Bloot en spelen met Kylie Minogue

De zangeres kwam uit een gouden schelp gestapt als was ze een tot leven gewekt personage uit een schilderij van Botticelli. De show was ronduit hallucinant. Achteraan het podium was een Griekse tempel gebouwd, en tussen de zuilen waren zeven videoschermen gemonteerd. Het podium zelf bestond uit verschillende verdiepingen die niet alleen via trappen met elkaar verbonden werden, maar - zoals het geval tijdens het van cocktailjazz tot bikkelharde techno openbloeiende ‘Slow’ - desgevraagd ook konden draaien en kantelen tot de vloer haast verticaal stond. Daarnaast waren er ook nog twee uitlopers voorzien naar een kleiner podium midden in het publiek.

Kylie zelf werd omgeven door een twintigtal goedgebouwde dansers, die prachtige choreografieën in de benen hadden en in een onvermoeibaar tempo kostuums showden die onveranderlijk naar de Griekse geschiedenis verwezen. De ene keer droegen ze gouden harnassen, de andere keer hadden ze niet meer om het lijf dan een lendendoekje, iets wat door de in dichte drommen opgedaagde gay community overigens op enthousiast gekir werd onthaald. Net als bij haar vorige twee tournees werden alle outfits ook nu door Dolce & Gabbana ontworpen. Je wist nauwelijks waar eerst te kijken. De ene keer werd ze in een strijdwagen door een handvol slaven over de catwalk getrokken, dan weer kwam ze op de rug van het paard Pegasus het podium op, en even later vloog ze op de rug van een klapwiekende engel over de hoofden van het publiek. Zeggen dat het optreden over the top was, is als beweren dat ze in Japan de voorbije weken wat wateroverlast hebben gehad. De kruisbestuiving tussen pop, trapezetheater, acrobatie, dans en modeshow stond niettemin garant voor superieur entertainment. Vrijwel alle nummers van de nieuwe cd passeerden de revue, aangevuld met een greep uit de veertig hits die Kylie inmiddels achter haar naam heeft staan.

Ondanks het feit dat ze onlangs de eerste zangeres werd die in vier achtereenvolgende decennia op een heeft gestaan, voelde de kleine diva zich niet te beroerd om af en toe uit het repertoire van anderen te putten. Zo leende ze ‘There Must Be an Angel (Playing With My Heart)’ van Eurythmics, en werd het van Prefab Sprout geleende ‘If You Don’t Love Me’ bewerkt tot een pracht van een pianoballad. Op zo’n zeldzaam sober moment merkte je dat Kylie een goeie zangeres is die, hoewel ze voortdurend twee ondersteunende backingvocals in de buurt had, niet op tapes of playback terug hoefde te vallen. De songs - van het oude ‘Better the Devil You Know’ over het sensuele ‘Confide in Me’ tot het voor de gelegenheid als potige gitaarrock vermomde ‘Can’t Get You Out of My Head’- blaakten van levenslust.

Zweterige nachtclub

De pompende, haast extatische disco waar de zangeres een patent op heeft, toverde het Sportpaleis meer dan eens om tot een zweterige nachtclub. Alleen: de muzikanten die achteraan in het schemerlicht stonden te spelen, vielen wat licht uit, en vooral de drummer bonkte op de trom met het soort fijnzinnigheid van een chauffeur die zijn auto stomdronken in een winkelraam parkeert. Ironisch ook dat, gezien het budget waarmee de show was opgebouwd, de saxsolo uit een doosje kwam.

Maar goed: dat was alweer vergeten op het moment dat Kylie een paar fans op het podium haalde voor een kus en handtekening. Toen moest de echte apotheose nog komen, want tijdens de bisronde veranderden de catwalks in een grote waterfontein. Een visueel hoogstandje, waardoor de spektakelwaarde nog verder werd opgedreven. Alsof dat niet genoeg was werd Kylie tijdens ‘On a Night Like This’ en ‘All the Lovers’ opnieuw de lucht ingeduwd. The sky was, zowel letterlijk als figuurlijk, the limit.

Lady Gaga mag al de nieuwe queen of pop zijn, maar als het erop aankomt om exuberante popmuziek met stijl, smaak en klasse te combineren, torent de piepkleine Kylie nog steeds met kop en schouders boven de concurrentie uit.