'Ik schat vriendschap hoger in'

Een prins met te grote handen die gretig naar de liefde haar versmacht. Zo ziet Josse De Pauw de liefde in Liefde/zijn handen, een sprookje dat hij schreef en vertelt bij muziektheater LOD, vanavond te zien in de Brusselse Beursschouwburg. De Pauw wandelde alvast met De Morgen doorheen enkele citaten. Liefde is... Door Liv Laveyne

(Berlioz)

Voor Liefde/zijn handen werkte De Pauw opnieuw samen met componist Jan Kuijken, zoals dat ook al het geval was voor Die siel van die mier (2004). "Het benijdenswaardige aan muziek is dat je vanuit abstractie emoties kunt oproepen", vindt De Pauw. "Als je spreekt met woorden over liefde, moet je bij de toeschouwers opboksen tegen hun eigen individuele definities van dat woord. De voorstelling begint dan ook met pianomuziek, zonder verhaal. Toch word je meteen die sfeer van Franse of Italiaanse liefdesfilms gewaar. Je voelt waarover het gaat zonder woorden. De soulvolle Angélique Wilkie en operazanger Stefaan De Gand ontwikkelen zich tot de protagonisten van het stuk. Zij vormen het koppel dat ik bij elkaar wou schrijven: een man en een vrouw, afkomstig uit twee - ook muzikaal - verschillende culturen. Daartussen de liefde en ik als verteller."

Om een goede liefdesbrief te schrijven moet men beginnen zonder te weten wat men wil zeggen en eindigen zonder te weten wat men gezegd heeft

(Rousseau)

Het affichebeeld is een tekening van Thierry De Cordier: Handworst (1990) toont twee onderarmen, aan elkaar gegroeid bij de elleboog, verstrengeld tot één disfunctionele ledemaat. "Ik wist al langer dat ik 'iets' over de liefde wou brengen, maar pas toen ik die tekening onder ogen kreeg, wist ik waaraan ik begon", zegt De Pauw. Met een prins (Stefaan De Gand) die alles heeft om gelukkig te zijn behalve liefde, want zijn veel te grote handen zitten hem in de weg. En toch bezwijkt hij hopeloos voor de charmes van een mooie jonkvrouw (Angélique Wilkie). "Je zou Liefde/zijn handen een sprookje kunnen noemen, maar het staat ver van elke Walt Disneyzeemzoeterigheid. Dit is een sprookje zoals we die bij Grimm kennen: met drama, passie, schoonheid en ook wreedheid. Een sprookje zoals de liefde er één is.

"Alles wat ik schrijf, is altijd tot op zekere hoogte autobiografisch. Liefde/zijn handen vertolkt hoe ik op dit moment over de liefde denk. (stilte) En dat is dat we tamelijk alleen zijn. Dat het beeld over de liefde dat ons van in de wieg voorgeschoteld wordt, met verhaaltjes over 'en ze leefden nog lang en gelukkig', een wensdroom is. Ik ken niemand rondom mij die die droom waarmaakt, sommigen proberen, anderen slagen er zelfs vrij goed in, maar het blijft een onbereikbaar ideaal: de Grote Verheven Liefde. We lijden onder onze te grote handen, de gretigheid waarmee we idealen nastreven. Iets waar de commercie, zoals datingsites, uiteraard gulzig op inspeelt. We worden opgesolferd met hoe de liefde zou moeten zijn. Ik heb geleerd tevreden te zijn met wat is: ik heb een goed leven met mensen die ik graag zie, maar van al die schone woorden klopt geen reet."