Met de hakken tegen het glazen plafond

"Respect geven is niet mannelijk of vrouwelijk". Met die woorden hekelde Inne Eysermans van Amatorski onlangs op Facebook het verdoken machismo bij awardcomités. Aanleiding was een prijsuitreiking van Sabam, waarbij slechts één vrouw - in de categorie Hedendaags Klassiek - geselecteerd bleek. Ook andere awardshows moesten het ontgelden. In een reactie op haar post noemde Arne Van Petegem (Styrofoam) de MIA's "Male Industry Awards".

Gemakshalve aannemen dat awardcomités en jury's bezet worden door kalende, prehistorische machozwijnen, is evenwel te kort door de bocht. De opmerking van Eysermans sneed hout, maar eigenlijk lijkt ze vooral het gevolg van een groter structureel probleem. In de muzieksector zijn vrouwen nog steeds ondervertegenwoordigd. Zegt dat veel over talent? Nee. Hooguit dat de muziekwereld een mannenbastion is.

Vrouwelijke artiesten worden nog steeds makkelijker op looks dan talent getaxeerd. Lees er de (zelfs goedbedoelde) socialemediacommentaren maar op na, over Isolde Lasoen, Lara Chedraoui of Patricia Vanneste van Balthazar.

Toch moeten awardcomités zich blijven hoeden voor een krampachtige reflex. Positieve discriminatie blijft discriminatie. Voor jury's mogen gender, ras, leeftijd noch seksuele voorkeur een criterium worden. Door een vrouwelijke artiest expliciet te promoten, begeeft zo'n jury zich dus sowieso op glad ijs. Overigens: welke vrouwelijk artiest zou er wat voor voelen om excuustruus van dienst te zijn?

Laten we hopen dat vrouwen gauw het glazen plafond inbeuken, de hakken vooruit. Volgend jaar beleven Noémie Wolfs (ex-Hooverphonic) en Tsar B (bekend van School Is Cool) hun debuut, net als Hydrogen Sea en Soldier's Heart, bands met frontvrouwen. Misschien staat de alternatieve pop dan eindelijk op een keerpunt. Al blijft horen geloven: respect geven is namelijk mannelijk noch vrouwelijk.