'Gili drijft uit' drijft op verworven succes
Comedians zijn onze hedendaagse helden, onze moderne Robin Hoods. Omdat zij degenen zijn die ons in het hemd zetten. Van politici tot belspelletjes en Het zesde zintuig-adepten. Het verklaart zeker mee het succes van comedian/ mentalist Gili (Lieven Gheysen).
In zijn vorige show Iedereen paranormaal maakte Gili brandhout van programma's als Het zesde zintuig door met veel gevoel voor humor en relativering aan te tonen dat het bij zogenaamde paranormale gaven vooral aankomt op een basiscursus psychologie en veel mensenkennis. In een notendop: we geloven wat we willen geloven en we zijn blind voor wat we niet willen zien.
Gili is echter in deze niet alleen aanklager maar ook medeplichtige aangezien hij als volleerd mentalist gebonden is aan de erecode der mentalisten: je legt je trucs niet uit. Het is meten met twee maten, twee gewichten, blijft over: 21 gram voor de ziel voor wie erin gelooft.
In Iedereen paranormaal droop de ironie nog ervan af en werd af en toe toch een tip van de sluier opgelicht (de act met de wc-rollen), Gili drijft uit drijft echter vooral op die ene dimensie van een mentalistenshow. Het humorelement moeten we zoeken bij Ygor (het beulskaptypetje vertolkt door komiek Filip Haeyaert) die hier als leerling-assistent van de rijzige meester-magiër Gili mag aantreden. Een gegeven dat wat te mager uitvalt maar gelukkig soms zorgt voor een relativerende noot zoals wanneer een gewillig slachtoffer uit het publiek zijn hoofd op het hakblok legt.
Voor het overige bestaat deze show uit seances met dode grootmoeders, zwevende tafels en het (juist) raden van pincodes. Om te bewijzen dat het geen opgezet spel is, wordt een pluchen giraf het publiek ingegooid om vrijwilligers aan te duiden. Een dreigend muziekje, wat lichteffecten en een decor die aan de spin van Louise Bourgeois doet denken (maar een erfenis van de overleden mentalist Extrano zou zijn) vervolmaken de illusie. Want dat is wat deze show uiteindelijk overeind houdt: de vraag 'hoe doet hij het toch?' en meteen daarna 'is er dan toch iets paranormaals gaande?'.
Achteruitgaan
In uitkomst verschilt Gili drijft uit niet van wat Gili bekritiseert. Dat is een paradox waaraan hij niet kan ontsnappen, maar wel aan dit: deze show teert vooral op de verworvenheden van Iedereen paranormaal en daagt niet uit in het zoeken naar een nieuwere vorm of inhoud. We zouden Gili graag een stap verder zien gaan in zijn mind games én in humor. Je hoeft niet in de toekomst te kunnen kijken om te weten dat stilstaan achteruitgaan is.