Direct naar artikelinhoud

Halina Reijn

'Transformatie! Transformatie!' roepen de mensen die ik ontmoet tijdens mijn excursies. Maar het is mij nog niet helemaal helder van wat naar wat ik moet transformeren

Is het voor een rups altijd duidelijk dat hij een vlinder moet worden, of vraagt hij zich ook wel eens af of het niet een betere optie is om in bijvoorbeeld een zebra of een miereneter te veranderen?

Nu de zomer voorbij is, gaat alles weer beginnen. Vreemde sensatie om de herhaling van zetten van het lot te ervaren als je zo veel jaren op deze planeet rondloopt als ik. Weer een grote vakantie voorbij, weer een theaterseizoen dat wacht. De repetitiviteit van de dingen benauwt me. Verkeer ik nu echt in een midlifecrisis? Komt het onrustige knaagdier dat zich in mijn buik verstopt voort uit de 'is dit het nou'-gedachte, of ben ik gewoon verwend en gedraagt mijn brein zich als een dreinerige kleuter? Is 38 jaar de helft van een leven?

Nooit eerder heb ik zo vaak gereisd als de afgelopen weken: Thailand, Spanje, Portugal keer twee, Londen, Milaan, Parijs, New York. Ik weet niet of ik op de vlucht was voor mezelf of dat mijn reislust een teken was van een gezonde avontuurlijke geest. Wat ik wel weet, is dat ik me ergens van moet bevrijden. Het drukkende gevoel op mijn borst is daar al maanden het bewijs van. Een monnik in Thailand drong erop aan dat ik vóór oktober mijn boeien moest hebben afgelegd. Topadvies natuurlijk, maar hoe kom ik erachter wie mij die boeien heeft omgeslagen en waar ze precies voor staan?

"Transformatie! Transformatie!" roepen de mensen die ik ontmoet tijdens mijn excursies. Maar het is mij nog niet helemaal helder van wat naar wat ik moet transformeren.

Of ik nou in Parijs, New York of Lissabon rondloop, overal lijken de straten, de winkels, de mensen, de schilderijen en de bomen vrijheid te ademen. Zelfs de vette rat die ik in Brooklyn zie, lijkt zijn tong uit te steken naar de regels door vol bravoure een druk restaurant binnen te rennen. Mijn leeftijdgenoten doen verslag van hun nieuwe zelfstandige levens via Instagram en Twitter. In het boek dat ik lees, zegt de hoofdpersoon dat hij van mannen houdt die door rood rijden en ik besef me dat ik voor een stoplicht sta. Al jaren. Ik wil doorrijden, maar ontbeer de moed. De tijd dringt. Mijn naderende verjaardag herinnert me aan de vergankelijkheid van alles. Nú kiezen. Nú toeslaan. Nú knopen doorklieven met bijlen.

Maar ik sta als bevroren. Ik beweeg niet. Zelfs als het groen wordt, geef ik geen gas. Ik wacht op een teken dat de monnik in samenwerking met de rat me allang heeft gegeven. Ongeacht de eigenaar van die boeien rond mijn enkels moeten ze weg, en aangezien ik de sleutel niet heb, zal ik met bruut geweld mijzelf gaan bevrijden.