Nieuwe 'Alien' is monster van Frankenstein
In Alien: Covenant kruist Ridley Scott als een gekke professor het DNA van de officieuze Alien-prequel Prometheus met dat van de originele Alien uit 1979. Het resultaat is een huiveringwekkend monster van Frankenstein, dat zowel hardcore Alien-fans als bioscoopgangers die nog nooit van een facehugger gehoord hebben, kippenvel zal bezorgen.
In space, no one can hear you scream. Maar in de bioscoop wel, en het enthousiaste gegil van Alien-geeks zal vermoedelijk oorverdovend zijn, wanneer ze deze sequel eindelijk te zien krijgen. Ridley Scott bedient hen namelijk op hun wenken, met talloze visuele referenties naar de originele Alien uit 1979.
Alien: Covenant gaat - veel meer dan prequel Prometheus uit 2012 - terug naar de roots van de franchise, met een stevig aandeel pure, ongenadige horror. Een kolonisatieschip maakt een ongeplande stop op een afgelegen planeet, en wanneer het eerste buitenaardse ei in beeld verschijnt, weet je: het bloedvergieten kan beginnen. In de griezelscènes bewijst de inmiddels bijna tachtigjarige Scott dat hij nog lang niet uitgespeeld is. Hij laat de kijker gespannen wachten en drukt dan het gaspedaal volledig in, met flitsende actie en uitmuntende visuele effecten.
Je kunt Scott en co. verwijten dat ze op sommige vlakken te dicht bij de vertrouwde Alien-formule blijven. Als je alleen naar het verloop van de actie kijkt, lijkt Covenant soms zelfs een semi-remake. Maar gelukkig is er meer, veel meer. Als een volleerde Frankenstein - de analogie is niet toevallig gekozen, maar ontdekt u vooral zelf waarom - naait Scott de klassieke huivermomenten van weleer vast aan de existentiële en religieuze thema's van Prometheus. Het resultaat is een prachtig monster.
Bastaardkind
De titel Covenant verwijst naar een pact tussen God en de mens. En dat is ook precies waarover de film je - tussen de hartaanvallen door - doet nadenken: de relatie tussen schepper en schepping. Wat gebeurt er als de ene het geloof in de andere verliest, en vice versa? In de context van deze film kun je dat vraagstuk natuurlijk niet helemaal serieus nemen, maar Michael Fassbender krijgt je toch bijna zover. Hij speelt maar liefst twee rollen: David, de robot die we al kennen uit Prometheus, en Walter, een nieuwer model dat geprogrammeerd is om net iets minder op de mens te lijken.
Niet de xenomorphs of de facehuggers, maar wel Fassbender zorgt in deze film voor de koudste rillingen. Vooral in de rol van David, een bastaardkind van HAL 9000 uit 2001: A Space Odyssey en Klaus Kinski in Aguirre: der Zorn Gottes. Het geheim van zijn creepy vertolking? De hele film lang knippert hij geen ene keer met zijn ogen. Fassbenders magnetische dubbelrol culmineert in een uiterst bizarre, maar bijzonder rijke scène waarin de twee robots met hun fluit spelen. (Letterlijk, viezerik!) Het is een onvergetelijk moment dat niet misstaan had in Blade Runner - niet toevallig ook een film van Scott.
Alien: Covenant kan niet de hele tijd verrassen. De ingrediënten van deze film kent u al. Maar ze zijn perfect in balans, en Scott houdt zich nergens in: bloed, geweld, duisternis en maffe filosofie mogen allemaal even welig tieren. Heerlijk.