Van Snick is klasse apart

Charline Van Snick veegde in Bakoe in alle op-zichten de vloer aan met de concurrentie. Leyla Aliyeva zat na één minuut al hopeloos in een armklem, Dilara Lokmanhekim raakte na minder dan twee minuten in een houdgreep en Irina Dolgova was al even snel uitgeteld met ippon. De Luikse judoka wist toen al dat minstens zilver binnen was.

"Maar ik heb al twee keer zilver gehaald op een EK", zei ze achteraf. "Daar was ik niet voor gekomen. Ik wilde het goud. En ik heb het nu. Niet één, maar twee keer. Zo'n titel, dat ontbrak echt op mijn palmares. Ik ben nu geen medaillewinnares maar een kampioene. Europees kampioene. En kampioene van de Europese Spelen. Klinkt goed, niet? En dan die Brabançonne horen... Ik was erg ontroerd. De tranen waren niet veraf."

In de finale was Van Snick wat voorzichtiger tegen Ebru Sahin. Ze merkte al snel dat de Turkse haar goed had bestudeerd. Een kleine yuko volstond evenwel. Van Snick domineerde het gevecht. "Ik ga niet zeggen dat het makkelijk was, maar ik heb alles wel snel gewonnen", straalde ze. "En zonder pretentieus te willen klinken: ik wist dat ik de beste was. Toen de dag begon, dacht ik: ik ga ze allemaal verslaan. Het publiek was hard aan het roepen voor de Turkse. Ik had zin om te zeggen: 'Jullie zijn voor de verkeerde aan het supporteren.'"

Naast de tatami keek Cédric Taymans, technisch directeur van de Waalse judoliga, bewonderend toe. "Weet je wat ik het strafste vind? Dat Van Snick op voorhand had gezegd dat ze voor goud ging. En dan maakt ze het gewoon waar. Als ze zich een doel stelt, bereikt ze het. Toen ik haar bij de weging zag, wist ik meteen dat ze de sterkste was. Fysiek overklast ze de anderen."

Van Snick knikte. "Om je een idee te geven: ik weeg nu 52 kilogram." In de gewichtsklasse tot 48 kilo? Vier kilo erbij op één dag? Want bij de weging woensdag moest ze op gewicht zijn. Dat impliceert dat Van Snick geen milligram vet te veel heeft en zich helemaal uitdroogt voor de weging. "Mijn regime is gruwelijk hard", blaast ze. "Niet iedereen kan dat mentaal aan. Ik weet evenwel wat me dat bijbrengt en waarom ik dat doe. Maar ik moet er mijn competities wel uitkiezen, want ik kan niet elke week zo fel afvallen."

Taymans: "Het moeilijkste gevecht van Charline is dat tegen weegschaal." Van Snick schudt het hoofd: "Neen, het moeilijkste is mijn koffer niet uit het oog te verliezen."

Galerij Berghmans en co.

Dat laatste is een knipoog naar een bewogen periode in haar carrière. Naar 2013, toen ze een positieve dopingplas afleverde, met sporen van cocaïne. In januari 2014 sprak het internationaal sporttribunaal TAS haar wel vrij - haar sport- poeder werd op een onbewaakt moment 'vervuild' - maar de zaak heeft haar getekend.

Van Snick zocht nieuwe oorden op: Parijs. Daar trainde ze met een nieuwe coach, Baptiste Leroy, en ging ze samenwonen met haar vriend. De Waalse judoliga was not amused. "Ik hoop dat ze nu ophouden te zeggen dat ik niet goed omringd ben. Het mag duidelijk zijn dat ik goed train."

Van 2010 is het geleden dat België nog eens EK-goud won. Van Snick treedt als 42ste Europese kampioene ook toe tot de galerij van Berghmans, Werbrouck en Vandecaveye. "Ik heb mezelf nooit met hen vergeleken, ik ben gewoon trots dat ik België kan vertegenwoordigen en dat ik mijn land goud kan geven. Maar ik moet wel toegeven dat ik het brons van Londen nog wat hoger inschat. De Olympische Spelen, dat is nog zoveel groter."

Over ruim een jaar kan ze in Rio ook die titel aan haar palmares proberen toe te voegen.