‘Ik hou ervan tussen leven en dood te zweven’

Een serie push- en pull-ups, wat stretching en vooral grote hoeveelheden koolhydraten in de vorm van pasta: ziedaar de ultieme voorbereiding van Alain Robert vooraleer hij maandagnamiddag begon aan de beklimming van Dubais Burj Khalifa, goed voor 828 meter. De Franse ‘urban climber’ is bepaald niet aan zijn proefstuk toe: onder meer de Eiffeltoren in Parijs en het Opera House in Sydney bedwong hij met zijn blote handen. Zonder veiligheidstouwen. Met een eenvoudige zak talkpoeder en een paar schoenen met rubberen zolen.

U hebt als ‘urban climber’ een indrukwekkend palmares: meer dan 70 wolkenkrabbers, waaronder het Empire State Building in New York en de Taipei 101 in Taiwan. Toch bestempelt u Burj Khalifa als de moeilijkste klim tot dusver.

Robert: “Normaal duurt een beklimming twee à vier uur, nu zes uur. Er stond heel veel wind, het was bewolkt. En koud. Bovendien is de Burj qua structuur erg taai. Lang niet alle wolkenkrabbers zijn even lastig. Neem de Jin Mao Toren in Shanghai, de hoogste in China. Die beklimming was net alsof je een doodgewone ladder bestijgt.”

Doorgaans klimt u zonder veiligheidsmaterieel, deze keer hebt u het met harnas en aan een touw gedaan.

“Alles draait voor mij om moed en vrijheid. Met veiligheidsmateriaal klimmen voelt aan als een belemmering. Ik hou ervan letterlijk tussen leven en dood te zweven. Deze keer drongen de sjeik van Dubai, de eigenaar van Burj Khalifa, en de organisatie die me had uitgenodigd erop aan de nodige veiligheidsmaatregelen te treffen. Anders mocht ik er gewoonweg niet aan beginnen van de autoriteiten. Meestal vraag ik dus geen toestemming. Omdat ik anders toch op een ‘njet’ bots. Daardoor ben ik al meer dan honderd keer gearresteerd. In Australië mag ik niet meer binnen, nadat ik in Sydney een paar keer illegaal een gebouw heb beklommen. In China idem dito in 2007, maar een paar maanden later nodigden de Chinese overheid me dan wel weer uit om een berg te beklimmen in de provincie Hunan.”

Toen u destijds het New York Times-gebouw bedwong, droeg u een boodschap uit over klimaatverandering: ‘De opwarming van de aarde doodt wekelijks meer mensen dan 9/11.’

“Ik geef de maatschappij graag een schop onder haar kont. Ik ben een nonconformist, er zijn zoveel lafaards die helemaal niets ondernemen. Ik wil een boodschap van vrijheid overbrengen. Daarom beklim ik ook wolkenkrabbers in een land als Singapore, om er het repressieve regime aan de kaak te stellen. Ik hou ervan het zwarte schaap te zijn, dat mensen met de vinger nawijzen. Ik zou nooit kunnen verdragen dag in dag uit hetzelfde te moeten doen.”

U hebt net de hoogste toren ter wereld bedwongen. Wat nu?

“Simpel: gewoon blijven klimmen. Klimmen is net zo belangrijk voor mij als eten en drinken. Telkens als ik met mijn voeten op de grond sta, heb ik het gevoel tijd te verliezen.”

Opmerkelijk: u leed aan hoogtevrees als kind.

“De klik kwam toen ik elf was en mijn ouders me eens buitengesloten hadden. Ik ben dan zeven verdiepingen hoog geklommen om toch ons appartement binnen te raken. Ik heb als tiener rotsen en kliffen begonnen, en er heel wat prijzen mee gewonnen. Op vraag van een filmmaker ben ik dan in de jaren negentig in de Verenigde Staten gebouwen beginnen klimmen. Drie serieuze valpartijen hebben me voor 66 procent invalide gemaakt. Ik brak al mijn pols en mijn schedel, en heb eens dagenlang in coma gelegen.”

U bent 48 jaar: hou houdt u het vol?

“Ik klim al mijn hele leven, heb dus een goeie basisuithouding. En ik blijf kliffen beklimmen. In mijn huis in het zuiden van Frankrijk heb ik een horizontale artificiële klimmuur laten bouwen. Daar hang ik geregeld 20 minuten ondersteboven. Net als een vleermuis. Ik kan u verzekeren: een serieuze training.” (lacht)