MARNIX PEETERS

Onze buurman, die hoofdinspecteur is bij de lokale politie, is de laatste maanden geregeld opgevorderd om in Brussel en in Luik mee te gaan helpen met het handhaven van al die dreigingsniveaus daar.

Dat lijkt me tof, zei mijn vrouw toen wij hem laatst 's avonds zagen thuiskomen na zo'n dag, om zo nu en dan iets helemaal anders te mogen gaan doen. Om in een Robocop-pak over de Anspachlaan te gaan lopen, als je een doezelig Oostkantons dorp gewend bent waar iedereen 'Hoy, Edgar!' roept als ze je zien. Het is raar dat veel van die politiemensen en militairen daar zo korzelig over doen. Wat wil je dan liever? Dat alles altijd routine blijft, je leven lang?

Allicht vinden sommige mensen hun rechten en hun verworvenheden belangrijker dan het plezier dat ze ergens aan beleven, zei ik. Als er iets verandert, vragen ze zich niet af of ze dat spannend of prettig vinden, wel of het meetelt voor hun pensioen.

Kijk hier, zei mijn vrouw, die op haar laptop bezig was. Onze vriendin Nadine had een foto gepost die ze in een winkel aan de Meir in Antwerpen had genomen. 'GRAB IT NOW - tomorrow it might be gone forever', stond er op het ene bord te lezen, en op het andere 'WORK HARD so you can SHOP HARDER'.

Hoe verschrikkelijk verdrietig, zei ik toen ik mijn sprakeloosheid had overwonnen. En boosaardig, zei mijn vrouw. Er zijn mensen die écht in zo'n smerige religie geloven. Er zou moeten staan: WORK LESS so you can CHOOSE BETTER.

Heel veel mensen vinden dat work hard/ play hard-gezwam het toppunt van cool, zei ik. Ik kom ze in de weekends hier op de fietsroutes tegen: van die Vlaamse young professionals die geen seconde te verliezen hebben. Geen minuut zoek te maken! Je herkent ze aan het feit dat ze stijf voor zich uit blijven kijken als je ze een schönen guten Tag wenst.

Slecht voor de hartkleppen, zei mijn vrouw.

Stilletjes staarden wij nog naar de foto op de Facebook-pagina van Nadine.

Ik zei: Giuseppe Bertolucci zei, kort voor hij stierf, dat onze wereld niet zó hard meer verschilt van die van de jaren 20 en 30, qua totalitarisme. We lopen weer net zo goed allemaal achter dezelfde wortel aan - alleen denken we nu dat we er zelf voor kiezen. Het is geen politiek stelsel, maar het heeft wel fascistische trekjes. We geloven de domste slogans eerst.

Kom, zand erover, zei mijn vrouw, waarna ik voor haar een glas opperbeste Rivaner inschonk en naar de keuken ging om het gehakt voor de vogelnestjes te kneden, die anderhalf uur later dampend van vreugde op onze borden naar ons lagen te glimlachen, vergezeld van een verse tomatensaus met tijm en Plate de Florenville-aardappelen met olijfolie en grof zout.

Dat heb je weer voortreffelijk gedaan, mijn kok, zei even later mijn vrouw met een verzaligde grijns - en dan moest ze haar bolletje butternutijs met amaretto nog krijgen.