Geachte heer Van den Hoof, Beste Adriaan,

n barre crisistijden als deze is de moppentapperij een job met toekomst. We mogen zelfs stilaan gewagen van een alarmerend overaanbod aan grapjassen. Op elke straathoek kom je wel een paar stand-upcomedians tegen die hun blijde boodschap aan de mensheid willen slijten en de tv-programma's waarin de vrolijke noot de boventoon moet voeren zijn nog amper bij te houden. Jammer genoeg zijn niet alle televisieclowns even leuk. Sommigen zijn zelfs totaal ongrappig en/of mateloos vervelend.

Toch mogen ze allemaal, ook de 'flauwste plezanten', rekenen op mijn onversneden bewondering en respect. Je moet het maar durven om moederziel alleen op een podium te staan in de hoop het publiek te amuseren. Nergens is de grens tussen doen lachen en zichzelf belachelijk maken zo dun.

Zo was ik er ooit getuige van hoe een van mijn beste vrienden zich op het glibberige pad der humor begaf. In de kroeg kreeg hij moeiteloos de lachers op zijn hand met imitaties en een onuitputtelijk arsenaal aan al dan niet aangebrande witzen. De mooiste meisjes vielen voor zijn vrolijke branie en meer dan eens werd zijn rekening welwillend door de cafébaas kwijtgescholden.

Maanden had hij in het grootste geheim aan een conference gesleuteld die, naar eigen zeggen, het Vlaamse comedylandschap grondig zou hertekenen. Zover is het nooit gekomen. Het zaaltje reageerde kil of helemaal niet. In plaats van de voorspelde gulle lach was er enkel verveeld gekuch en na zijn laatste 'grap' werd hij door misprijzend gefluit naar de uitgang geëscorteerd. Het is niet meer goed gekomen. Nooit heeft hij nog een podium bestegen en nu is hij een ernstig en gerespecteerd dierenarts die op café zijn pinten zelf moet betalen.

Velen voelen zich geroepen. Weinigen worden uitverkoren. Maar jij hebt het helemaal gemaakt, Adriaan. Meer zelfs. Ook voor jou is comedy big business geworden. Als een de speerpunten van een nieuwe generatie komieken laat je met je moppentrommel vrolijk de kassa rinkelen. Geert Hoste en Alex Agnew achterna.

In de loop der jaren zag ik je in de hiërarchie der potsenmakers met vallen en opstaan opklimmen tot een vertrouwde en alom tegenwoordige televisionele hofnar waarvan de simpele aanblik meestal al voldoende was om op de lachspieren te werken. Zelden in een hoofdrol. Veelal gecast als gewaardeerde sidekick en begenadigd vertolker van hilarische typetjes maar toch onbetwistbaar coauteur van een flinke brok televisiegeschiedenis. Ruim vijftien jaar geleden kwam ik je in De liegende doos op vtm tegen als lid van het koldercollectief De Kakkewieten. Als jonge rekruut ingelijfd bij het komische keurkorps van het redelijk geniale duo Bart Peeters-Hugo Matthysen. Later gekneed en vervolmaakt door Mark Uytterhoeven en Jan Eelen. Sindsdien ben je nooit meer weggeweest.

Je viel me voor het eerst echt op tussen de 'pappie' en de 'mammie' in 'Vaneigens' en al helemaal als totaal foute maar hilarische tangodrinkende stamgast aan de toog van de Tiense discobar Galaxie. Ik lachte me te pletter met het 'hamertjeeeeuh, zaagskeeeuh, beiteltjeeeeuh' van de op een 'trottinette' rondcrossende verwijfde mannen van de Gamma in het Peulengaleis. Absurde maar heerlijke televisie.

Jammer genoeg zag ik je ook het infantiele Te land, ter zee en in de lucht presenteren en ongenadig op je bek gaan met de onder snoeiharde, maar volkomen terechte kritiek bedolven Andy Show. Wellicht het slechtste praatprogramma van het voorbije decennium.

Het is je al lang vergeven, Adriaan. Iedereen maakt fouten en ik weet dat je oneindig veel meer kunt dan enkel de hansworst uithangen op het scherm. Een artistieke duizendpoot als gevierde dj, veelgevraagde presentator, in het vak geharde stand-upper en stilaan gerespecteerd acteur. Een man van vele talenten. Geboren met de lach in het bloed. Voor mij vooral een geestig ventje van bijna veertig dat meeslepend kan vertellen en je zelfs met de flauwste mop kan doen lachen.

Ik heb nog steeds een zwak voor dat onhandige kwajongensimago waarmee je overal weg lijkt te komen en bewonder de 'naturel' waarmee je de nar uithangt. Het succes is je dan ook van harte gegund. We vergeten immers te vaak dat het clownsvak een bloedernstige zaak is die naast enig komisch talent vooral doorzettingsvermogen en een rotsvast geloof in eigen kunnen vereist.

"Het is absoluut een onnozelaar", zei mijn betreurde vader ooit over jou, "maar je kunt er nooit echt kwaad op zijn". Dat heeft hij, jammer genoeg, nooit over mij gezegd, maar zoals steeds had hij wel gelijk.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Jaren geleden zag ik je samen met Steven Van Herreweghe Rock Werchter presenteren. Een verademing. Vol heimwee denk ik terug aan die zalige avond bij de latino-salsaband El Tattoo Del Tigre waar jij je met tal van aankomende en alreeds gearriveerde BV's mambogewijs eens goed liet gaan. Jammer genoeg heb ik je solovoorstellingen Achterklap en Doortocht gemist, maar bij een volgende theatershow ben ik zeker van de partij. Voor de rest hoef ik maar naar het scherm te kijken om je bezig te zien.

Je bent niet langer een eeuwige belofte maar een vaste waarde die in meer programma's aantreedt dan Peter Van Asbroeck. Met de niet onbelangrijke nuance dat ik met jou wél kan lachen. Als presentator in witte smoking ingehuurd om de MIA's te presenteren en geëindigd in onderbroek. Vaste klant in De slimste mens en Mag ik u kussen. Samen met de door jou zo levensecht gepersifleerde Jeroen Meus en de 'one and only' Astrid Bryan tussen ruziënde politici winnend finalist in De pappenheimers. Lijkbidder in Een laatste groet en sinds kort de klunzige reïncarnatie van de legendarische actieheld McGyver in De laatste show.

Die onhandigheid van mislukte macho lijkt wel een handelsmerk. Elke week leid je als geestige nerd-inspecteur Tom Smeekens in Aspe een beetje de aandacht af van de toch wel bijzonder belegen Herbert Flack en met plezier heb ik naar Mijn kunst is top gekeken. Na de miskleun van de Andy Show eindelijk weer een eigen programma. Je hebt er geestige, onderhoudende en leerrijke televisie van gemaakt.

Nooit kinderachtig of betuttelend en gebracht door een prettig gestoorde presentator die er niet voor terugdeinst in tutu of als majorette op te draven. Ik wens je nog veel leuk werk en vooral veel vrolijkheid toe, Adriaan. Blijf gerust nog jaren ongeremd de sympathieke onnozelaar uithangen. Weinigen kunnen dat beter dan jij.