Van Circus Costello tot Eenzame Elvis

Elvis Costello heeft meer dan dertig platen achter zijn naam staan en een resem verschillende genres beoefend. Hij begon zijn carrière halverwege de jaren zeventig in de Londense pubscene, werd later een van de meest prominente figuren uit de Britse punk en bouwde nadien een repertoire uit waarbij zowel country, soul, jazz, opera als klassiek aan bod kwamen. Daarnaast acteerde de man, die eigenlijk Declan MacManus heet, occasioneel, en de laatste jaren is hij op de koop toe een begenadigd talkshowhost geworden.

Dat laatste kwam woensdagavond uitstekend van pas in de Anciene Belgique, waar hij samen met The Imposters neerstreek voor een opvoering van The Spectacular Spinning Songbook, een concept waar Costello vorig jaar ook al mee door de Verenigde Staten tourde. Het idee is simpel: er staat een groot rad op het podium waarop songtitels en thema's staan vermeld. Costello's assistente - een hormonenspiegelverstorend Russisch type - pikt willekeurig mensen uit het publiek die eraan mogen draaien en zo de setlist van de avond bepalen. Vervolgens worden ze, niet zelden onder lichte dwang, naar een kooi geleid waar ze te onzer vermaak een dansje moeten plegen, daarbij geholpen door een wulpse professional wier botten zowat van elastiek lijken.

Wildcard

Tussendoor kroop Costello in de huid van zijn sardonische alter ego Napoleon Dynamite en ontpopte hij zich tot een circusdirecteur die met hoge hoed en stok de menigte entertainde. Om eerlijk te zijn: in wezen verschilde de set niet zoveel van een regulier optreden met The Imposters, maar de ingenieuwe verpakking zorgde ervoor dat de show al van bij de eerste noot een feestje werd. De band speelde strak en raasde aan een onstuimig tempo door hits als 'I Hope You're Happy Now', 'Radio Radio' en 'Mystery Dance'.

Tussendoor draaide de schuchtere Lana het intimistische 'Almost Blue' op de setlist, en kreeg de ravissante Joke 'Clubland' op het programma. Nu, af en toe werd er wel eens vals gespeeld.

Het obscure 'Hooverville' werd twee keer gedraaid maar niet gespeeld, en er was een bel die, mits kundig bewerkt met een hamer, een wildcard opleverde. Zo kwam op verzoek ook 'Alison' langs, ook al stopte het rad geen enkele keer bij dat nummer. Costello maakte tot twee keer toe een wandeling in de zaal, bouwde een solomoment in om ook wat nieuw werk aan te prijzen - onder meer het aan de zopas overleden Doc Watson opgedragen 'Dr. Watson, I Presume'. Maar na gesmaakte covers van Prince ('Purple Rain') en Johnny Cash ('Cry, Cry, Cry') werden in de laatste rechte lijn de hits toch weer uitgestrooid alsof het confetti betrof, met 'Oliver's Army', 'Indoor Fireworks', 'Pump It Up' en het als altijd bloedstollende 'I Want You' als apotheose.

Fijnproevers

Terwijl het optreden in de Ancienne Belgique eigenlijk één grote give the people what they want-show was, werd het soloconcert de dag nadien in het Koninklijk Circus er eentje voor de fijnproevers. Met veel minder voor de hand liggend werk, en een royale greep uit National Ransom, zijn jongste plaat. Geen erg, want die songs kwamen live buitengewoon goed uit de verf, met het intimistische 'Jimmie Stading in the Rain' en 'Bullets for the New Born King' als verrassende uitschieters.

Costello is naast een fabuleuze songchrijver ook een meesterlijk verteller, die er bijgevolg geen moeite mee had om het publiek in zijn eentje twee uur en drie kwartier op het puntje van de stoel te houden. Hij switchte tussen akoestische en elektrische gitaar, week regelmatig af van de vooropgestelde setlist - zijn cover van Aznavours 'She' was er eentje waar de krop bij in de keel kroop, en speelde op piano 'For More Tears', een uitstekend nieuw nummer dat nog niet eens is opgenomen.

Tijdens de bisronde stapte bij wijze van verrassing Costello's vaste pianist Steve Nieve het podium op, en hun sobere, half geïmproviseerde uitvoering van 'I Want You' - een van de weinige overlappingen met de set de dag voordien - was opnieuw een schot in de roos. Met het van Nick Lowe geleende '(What's So Funny About) Peace, Love And Understanding', de traditionele uitsmijter, zat het erop. Twee keer Costello, twee keer anders, twee keer een uitstekend concert. Zoals het een echte Elvis betaamt.