Hetzelfde helemaal anders
Zijn debuut werd vier jaar geleden een cultclassic, maar op deze opvolger wist James Vincent McMorrow de folkinvloeden uit ten voordele van een elektronischer geluid. Met succes.
In 2012 stond James Vincent McMorrow op de affiche van Rock Werchter terwijl zijn debuut Early In The Morning - op dat moment al twee jaar uit - in België niet eens officieel verdeeld werd. Dat was op zich al vrij uitzonderlijk, maar het mooiste moest nog komen: ondanks het ontstellend vroege uur druppelden de slaperige festivalgangers niet alleen de Pyramid Marquee binnen, maar bleken ze de nummers van de Ierse singer/songwriter zowaar uit het hoofd te kennen. Lees: kwaliteit drijft altijd boven, ook zonder hulp van de traditionele detailhandel.
Volgende maand staat McMorrow opnieuw in België voor een concert in de Brusselse Botanique, en ook dat is al uitverkocht nog voor de nieuwe cd in de winkel ligt. Post Tropical wordt nu wél via de geijkte kanalen uitgebracht, en dat is goed nieuws, want achter die foeilelijke hoes zit weerom een prachtige plaat verborgen. Een andere plaat dan de vorige, al blijft die weemoedige falsetstem van McMorrow uiteraard herkenbaar uit de duizenden.
Naar de climax werken
Op zijn debuut profileerde de singer/songwriter zich als een folkmuzikant met een voorliefde voor akoestische instrumenten. Het paste prima bij de weemoedige, vaak zelfs wat neerslachtige teksten en bovendien zat de tijdsgeest mee. In Ierland haalde Early In The Morning de eerste plaats van de charts en werd de plaat met platina bekroond.
Moedig dus dat hij op de opvolger voor een heel ander klankpalet heeft gekozen. Meer James Blake, minder Bon Iver. Er is kortom wat electronica binnen geslopen. Neem 'The Lakes': die verstilde piano is gebleven, alleen knettert er op de achtergrond nu een voorgeprogrammeerde beat voorbij. Of 'Red Dust': een song waarvan je meteen voelt dat hij tijdens liveconcerten een hoogtepunt zal worden, en hier door toedoen van een orgel op een nog dramatischer manier naar een climax werkt.
Herkenbare stijl
Ook de op zijn eerste plaat zo typische achtergrondkoortjes zijn gebleven, al komen ze in die iets rijkere muzikale context nog beter tot hun recht. Maar zoals de sober gearrangeerde opener 'Cavalier' illustreert: die vollere arrangementen dienen niet om de zwakte van de songs te camoufleren. Integendeel: knap hoe McMorrow op zo'n korte tijd zo'n herkenbare stijl heeft ontwikkeld, die ook overeind blijft als de muzikale context helemaal anders is.
'Repeating' - met een mijmerende blazerssectie, die weer een andere klankkleur introduceert - springt er bij de eerste kennismaking meteen uit, maar naarmate je de plaat wat meer tijd geeft lopen ook 'Glacier', 'Outside, Inside' in de kijker. De titelsong begint zelfs als iets dat van Wim Mertens of Philip Glass had kunnen zijn. En voor alle duidelijkheid, dat is een compliment.
2014 is nauwelijks begonnen dus het lijkt nog wat vroeg om nu al over eindejaarslijstjes te beginnen speculeren. Laat het me anders zeggen: als Post Tropical niet hoog scoort, wordt het een verdomd goed muziekjaar.
James Vincent McMorrow komt op 19 februari naar de Botanique in Brussel. Dat concert is uitverkocht.