Direct naar artikelinhoud

Meeliften met de grote Waalse broer

Iedere campagne vecht PVDA+ voor relevantie. Telkens doen de marxisten dat met brio, tot de verkiezingsdag hen weer van de agenda veegt. Of wordt het deze keer allemaal anders? Waalse broer PTB beschikt alvast over goede kaarten. Roel Wauters

oals de campagne nu loopt, zit er een verrassing in in Antwerpen en Luik." PVDA-voorzitter Peter Mertens schat zijn kansen in bij de regionale verkiezingen in 2009. Met zijn rodeneuzencampagne heeft hij zich in de kijker weten knokken, maar hij beseft dat dit geen garantie is voor electoraal succes.

Is er in die vijf jaar veel veranderd? De ambities zijn nog steeds dezelfde en opnieuw heeft Mertens zijn partij slim op de agenda weten te zetten. Dit keer door moord en brand te schreeuwen toen de PVDA+ over het hoofd werd gezien bij de stemtest van de VRT. Sindsdien wordt zijn partij een plaatsje gegund op vele fora. Tegelijk heeft hij geduldig verder gewerkt om zijn partij een nieuw elan te geven. Met Tom De Meester en Marco Van Hees heeft de partij twee gezaghebbende kritische stemmen in huis op het vlak van energie en fiscaliteit.

Is de partij dan eindelijk klaar voor de grote doorbraak? Met een resultaat van 2,7 procent , zoals in de laatste peiling, blijft PVDA+ in Vlaanderen ruim onder de kiesdrempel. Oké, in Antwerpen bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen verbluften ze door 8 procent te halen. Maar PVDA+ blijft vooral een lokaal en stedelijk fenomeen. Het sterke resultaat in Antwerpen-stad verwatert door de afwezigheid in de rest van de provincie. De partij is volop bezig met het uitbouwen van de lokale afdelingen.

Strategische stemmers

"Maar eigenlijk komen deze verkiezingen een jaartje te vroeg", geeft Mertens toe. Als PVDA toch weer opnieuw onder de kiesdrempel doorgaat, wachten vijf lange jaren van politieke betekenisloosheid. Dan dreigt Mertens een eeuwige politieke belofte te blijven.

Een zetel halen in Antwerpen (voor Peter Mertens zelf) wordt nipt, in de andere provincies is de kans vrijwel onbestaande. Dat het nipt wordt, probeert de partij in haar voordeel te draaien. Met affichecampagnes maakt PVDA+ zichzelf op links mede tot inzet van de stembusslag. Ze moet daarbij vooral linkse strategische stemmers weten te overtuigen, zodat ze hun sympathie voor de partij vertalen in een stem, die dan wel concurrenten sp.a of Groen dreigt te verzwakken, en zo onrechtstreeks (centrum-)rechts aan de macht helpt.

Mertens zelf benadrukt steevast dat hij de kiezers wil weghalen bij N-VA en Vlaams Belang, onder het motto: de proteststem kan ook links zijn. Met 170 vakbondslui op hun lijsten, zowel Franstalig als Nederlandstalig, profileren ze zich alvast als de échte partij van de werkmens.

In Franstalig België, en al zeker in Luik (en Brussel), liggen de kaarten beter en kunnen de marxisten terecht hopen op een of meerdere zetels. De PTB doet daar de PS wezenlijk pijn in de oude rode industriële bolwerken en grotere steden. De in Vlaanderen amper opgemerkte strengere activering voor werkzoekenden is een van de regeringsmaatregelen die de PS moeilijk uitgelegd krijgt aan haar electoraat.

Als de PTB/PVDA+ het parlement in komt, zou dat een bescheiden historische prestatie zijn. Het is van 1985 (toen Louis Van Geyt namens de KP uit de Kamer verdween) geleden dat radicaal-links nog een nationale zetel kon veroveren.