DE GRAUWE

De Vlaamse regering speelt volop de kaart van het begrotingsevenwicht. De nieuwe regering-Bourgeois, en de vorige Vlaamse regeringen trouwens ook, hebben de mythe gecreëerd dat goed beleid gelijk staat met begrotingsevenwicht. De vergelijking is dan altijd de goede huisvader die de tering naar de nering zet. Het geheel wordt omgeven door een ethisch discours. We mogen toch geen schuld doorspelen aan onze kinderen, horen we dan. Alle Vlaamse vaders en moeders kunnen enkel ja knikken.

De vraag die zich stelt, is of het nastreven van begrotingsevenwicht een teken van goed beleid is? Het antwoord is soms wel, soms niet. Maar vandaag zeker niet.

Er is een grote investeringsnood in Vlaanderen (en in België). De infrastructuur gaat zienderogen achteruit. Er zijn te weinig scholen en hospitalen. Betaalbare woningen worden schaars. Dit zijn structurele gegevens. Er is ook een conjuncturele dimensie: de economie komt niet van de grond omdat er te weinig geïnvesteerd wordt.

De hoofdprioriteit van de nieuwe regering zou dus moeten zijn collectieve investeringen te doen om zo een nieuw elan te creëren. En wat zien we? Een regering van kruideniers die hun geld tellen. Het zou een regering worden van vernieuwing, maar de kruideniersmentaliteit maakt dit onmogelijk.

Het wordt tijd dat de mythe over begrotingsevenwicht doorprikt wordt. Een regering die nu investeert, zal later betere scholen, hospitalen, infrastructuur en energievoorzieningen nalaten. Dat is veel belangrijker dan de schuld die tegelijk wordt overgedragen. Die investeringen zullen de welvaart van onze kinderen immers verhogen.

Onze kinderen zullen op hun beurt niet begrijpen dat de huidige generatie bourgeoispolitici willens en wetens een erfenis van aftandse infrastructuur, een tekort aan scholen en andere gebrekkige publieke voorzieningen zal nalaten, omdat ze het te druk had met het tellen van het geld.

Daarmee wil ik niet zeggen dat een regering onbeperkt de schuld mag opdrijven. Het punt is dat de Vlaamse regering meer dan ooit moet zorgen voor collectieve goederen. Deze verhogen de welvaart en het productief vermogen van een land. Er is niets mis met het financieren van collectieve goederen (infrastructuur, milieu-investeringen, scholen en hospitalen) door de uitgifte van schuld. Integendeel, er is iets mis met de regel die zegt dat investeringen gefinancierd moeten worden door lopende inkomsten.

Dit is een regering die er prat op gaat het land te willen beheren door gebruik te maken van rationele beslissingsmethoden die vooral te vinden zijn in het bedrijfsleven. Welnu, goed geleide ondernemingen die goede investeringsprojecten hebben, zullen die projecten niet onderwerpen aan de beperking dat deze altijd gefinancierd moeten worden door lopende inkomsten. Bedrijven die zo'n regel zouden toepassen, zouden niet groeien en permanent ter plaatse trappelen.

Een Vlaamse regering die het begrotingsevenwicht verheft tot de belangrijkste doelstelling van zijn beleid is een regering die zichzelf veroordeelt om ter plaatse te trappelen. Het is geen regering waar we vernieuwing van kunnen verwachten.

Ik weet het: het mag niet van Europa. Maar zoals ik in een vorige column schreef, wordt het tijd dat politici in Vlaanderen, in België en in andere landen hun stem verheffen en ingaan tegen de absurde regels die vandaag door Europa gehanteerd worden.