Weduwnaar: 'Mijn leven is om zeep'

Jozef - Jef voor de vrienden en familie - stak die dag een handje toe bij de buren. Over de middag ging hij thuis bij Elza een hapje eten, zei hij. En toen hij goed een half uur later terug naar de buren trok, zag hij Elza Van Raemdonck voor het laatst in leven. "Elza lag in de zetel de krant te lezen", zei hij vertederend. Toen Jef drie uren later binnen kwam, brandde de kachel niet goed en stond de slaapkamerdeur op een kier. In de slaapkamer lag zijn Elza, tussen het bed en haar nachttafel. "Slecht gevallen, dachten ik en de dokter die ik erbij had geroepen."

Het optreden van de politie noemde de 73-jarige Heyrman 'schandalig'. Toch was hij hen ook dankbaar dat ze De Gelder hadden gepakt. "De politie dacht eerst dat ik het had gedaan. Op café hoorde ik de mensen van het dorp dat ook zeggen over mij: de moordenaar." Jef Heyrman voelt zich vandaag nog altijd onheus behandeld. "De politie heeft me zeven uur aan een stuk ondervraagd. Ik heb toen met mijn vuisten op tafel geslagen." Maar veel indruk maakte het niet. "De volgende dag liet de politie me zogezegd waardig afscheid nemen. Terwijl ik niet eens alleen mocht zijn met Elza. En ik mocht haar niet aanraken."

Sterke en moderne vrouw

Zijn advocaat, Jef Vermassen, knikte instemmend. "Toen de politie Jef de tweede dag naar huis bracht, zeiden ze aan zijn dochters dat ze op hem moesten letten. Omdat ze hem keihard hadden aangepakt en hij misschien toeren zou uitsteken." Zijn dochters bevestigden dat de verdachtmakingen en de dood van hun moeder zwaar aankwamen. "Vader heeft diep gezeten. Het gaat intussen beter, hij is minder eenzaam."

De politie maakte hun vader ook bij hen verdacht. Schoonzoon Karel: "De politie zei dat het in meer dan negentig op honderd gevallen iemand is van de familie. Ze zeiden vlakaf dat niemand anders het kon gedaan hebben. Ze vroegen of mijn schoonvader kracht genoeg had. Ik ben nog altijd blij dat ik toen antwoordde dat hij theoretisch gezien sterk genoeg was. Maar mentaal kon hij dat niet hebben gedaan."

Elza was de vrouw niet om te klagen, zeiden haar dochters. "Ons moeder had een knieprothese en overwon borstkanker. Maar ze klaagde nooit. Dat was misschien het enige negatieve aan moeder: dat ze nooit aan zichzelf dacht." Een leeuwin voor haar kinderen, noemden ze haar. Elza had vijf dochters en een pleegdochter, maar zorgde ook voor haar zwaar hulpbehoevende moeder en haar gehandicapte broer die jaren bij hen inwoonden. "Oma deed dat met plezier", vertelden twee van haar kleindochters. Die wilden ook iets rechtzetten. Dat oma geen gepensioneerde boerin was zoals ze zo vaak in de kranten was genoemd. "Oma was een moderne vrouw. Een fiere, zachte en tegelijk heel sterke vrouw."

In horten en stoten

De warme woorden over Elza en de smekende ogen van haar dochters deden het pantser van de versteende De Gelder barsten. Hij zei na lang aandringen dat hij de laatste momenten van Elza wilde proberen beschrijven. In horten en stoten zei De Gelder dat het allemaal niet lang had geduurd. Dat Elza hem niet meer had gezien toen hij haar een laatste keer in de nek stak. En dat ze zich fel had verweerd.

Vermassen zei nog tegen Jef Heyrman dat hij 'chance' had gehad. "Ik vind het vooral spijtig dat hij geen half uur eerder kwam, toen ik nog thuis was. Dan was hij dood geweest. En mocht ik hem nu tegenkomen, ik kneep hem dood."

Uiteindelijk excuseerde De Gelder zich ook omfloerst tegenover de voorzitter voor zijn uitbarsting van dinsdag.