloren door aids, het gros daarvan in zuidelijk Afrika. Een fractie daarvan kan op de steun van het Rode Kruis rekenen om voldoende te eten en school te lopen. Ieder jaar worden zo honderdduizend kinderen geholpen, maar dat moet beter kunnen. Daarom nestelen Sam De Bruyn, Sofie Lemaire en Tomas De Soete - die de plaats inneemt van zijn zwangere vriendin Siska Schoeters - zich tijdens de week voor Kerstmis in het Glazen Huis. Samen met de andere StuBru’ers zullen zij Vlaanderen opnieuw warm maken om zoveel mogelijk geld te geven en de weeskinderen een beter toekomstperspectief te bieden.
Zonder slapen en eten
Tomas De Soete was er de eerste drie edities al bij in het Glazen Huis, maar zette zich vorig jaar als ambassadeur van buitenaf in voor de actie. En soms stak dat wel, geeft hij nu toe. “Het was goed om een andere kijk op de actie te krijgen, maar ik heb het bij momenten echt gemist. Toen ik hen op de radio bezig hoorde, bleef ik vooral denken dat ik er bij wou zijn. Ik ben dus blij dat ik het nog eens zal meemaken. Want de minder leuke kanten - minder slaap, niet eten - wegen totaal niet op tegen het plezier, de ongelooflijke belevenissen en de energie die je krijgt van de mensen en hun acties.”
Door de rentree van De Soete zitten er voor het eerst ook geen nieuwkomers in het Glazen Huis. Alledrie weten ze wat het is om een week lang weinig te slapen en op sapjes te leven, al betekent dat niet dat je je erop kunt voorbereiden, zegt Sofie Lemaire. “De eerste keer kun je je sowieso niet voorbereiden omdat je niet weet wat er gaat komen. De tweede keer dacht ik dat ik het wel wist en dus rustiger zou zijn, maar het blijft zo’n overrompelend iets dat je met die mentale voorbereiding ook niets bent.” “Ik ga op voorhand toch wat extra proberen te slapen”, geeft Sam De Bruyn aan. “Die slaap missen was vorig jaar het moeilijkst. Ik was daar niet op voorbereid.”
Na Gent en Leuven mag het trio een week lang in Antwerpen gaan wonen, maar de Antwerpenaren en hun grote mond vrezen ze niet. “We horen nu al van alle acties die ze daar aan het organiseren zijn en blijkbaar zijn ze daar compleet zot aan het worden”, zegt De Soete. “Je voelt dat de Antwerpenaren zich aan het klaarstomen zijn om niet onder te doen voor Gent en Leuven. Wel integendeel.” “Maar het benieuwt ons natuurlijk wel wat het zal geven”, vult de in Antwerpen wonende Sofie Lemaire aan. “Elke stad heeft zijn eigen dynamiek, maar je zal dat pas echt te weten komen als je er bent.”
Stalleke van Bethlehem
Music for Life wordt dit jaar voor de vijfde keer georganiseerd, waarbij iedere editie tot nu toe een beetje beter en grootser was dan de vorige. Vrezen ze niet het moment dat het enthousiasme gaat liggen? Sofie Lemaire is er vrij gerust in. “Het is en blijft een actie die door de mensen gemaakt wordt. Ik kan me niet voorstellen dat mensen nu ineens zeggen dat ze het gehad hebben met die goede doelen.”
“In essentie blijft het een gigantisch ontploft verzoekprogramma waarbij luisteraars geld bieden voor een plaat”, vindt ook De Soete. “De mobilisering van Vlaanderen op zo’n warme manier is gewoon moeilijk om zeep te helpen, tenzij je er een gigantische sponsorshow van zou maken. Dan zou je misschien nog meer geld ophalen, maar dan ben je het wel kwijt. De impuls blijft komen van mensen die een plaatje aanvragen en wafels gaan bakken. Dat brengt hen samen op een plek waar je dan een ‘stalleke van Bethlehem’-gevoel krijgt. Dat is verslavend, die vibes tussen het Glazen Huis en de mensen buiten. Elkaar zo aansteken en in vorm houden, heb ik nog bij geen andere actie meegemaakt.”
De teller van Music for Life stond vorig jaar op 24 december ’s avonds op 3.649.595 euro. Moet het dit jaar weer een beetje meer? “We plakken daar geen bedrag op”, zegt De Soete. “Het is al een succes als iedereen gewoon al eens stilstaat bij het feit dat er vijftien miljoen aidswezen zijn en dat het er nog tien miljoen meer zullen zijn tegen het einde van dit decennium als we niets doen. Uiteraard hebben we liefst zoveel mogelijk centen en als het kan meer dan vorig jaar, maar als het minder is, is het minder. Het alternatief is dat er geen centen zijn.”
“Iedereen geeft wat hij kan missen”, zegt Lemaire. “De ene mens kan makkelijk 100 euro geven, maar voor iemand anders is 1 euro het maximum. Maar alles is perfect en alles is welkom. Misschien is het ook financieel een moeilijkere tijd voor veel mensen. Als we daardoor minder ophalen, dan is dat maar zo. Bovendien krijgen we ook altijd iets van de regering en het is maar de vraag hoe het er daar voor staat.”