Plakboek van platitudes
Lelijk. Dat is het enige woord dat met succes het succes van deze oeverloze 'Felliniaanse' satire kan counteren.
Ongetwijfeld getuigt het van grove pretentie om een film die op slag alle neuzen van critici en jury's in dezelfde richting zette te schofferen. Op de European Film Awards won dit plakboek van kitsch en platitudes een beker in de categorie Beste montage "voor een montage die voortdurend de zintuigen prikkelt en in de vertelling een weefpatroon van eindeloze betekenissen creëert".
Nou, het kon ook dit zijn: "voor een aaneenschakeling van kranen, sporen en steadicams verradende shots, een lappendeken van de mensheid op zijn lelijkst in de meest gedateerde beleving van leven, kunst en levenskunst die iemand die geteleporteerd werd uit de jaren 1960 vandaag zou kunnen bedenken."
Volgens een datingsite voor de beau monde telt België ongeveer 470.000 elitaire singles. Iets meer dan de helft woont in Vlaanderen, iets meer dan een derde in Brussel, en slechts een tiende in Wallonië. Waarom die informatie? Waarom La grande bellezza? Waarom een film beginnen met een citaat van Céline dat twee uur en tweeëntwintig minuten later als een onvoorstelbaar cliché leest?
De cijfers zeggen meer over la grande bruttezza van het bestaan en de melancholie van het besef dat leven vooral missen is dan deze als tedere satire verkochte berg van nietszeggendheid. Geef ons duizendmaal de leegheid van de pooier-bedelaar in Accattone: Pasolini's Rome was een Rome dat tenminste opgewonden en opwindend was. Mamma Roma, geef ons duizendmaal het Rome van Roma! Of de technische perfectie en gesofisticeerdheid van La dolce vita, waaraan deze film geen seconde lang tippen.
Weg van hier!
De verbeelding van de leegheid wordt beschamend leeg als ze moet gebeuren met een shot van een vrouwelijke dwerg die ontwaakt om te zien dat de party people foetsie zijn en tegen de achtergrond van een Martini-billboard 'Jongens?' loopt te roepen. Als de gedesillusioneerde beau monde, de chic of grote lui(aards) het best Sorrentino's kijk op Rome belichamen, dan mag elke geglobaliseerde mens zich gelukkig prijzen dat hij niet in Rome zijn bestaan moet voltooien.
Het spectaculaire van Sorrentino's Il divo zagen wij niet, bij This Must Be the Place moesten wij van angst 'weg-zien' (te komen). Maar dit - juichen wij - verbijstert ons 'vol-ledig'. Waarom The Broken Circle Breakdown tot twee keer toe van deze 'oneindige betekenissen' heeft moeten verliezen, daarover hoeft geen mens zijn hoofd te breken. Daarvan breekt een hoofd gewoon.