Anders gaan dromen
Verweerde gezichten, bouwvallige huizen, een beschavingsmodel dat barsten vertoont. In Ghost Road ensceneert Fabrice Murgia een samenleving op leeftijd.
De jonge Luikenaar Fabrice Murgia brak door met Le chagrin des ogres (2009) en is sinds Life:Reset (2010) ook in Vlaanderen een publiekslieveling. Hij maakt theater over de eenzame bestaansconditie van de (virtuele) mens en hanteert daarvoor eigentijds multimediaal alaam. Zo houdt ook Ghost Road het midden tussen documentaire, concert, spoken word en beeldende installatie - gesneden koek voor een soundtrack van geluidstovenaar Dominique Pauwels (LOD).
Toen Murgia langs de Route 66 reisde, raakte hij gefascineerd door het verval dat hij aantrof: desolate landschappen, ontvolkte gehuchten, bouwvallige huizen met oudere mensen en in hun hoofd achtergelaten dromen. Ghost Road keert dat inzoomen om, en begint op het meest intieme niveau. Een vrouw (Viviane De Muynck) omringt zich met foto's uit het verleden - gestolde, tastbare bewijzen van het feit dat ze geleefd heeft, want in haar hoofd vervagen de herinneringen al. Haar emotionele reis, die zal leiden tot acceptatie van dat zelfverlies, wordt verklankt in de aria's van de 74-jarige sopraan Jacqueline Van Quaille: beroemde woorden over angst en passie, door Pauwels op nieuwe muziek gezet.
In een niet helemaal naadloze sprong naar documentair beeld transponeert Murgia het intieme verhaal naar een verhaal over de relicten van een verdwijnende wereld. In een korrelige roadmovie door Californië interviewt De Muynck luttele bewoners van het eens zo bloeiende Bombay Beach en trekt ze door de verlaten gehuchten van Death Valley, ooit bevolkt door goud- en gelukszoekers, maar net zo makkelijk weer verlaten toen de Amerikaanse Droom opdroogde. De meest beklijvende ontmoeting is die met de stokoude danseres Martha Becket, die uit eigen beweging uit de New Yorkse rat race stapte en in zo'n spookdorp haar eigen Opera House stichtte.
Wie dan wel?
Deze oudere generatie drop-outs zijn de pioniers van een nieuwsoortige maatschappij, waarin rust, verbondenheid met de natuur en zelfbeschikking centraal staan. Murgia's alternatief roept vragen op. Hoe werkbaar is deze utopie in de realiteit? Gelukkig is het geen theatermaker verboden om een utopie op scène te zetten - integendeel. Als zij al niet meer 'anders mogen dromen', wie dan wel?