Greet De Keyser : 'Ik was liever correspondent gebleven'

Over hoe Mitt Romney eerst de zwakke presidentskandidaat leek, maar hoe de man dit jaar plots toch een debat won tegen een slecht voorbereide Amerikaanse president Barack Obama.

Over hoe president Georges Bush in 2004 moest strijden voor een tweede ambtstermijn in de nasleep van 9/11.

Over hoe de Amerikaanse presidentsverkiezingen in 2000 ook historisch waren, omdat er na de verkiezingsdag niet meteen een winnaar uit de bus kwam aangezien er in de staat Florida geen definitieve uitslag was.

Zelfs middenin een werkdag die uiteindelijk ongeveer vijftig uur zal duren, vertelt De Keyser er honderduit over op haar typische toon. "Je hoort hoe enthousiast ik er nog over ben, hé. En het nieuws, dat houdt niet op omdat ik toevallig even moet gaan slapen. Geen haar op mijn hoofd zou er trouwens aan denken om te gaan slapen terwijl er nog zo veel aan het gebeuren is. Daarvoor geniet ik er als journalist ook deze keer weer te veel van."

Speelde het mee dat het misschien de laatste keer is dat u een historische gebeurtenis vanuit de VS verslaat?

Greet De Keyser: "Dat speelt niet zo'n rol in de manier waarop ik tijdens deze verkiezingen heb gewerkt, hoor. Ik stond er eigenlijk zelf niet bij stil tot mijn collega's dezelfde vraag begonnen te stellen. Voor mij is dit geen einde, maar eind januari neemt Tom Van de Weghe wel de fakkel van mij over als Amerika-correspondent voor de nieuwsdienst van de VRT."

Op uw vraag of op vraag van de VRT?

"Ik had aan de VRT gezegd dat ik mijn baan nog wel vier jaar wilde uitoefenen. Ik was nog niet op het werk uitgekeken en vond van mezelf dat ik de gebeurtenissen hier nog wel met een frisse blik kon bekijken. De collega's van de VRT lieten weten dat ze liever wilden dat iemand anders correspondent werd in Amerika. Dat kwam echt niet als een verrassing. Als je begint aan een correspondentschap weet je dat het niet voor eeuwig is."

Uw collega van het Nederlandse NOS zei nochtans dat hij de komende maanden zal huilen omdat hij moet stoppen.

"Ja, maar Eelco (Bosch van Rosenthal, SJS) is veel jonger dan ik. Hij zal nog een groot deel van zijn carrière uitbouwen bij NOS en gaat daarom terug naar Nederland. Ik woon ondertussen al dertien jaar in de Verenigde Staten, waarvan ik twee volle termijnen als correspondent voor de VRT heb gewerkt. Ik mag dus absoluut niet klagen. Ik besliste ook om hier te blijven wonen en niet naar België terug te keren. Daarom beleef ik het heel anders dan Eelco. Ik ga niet huilen. (lacht)"

Neemt u het binnen vier jaar weer over van Tom Van de Weghe?

"Die kans is heel klein, maar je zult me nooit 'nooit' horen zeggen. Je zult van mij bijvoorbeeld ook niet horen dat ik nooit terugkeer naar België. Maar het is alleszins niet het plan om over vier jaar de baan als correspondent voor de VRT-nieuwsdienst terug over te nemen."

U hebt een visum om in Amerika te werken als journalist voor Belgische media. Moet u dat aanpassen?

"(Zwijgt even) Als dat visum moet worden aangepast, dan doe ik dat. Dat is absoluut geen probleem. Ik ga alleszins niet op mijn lauweren rusten. Je kunt de interesse in politiek toch niet uit mij slaan, die blijft gewoon. (lacht) Ik ga hier dus nog wel wat doen met de ervaring die ik heb, maar veel kan ik daar nog niet over kwijt. Als de tijd er rijp voor is, zal ik er meer over vertellen."

Uw huidige baan wordt omschreven als een droombaan die elke journalist wilt. Merkt u dat?

"Ja, natuurlijk merk je dat je op een plek zit die andere mensen ook zouden willen. Daar moet je mee leren leven, daar moet je mee leren omgaan. Je moet jezelf in deze baan voortdurend bewijzen. Dat is heel normaal, vind ik."

Zag u de buitenlandjournalistiek de voorbije jaren veranderen?

"Ik vond het altijd al moeilijk om als buitenlands journalist iemand die ertoe doet zover te krijgen om mee te werken aan een reportage of een interview. En dat wordt elk jaar moeilijker. Er zijn zo veel nieuwe media, het journalistenbestand wordt alsmaar groter. Daardoor komen buitenlandse journalisten meer en meer op de achtergrond te staan. Je moet dus echt deuren opentrappen en je voet ertussen steken. Want door de technologische verbeteringen kan en moet je echt van overal het nieuws brengen op het moment dat het gebeurt. Het kan nooit snel genoeg gaan. Een correspondent kan dus maar beter fysiek heel goed in orde zijn."

Wat blijft u zelf het meeste bij van de afgelopen dertien jaar in de VS?

"De meest intense periode die ik hier meemaakte, waren natuurlijk de maanden na 9/11. Dat was een periode die je als journalist, maar ook als persoon nooit meer vergeet. 9/11 is iets dat je de rest van je leven meedraagt. De aanslagen spelen ook nog altijd een grote rol in mijn journalistieke werk, want veel politieke beslissingen zijn er nog altijd een gevolg van."

Dus het was niet het compliment dat toenmalig president George W. Bush maakte over uw ogen dat bijblijft?

"Nee, absoluut niet. Omdat het zo moeilijk is om hier iemand die ertoe doet te strikken voor een interview, was ik wel trots op mezelf dat het me niet één, maar twee keer lukte om Bush te interviewen toen hij nog president was. Maar maakte het interview een diepe indruk op mij? Het antwoord is neen."

Een interview met Obama lukte niet?

"Wie zegt dat? Je moet niet zo snel zijn met je oordeel. Nee, ik plaag maar wat. (lacht) Ik deed inderdaad nog geen interview met Obama. Maar wat niet is, kan nog komen."