Zwanenzang in zef mineur
Woede was de drijfveer voor een verbluffende passage op Pukkelpop. Maar op hun vermoedelijke zwanenzang laat Die Antwoord eerder een moegetergde reutel horen. Take a walk on the zef side. Maar probeer je vooral niet te storen aan hun reumatische strompelpas.
Net wanneer je dacht dat ze de grap met een baard zouden scheren, steekt Die Antwoord toch weer de zeep, aftershave en aluinstift weg. Zeven jaar geleden maakte 'zef-stijl' zijn opwachting in de muziekwereld: een combinatie van blanke achterstandswijk-esthetiek, conceptuele kunst en een ode aan de zelfkant van het bestaan.
Het Zuid-Afrikaanse trio Die Antwoord deed er zijn voordeel mee: rapper Ninja maakte furore toen je hem met zijn klokkenspel zag schudden in een spuuglelijke boxershort van Pink Floyd. Dat gebeurde tegen het decor van een sociale wijk. Het trio mikte toen nog net zo hard op je lachspieren als op je heupen.
Ali G in Zuid-Afrika
Sindsdien werd hun humor steeds donkerder. Het kindvrouwtje Yo-Landi Vi$$er vormde zich om van onschuldig schoolmeisje tot minuscule wraakgodin, en deze ambassadeurs van white trash werden door moraalridders steeds vaker afgeschreven als de behoeders van wansmaak. Maar net zo goed verblufte het trio met zijn sinistere visuele esthetiek.
Alleen op muzikaal gebied hinkte dit trio wat achterop. Zeven jaar geleden overtuigden ze met hun volwaardige debuut $O$, maar sindsdien is de spoeling helaas wel erg dun geworden. Ze klinken nog steeds als Ali G met een Zuid-Afrikaans accent, en lopen doorheen hun clips als oversekste of moordlustige figuranten uit een B-film. Maar tegelijk struikelen ze in de songs op Mount Ninji over hun eigen imago, zoals je dat weleens ziet in cartoons. Alleen is zelfs die slapstick niet meer om te lachen.
Puberaal
De puberale humor in de teksten is zelfs pijnlijk: Ninja voert zijn roede als hoofdpersonage op in heel wat songs, wat slechts een enkele keer leidt tot een geestige passage. In 'Peanut Butter + Jelly' neemt hij bijvoorbeeld wraak op iemand met een grote bek, door zijn pielemans tegen diens mobieltje te schuren in plaats van de kerel koud te maken. Minder creatief is het genitale gebruik in 'Wings on my Penis' waarin de wens wordt uitgedrukt om je snikkel vleugels te geven. In 'Jonah Hill' vergelijkt Ninja zijn tampeloeres dan weer met de gelijknamige acteur omdat die "net zo vet en zweterig" is. Haha.
Ook 'Daddy' en 'Gucci Coochie' zijn de infantiele hommages aan seks, en frustreren vooral omdat ze muzikaal niet eens aan de enkels reiken van Die Antwoords debuut. Nog gênanter klinken de liefdesverklaringen en confessies in 'Street Light', 'I Don't Care' of 'Alien', die van Mount Ninji een zwanenzang in zef mineur maken. Die Antwoord, jullie moet nie bly bestaan nie.