Waarom moet trouw altijd de norm zijn?
Walgelijk vinden haar vriendinnen het, maar zij zit er niet mee. Ja, ze heeft een relatie. En toch zoent ze wel eens met een ander. Nou en? Wat is er mis mee om soms even in een ander leven te stappen?
Het is hypocriet om mijn vriend eeuwige trouw te beloven. Sterker: ik wíl het niet eens, en flirt en zoen op feestjes wel eens uit nieuwsgierigheid met anderen. Mijn vriendinnen spreken er schande van. Ze leven volgens hun zelfgekozen handleiding voor de liefde en houden vast aan monogamie omdat ze vinden dat dit hoort. Op een keer zoende ik met de leukste jongen van mijn studie en heb hem zelfs mee naar huis genomen. Maar je bent toch met Max, zeiden mijn vriendinnen. Ja, ik ben met Max, ik houd van hem, maar flirten is alsof je elkaar een groot compliment geeft. Flirten brengt me in een andere wereld, flirten laat me snuffelen aan een leven dat niet het mijne is.
De ochtend na mijn avontuur met de leukste jongen van de studie belde een vriendin of ik Max al op de hoogte had gesteld en zo niet, dan zou zij dat wel doen. Maar toen ik het hem vertelde, was hij bozer over de verontwaardiging van de vrouwen om me heen dan over mijn overspel. Waar bemoeiden ze zich mee, hij was toch geen sukkel. Zelf is hij trouwens ook wel eens met iemand anders.
Het klinkt misschien als vrijgevochten, maar ik bedoel het niet provocerend. Waarom zou trouw altijd de norm moeten zijn? Waarom is er ook in de hoofden van slimme vijfentwintigjarigen zo weinig ruimdenkendheid en vrijheid? Een open relatie wordt zelfs in 2013 nog steeds geassocieerd met parenclubs en leder. Vrouwen reageren in het gunstigste geval: fijn voor je, maar ik zou het niet kunnen. O nee? Heb je het ooit geprobeerd dan? Vind je het echt zo erg als je vriend een keer met een ander is, dat je daar je hele relatie voor zou willen opgeven? Of is dat maar een idee?
Mijn generatie vrouwen is de generatie van planners. Ze verstikken zich met eigen hand. Op hun twintigste weten ze precies wanneer ze hun master halen, wanneer ze gaan reizen, werken en baren. Hun vriend moet drie jaar ouder zijn, want dan kan die vast de hypotheek betalen als zij nog afstuderen.
Als ik met een ander zoen, is het me niet alleen begonnen om het zoenen zelf. Zoenen is altijd een ontsnapping, een manier om - al is het maar tien seconden - verliefd te kunnen zijn en een rol te spelen en de wereld te verkennen. Het is fijn om gedurende de dag die intieme geheime momenten op te halen. Ze tillen me op, bedwelmen me, geven me de illusie dat ik bijzonder en geestig en slim ben. Zoenen met een ander is een betovering, maar nooit het werkelijke leven, nooit een bedreiging voor mijn zes jaar durende verhouding. Want thuis ben ik echt. Thuis plof ik op de bank en hoef ik niks. Bij de andere mannen moet ik mooi zijn, of ad rem of intelligent. Die zeggen niet zoals Max na een lange dag: vanavond ga ik alleen maar voor je zorgen.
Natuurlijk, ik realiseer me de risico's. Want als je tien seconden verliefd kunt zijn op iemand, waarom dan niet een hele avond of nog langer? Ik onderschat de kracht van verliefdheid niet. De mannen op wie ik val, vind ik vooral aantrekkelijk omdat ze me van alles leren. Het zijn vaak zelfverzekerde mannen met wie ik avondenlang kan doorzagen over politiek of de liefde. Maar mijn polygamie is geen smoesje om een behoefte aan seks goed te praten, het hoort bij mij. Het helpt me mijzelf van verschillende kanten te bekijken. Iedere ontmoeting appelleert aan net weer een ander deel van mij, daarin zit 'm de aantrekkelijkheid. Met Max kom ik tot rust, met anderen vier ik mijn melancholie bot en voer gesprekken over de onzin van het leven, het gekneveld zijn door een heersende gedachte, die voorschrijft welke boeken je moet lezen en dat je met z'n allen nu eindelijk eens dat weekendje Toscane moet boeken, ook al heeft niemand er echt zin.
Laatst werd ik op een terras voorgesteld aan zo'n man. Een dichter met een intense blik en ouderwetse standpunten over de rolverdeling tussen mannen en vrouwen. Ik viel voor hem als een blok omdat hij me zág, echt naar me keek en mij weken later een berichtje stuurde met de tekst: 'Tijd voor een afspraak, vind je niet?' Een man die geen nee accepteert. Ik ben met hem uit geweest en vorige week waren we samen naar de opera. En het was opnieuw of ik in een ander leven stapte. In mijn hooggesneden blauwe jurk met parelknoopjes, voelde het een beetje of ik me verkleed had. Of ik zelf niet meer bestond, veranderd was, opgelost in deze nieuwe vrouw aan de arm van die knappe, ouwelijke twintiger. Hoe bevrijdend was dat, en hoe verslavend kan bevrijding zijn. We hebben gezoend.
Maar ook al is het aantrekkelijk om te verdwijnen, ook aan het spelen van zo'n rol zit een einde. Bij deze man zal ik altijd op mijn hoede moeten zijn, me nooit zo kunnen ontspannen zoals bij Max. Bij deze man ben ik teruggebracht tot het kleine, lieve meisje dat spint als ze in zijn armen ligt. Walgelijk en opwindend, net zo opwindend als de stem waarmee hij een keer zei: "Maar natuurlijk ga je Max verlaten voor mij."
Liefde die een toneelstuk is, wordt op den duur eenzijdig en uitputtend. Ook deze romance zal een stille dood sterven, denk ik, hoop ik. Max is de enige van wie ik echt houd. Een man die niet verwacht dat zijn vrouw het thuis gezellig maakt, maar die gewoon zélf het huis gezellig maakt. Daarin schuilt, denk ik, ware liefde. Ik begrijp er maar weinig van en toch voelt alles meestal logisch.