Ode aan Ten Days Off (1994-2014)
Nog één keer trekt de organisatie van Ten Days Off alle registers open. Daarna valt het doek over een van de meest legendarische stadsfestivals. Brecht Decaestecker (34) belandde er een jaar of achttien geleden als verdwaalde tiener.
Je vergroeit met een stad, en ik ben vergroeid met het Gent van de Gentse Feesten. Langs het Ghent River Hotel wandelen zonder terug te denken aan de feesten die er destijds werden gegeven in wat toen 'de oude Renault-garage' werd genoemd? Onmogelijk. Op de Oude Beestenmarkt niet mijmeren over de dagen dat daar het Boomtown-festival plaatsvond, onder de gekleurde lampjes, gedrapeerd tussen de bomen? Onmogelijk. Binnenstappen in de gerenoveerde Oude Vismijn en niet één seconde wegdromen naar die nacht dat we daar stonden te dansen tot de zon op kwam, op de beats van Ed Rush & Optical, pioniers van de drum-'n-bass? Onmogelijk.
Die oude vismijn stond op invallen. Het was een prachtig pand, maar vandaag zou het nooit door de regels van de brandveiligheid geraken. De Star-building, zo werd het gedoopt wanneer het technofestival Ten Days Off er plaats vond. Het gebouw werd omvergelopen en -gedanst, door jongeren die van over het hele land kwamen, al was het maar voor één nacht, om deel te nemen aan iets wat je nergens anders vond. Op het Veerlepleintje, op de railing aan de tramhalte voor het Gravensteen, langs het water... Overal zaten jongens en meisjes, blikje Red Bull in de hand. De Indiër die daar destijds een nachtwinkel uitbaatte kon waarschijnlijk na elke editie een Mercedes kopen.
Red Tape Building
Die nostalgische terugblik naar een tijd die niet meer terugkeert duikt nergens anders zo hard op als wanneer ik van het Belfort naar de Vlasmarkt stap. Op je rechterkant ligt een filiaal van ING en minuten lang kan ik naar die gevel staan staren, mij afvragend of het nu wel daar was. Het was mijn eerste reis zonder ouders. Met een schoolvriend de wijde wereld in. En dat was de jeugdherberg van Gent. Van daaruit belanden we in een tiendaags stadsfestival waar we nooit eerder van gehoord hadden. Plots hoorden we beukende beats uit een leegstaand gebouw knallen. We gingen binnen en we fuifden de hele nacht door. Ook al zat er misschien amper honderd man en was de ruimte nauwelijks dertig vierkante meter groot. Pas een paar jaar later ontdekte ik dat we op een van de allereerste edities van 10 Days Off Techno, zoals het toen nog heette, waren beland, in wat toen door de dansende jongeren de Red Tape Building werd genoemd.
Eind van een tijdperk
Bijna twintig jaar later houdt het festival het voor bekeken. De komende editie wordt de allerlaatste. Elektronische dansmuziek is nu zo mainstream geworden dat een eigen festival niet langer nodig is, vinden de organisatoren. Je hoort het op Werchter en Pukkelpop en de hele wereld zakt straks twee weekends af naar een weide in Boom, om er even alle zorgen te vergeten.
Het is niet zo dat ik nu plots niet meer zal weten wat gedaan de volgende zomers. Al een paar jaar ben ik niet meer geweest, ook al hadden we vroeger een ongeschreven wet dat we minstens één nacht van de Gentse Feesten naar de Vooruit trokken, gewoonlijk diegene waarop het zou regenen. Of waarop iemand van het Parijse platenlabel Ed Banger kwam draaien.
En toch zal ik het missen. Het is het einde van een geruststellende gedachte. Je wist: we kunnen altijd nog naar Ten Days Off, eindeloos gaan verdwalen in het kunstencentrum, luisterend naar het allernieuwste geluid in de wereld van de bleeps en beats. Negen dagen lang kon je beweren: morgen gaan we naar Ten Days Off. Waarna we op Polé Polé nog een pintje bestelden en vervolgens naar de Vlasmarkt slenterden. Ach, desnoods zouden we wel de laatste ochtend gaan, want dan draaien daar naar aloude traditie Mo & Benoelie hun legendarische laatste set van de Gentse Feesten. Ik heb het nooit meegemaakt, omdat het op dat moment altijd veel te plezant was op de Vlasmarkt. Maar je zag ze in het naar huis gaan wel: de jongens en meisjes die nog in de pampers zaten ten tijde van de Red Tape en Star Building, maar nu op hun beurt de nacht en ochtend van hun leven beleefden.
Het is het einde van een tijdperk. De Gentse Feesten, dat is een gigantisch pretpark van podia, waarbij je eindeloos van het ene naar het andere kunt pendelen. Voor een hele generatie hoort Ten Days Off daar bij, en het verdwijnen ervan is net hetzelfde alsof er nooit nog concerten zouden plaatsvinden op Sint-Baafs of bij Sint-Jacobs.
Kortom, een beetje als Bellewaerde zonder de Boomerang.
Brecht Decaestecker (34) is verantwoordelijke voor de digitale projecten van De Morgen.