Het uitzonderlijke parcours van Flipkens

Marino Flipkens heeft nog niet zo veel wedstrijden van zijn dochter live gezien. Een van de laatste keren dat hij aanwezig was in de tribunes was tien jaar geleden hier op Wimbledon toen Flipkens de juniortitel won na een finale tegen Anna Tsjakvetadze.

"Tja, ik moet ook werken", lachte hij afgelopen weekend. "Ik kom altijd op het goede moment."

Met Flavia Pennetta als tegenstandster heeft Flipkens een uitgelezen mogelijkheid om voor het eerst naar de kwartfinale van een grandslamtoernooi te gaan. "Het is al geweldig maar misschien is dit nog niet het einde."

De trotse papa kijkt met even grote ogen als de Belgische tennisliefhebbers naar het parcours van zijn dochter. "Het is uitzonderlijk", aldus Flipkens. "We hadden nooit kunnen denken dat ze hier de vierde ronde zou halen. Maar het is wel verdiend want ze heeft nog geen set verloren. Ze moet stilaan beseffen dat ze tegen iedereen buiten de top vijf kan winnen. "

De inbreng van vader Flipkens is daarbij niet gering. Hij helpt zijn dochter een thuisgevoel te creëren temidden het hectische grandslamtennis. "We zitten samen in een klein huisje op zes kilometer van hier", aldus vader Flipkens. "Er is daar niks te zien. Het is er rustig, stil."

En daar wordt een alledaags leven geleid. "Ik ga elke morgen naar de bakker, dezelfde broodjes halen. Kirsten is niet de hele tijd met tennis bezig. Ze heeft ook nog een leven daarbuiten. Na een toernooi gaan we al eens naar mijn bureau en dan praten een half uurtje over haar tennis. Meer niet. Daarna gaat het over onze familie en andere zaken. Zo wil Kirsten het graag."

Ver weg zijn ondertussen de zorgen van een jaar geleden toen Kirsten kreeg af te rekenen met bloedklonters in de kuit en daarna ook nog eens door de VTV aan de kant werd geschoven. Haar carrière leek in het slop te zitten.

Maturiteit

"Nochtans heb ik er nooit schrik voor gehad", aldus Marino Flipkens. "Daarvoor houdt ze te veel van de sport. Het werd tijd dat ze zichzelf in de hand nam. Ze heeft een andere entourage gevonden en was meteen vertrokken."

Niettemin is de metamorfose opzienbarend, zowel qua tennis als qua resultaten. "Sinds Rosmalen vorig jaar is ze sereen", weet hij. "Daar heeft ze tegen Sam Stosur gewonnen en dat heeft haar vertrouwen gegeven. Sindsdien is dat, met goede en iets minder goede momenten, niet meer verdwenen. Het gaat alleszins meer omhoog dan omlaag."

Leeftijd heeft daar ook iets mee te maken. "Ik voel dat ze meer maturiteit heeft, meer op haar gemak is. Zekerder van zichzelf op de baan. Vanzelfsprekend word je op je 27ste wat meer volwassen. Ze is iets beter in haar hoofd dan vroeger."

Tien jaar geleden, na de junior-titel op Wimbledon, had vader Flipkens een weddenschap lopen die hem een voettocht naar Scherpenheuvel kostte. "Ik heb die belofte nog eens herhaald als ze in de top 50 van de wereld zou geraken. En ook nu met de top 20. Ik heb het gedaan en ik heb mogen ondervinden dat er een verschil is met tien jaar geleden", glimlachte hij. "Ik ga deze keer dan ook niks meer zeggen."