Vaders en zonen
Aan agressie geen gebrek in de competitie van Cannes, maar er blijft natuurlijk ruimte voor mooie en minder gewelddadige films, zoals Nebraska van de Amerikaan Alexander Payne en Like Father, Like Son van de Japanner Hirokazu Kore-eda. In beide films staan vader-zoonrelaties centraal.
Het is misschien niet de ultieme, maar dan toch een bijzonder schokkende nachtmerrie voor ieder ouderpaar: plots te horen krijgen dat het kind dat zij reeds jaren liefdevol grootbrengen toch niet hun eigen vlees en bloed blijkt te zijn, omdat er bij de geboorte een babyverwisseling is gebeurd in de kraamkliniek. Keita is zes jaar (en enig kind) wanneer vader en moeder Nonomiya vernemen dat zij het slachtoffer zijn van een dergelijke vergissing. Idem wat het gezin Saiki (met drie kinderen) betreft. De kliniek brengt beide ouderparen in contact met elkaar. Ze maken ook kennis met hun respectieve 'biologische' zonen. Er volgen enkele gezamenlijke uitstapjes en na verloop van tijd brengen beide kinderen, die zelf nog niet op de hoogte zijn gebracht van de verwisseling, al eens een weekendje door bij hun natuurlijke ouders. Maar hoe moet het nu voort?
Dilemma
Regisseur Kore-Eda, ook bekend van After Life en Nobody Knows, introduceert eerst het gezin Nonomiya, zodat we hen al een beetje kennen op het moment dat zij de onheilstijding te horen krijgen. Goed idee, want dat maakt ons alleen maar extra nieuwsgierig naar die andere familie. En naar hun verschillen: professioneel, financieel en natuurlijk ook qua karakters en levensstijl. Er blijken inderdaad nogal wat verschillen te zijn.
Like Father, Like Son kan uiteraard bekeken worden als een typische casestudy van de eeuwenoude nature vs. nurture-discussie, maar de filmmaker concentreert zich toch vooral op het personage van vader Nonomiya (rol van Masaharu Fukuyama) om te zien hoe die met dat vaderschapsdilemma omgaat. Hoe beide ouderparen op de extreem moeilijke, bijna surrealistische situatie reageren en of er überhaupt een salomonsoordeel mogelijk is, kan hier uiteraard niet verklapt worden. Maar de film, waarbij de kijker niet anders kan dan zichzelf de vraag stellen hoe hij/zij in dergelijke omstandigheden zou reageren, weet wel een mooie balans te bewaren tussen drama en humor, tussen zekerheid en twijfel.
Papa achterna
Ook de in mooi zwart-wit gedraaide familiekroniek Nebraska van regisseur Alexander Payne, bekend van Sideways en The Descendants (met George Clooney in de rol van patriarch), behoort tot het genre van de bitterzoete dramedy. Als de film begint, zien we hoe de oude Woody Grant (goede vertolking van veteraan Bruce Dern) gedecideerd op stap is naast een autoweg. Een passerende politiepatrouille wil even natrekken wat de bedoeling is. Blijkt dat Woody er al enkele keren eerder vandoor is gegaan. Hij woont in Billings, Montana maar wil naar Lincoln, in de staat Nebraska. Hij heeft immers een loterijbrief gekegen waarin op zijn naam een prijsbedrag van maar liefst 1 miljoen dollar gereserveerd staat. Een ouderwetse marketingtruc, maar voor Woody is het ernst: "They can't say it if it's not true!"
Zoon David (rol van Will Forte, vooral bekend van de Saturday Night Live-serie) concludeert dat er maar één oplossing is: hij zal zelf met zijn geobsedeerde en misschien ook al licht dementerende vader naar Nebraska rijden. Onderweg door provinciaal Amerika wordt ook even halt gehouden in het geboorteplaatsje van Woody, waar een deel van zijn familie nog steeds woont. Er volgt een soort reünie, waarbij het door Woody verspreide nieuws dat hij op weg is om miljonair te worden natuurlijk voor de nodige opwinding (en hebzucht) zorgt. Voor zoon David is het vooral de gelegenheid om kennis te maken met allerlei familieweetjes en dito geheimpjes. En te zien hoe zijn eigen vader op die confrontatie met zijn jeugdherinneringen reageert.
Melancholie en humor wisselen elkaar af. Voorbeeld: onderweg wil David even halt houden om Mount Rushmore, dat monument met de presidentiële hoofden, te bekijken, maar dat vindt vader Woody maar niets. "It doesn't look finished."
Belgische kortfilm
Net als bij Like Father, Like Son is ook Nebraska het soort film waardoor de kijker niet anders kan dan zich persoonlijk aangesproken voelen. Hoe omgaan met een vader, waarvan men weet dat zijn levenseinde nadert? En waarvan men zoveel nog niet en misschien nooit te weten zal komen?
En laat dit nu net ook het onderwerp zijn van Mont Blanc, de kortfilm van Vlaming Gilles Coulier. Zijn verhaal: een oude man is terminaal, maar wil nog één keer de Mont Blanc zien. Zijn zoon (rol van Wim Willaert) brengt hem in een camper naar het hooggebergte. Maar de relatie tussen vader en zoon is verre van optimaal. Mont Blanc wordt hier morgen vertoond in de competitie voor de Palme d'Or van de beste kortfilm.