Manics preken in Stekene

Crammerock, dat in 2013 aan zijn 23ste editie toe was, draait al jaren mee in de brede middenmoot van de Vlaamse festivals. De grote binnenlandse namen (vorig jaar Triggerfinger en Arsenal, dit jaar Arno en Daan) spelen in Stekene voor een publiek dat in eerste instantie uit de onmiddellijke omgeving komt, het Waasland. Doordat de grens vlakbij loopt, heeft zo'n 10 procent van de bezoekers de Nederlandse nationaliteit, en dankzij zijn ligging langs de E34 lokt het festival ook een handvol muziekliefhebbers van nog iets verder weg.

Maar hoewel Crammerock af en toe met een internationale naam kon uitpakken, had het nog nooit een line-up waarvoor mensen massaal Stekene in hun gps programmeerden. Daarvoor waren de buitenlandse bands - genre Dog Eat Dog en Therapy? - te vaak groepen op hun retour, en de binnenlandse toppers kon je elders ook zien. Kortom: een sterk streekfestival, maar eentje zoals je er in Vlaanderen wel meer hebt.

Tot dit jaar dus. Met Manic Street Preachers en The Flaming Lips had Crammerock plots twee echte headliners beet, en dat was te merken aan de ticketverkoop, zeggen programmatoren Geert Robbrecht en Robin Tulkens. De twee topacts hebben fans in het hele land die goed de weg vonden naar de Waaslandse gemeente. Hoe komt zo'n bescheiden festival bij die bands terecht? Puur geluk? Een kruimel die de grote boekingskantoren hen toewierpen?

Vertrouwen

Een kwestie van toegenomen vertrouwen, zegt Robbrecht. Boekingsagenten zien dat het festival aanhoudend succes heeft en dat de organisatie professioneler wordt. Robbrecht: "Als er opmerkingen van de agents kwamen, dan luisterden we. Vorig jaar kon het geluid beter, dus hebben we dit jaar een grote installatie gehuurd." "Als je zo werkt, gaan de boekers zelf meedenken over de programmatie", zegt Tulkens. "The Flaming Lips werden ons zo aangeboden." Achter Manic Street Preachers moesten ze wel zelf aanzitten, maar toch merkt Robbrecht dat zijn festival goed in de markt ligt en dat het eenrichtingsverkeer voorbij is. "Tien jaar geleden beantwoordden de boekers de telefoon niet , nu nemen zij contact op: vorig jaar hingen ze één dag na het festival aan de lijn met voorstellen voor dit jaar, en vorige week belden ze al voor 2014."

Veel kans dus dat er in Stekene volgend jaar opnieuw mooie namen staan, maar hoe was de editie van 2013? Crammerock bleek een evenement in de overgang van streek- naar nationaal festival: overal hoorde je klaterende Wase klanken, oude bekenden vielen elkaar in de armen en de tapkraan stond wijdopen. Voor de muziekfans die hier voor het eerst kwamen, had het festival zo soms meer weg van een avondmarkt. Crammerock kampte ook nog met kinderziektes: lange wachtrijen aan het enige frietkraam en aan de weinige drank- en eetbonnenstands, en een niet altijd even helder geluid - vooral SX had daar last van.

Maar los van die akkefietjes stond het festival er. Twee dagen lang hing er onder de 25.000 bezoekers een uitstekende sfeer en Daan en Arno deden wat ze al de hele muziekzomer doen: de tent platspelen. Ook de headliners overtuigden, Manic Street Preachers (

) nog meer dan The Flaming Lips (

), die vooral verwarring stichtten: waar was de euforische exuberantie naartoe? De band rond Wayne Coyne toonde zich van zijn kwetsbaarste kant en schotelde Crammerock een buitenaardse trip voor vol donkere soundscapes en haast zonder gadgets - zelfs de confetti kleurde zwart. Intrigerend en soms ook mooi, maar Crammerock zat niet meteen te wachten op een uurtje bevreemding. Dat hadden de Manics beter begrepen: ze lieten een kwarteeuw aan radiohits de revue passeren. Het publiek kon dan ook alles meezingen, van de bevlogen opener 'Motorcycle Emptiness' tot de epische slotsong 'If You Tolerate This...', waarvan de melodielijn na afloop nog minutenlang rondzong in de tent. Een fijner compliment voor een band - en voor dit festival - is moeilijk denkbaar.