Mauro weg bij dEUS
Mauro Pawlowski stapt uit dEUS. Na twaalf jaar verlaat de zanger-gitarist de belangrijkste Belgische rockband van de voorbije twee decennia. 'We hebben niet geruzied', zegt hij in Knack.
"Cause it's my intention / To not let the good life / and good times pass me by'', zingt Mauro Pawlowski in 'The Soft Fall' van dEUS tijdens een van zijn talrijke moments de gloire bij de Antwerpse rockgroep. Het goede leven situeert zich blijkbaar vanaf nu buiten het dEUS-universum want de Limburgse eclecticus kapt er mee.
"Ik ben niet het type artiest dat enkel op popmuziek wil focussen'', licht Pawlowski zijn beslissing toe in Knack. "Er waren al eerder twijfels. Ik vroeg me steeds af: is dit nog wel iets voor mij?"
Dat een onrustige ziel als Pawlowski niet voor eeuwig bij dEUS zou spelen, lag voor de hand. Pawlowski is de man van de duizend-en-een projecten en van een smaak die zo eclectisch is dat elk muzikaal huwelijk op den duur wel moet stranden. Kijk maar naar Evil Superstars, de veelgeprezen rockband die hij in de jaren negentig aanvoerde en die hij op het absolute artistieke hoogtepunt opblies. Zie ook zijn geïnspireerde projecten zoals Mauro And The Grooms, Somnabula en The Love Subtitutes.
Het Antwerpse Trix riep zelfs ooit Mauroworld in het leven (genoemd naar de bekendste fansite van de man), een showcasefestival waarop Mauro's uiteenlopende incarnaties en groepen vrolijk met elkaar botsten. Pawlowski ontstijgt zichzelf pas als hij zijn eigen stinkende goesting mag doen, niet gehinderd door muzikale grenzen of door bandformats.
Gemis
Toch zal het een gemis zijn, zo'n dEUS zonder de excentrieke penseeltrekken van Pawlowski. In 2004 volgde hij er de Schotse gitarist Craig Ward op en hielp hij dEUS zijn tweede adem vinden. Frontman Tom Barman vreesde in die tijd het definitieve einde van zijn band, die nog met haken en ogen aan elkaar hing. Pawlowski was al jaren een goede vriend van Barman. Hij beheerste de kunst om zich dienstbaar op te stellen. Op dEUS' comebackplaat Pocket Revolution knoopte hij de losse eindjes aan elkaar, aan de forse opvolger Vantage Point mocht hij meedenken -en sleutelen.
In die eerste jaren speelde Pawlowski zijn troeven vooral op het podium uit. Live ontpopte hij zich als de gedroomde wingman van Barman. De concerten van dEUS versie 2.0 overvleugelden de shows uit de nineties moeiteloos. Pawlowski was de engel én de duivel op Barmans schouders. Een unieke positie.
Op de twee laatste dEUS-albums, Keep You Close en Following Sea, schemerde Pawlowski's onimiteerbare arrangeertalent prachtig door, met sierlijke gitaarlijntjes en een pakkende tweede zangstem die de songs hun je ne sais quoi verleenden. Het noopt Barman nu wellicht tot een hertekening van dEUS. De groep zal zich nog maar eens moeten heruitvinden om te kunnen starten met wat op dit moment aanvoelt als zijn nakende derde artistieke periode.
Een bruuske scheiding wordt het evenwel niet. "Een paar concerten zullen we nog wel geven, al zeker op 10 februari in de Lotto Arena'', klinkt het.
Pawlowski zal zich alleszins niet vervelen. Vorig jaar imponeerde de zanger-gitarist met goede platen van zijn bands Hitsville Drunks en Gruppo Di Pawlowski, én met de themasong van de televisiereeks Safety First. Hij componeert en speelt mee in dans- en theatervoorstellingen (onder meer met Ultima Vez) en gooit op dit moment hoge ogen met een Nederlandstalige popplaat, onder de naam Maurits Pauwels. De man die én Prince én Frank Zappa én Thurston Moore wil zijn, zal nooit om een uitlaatklep verlegen zitten.
Het einde van een tijdperk? Jazeker, maar misschien biedt het vertrek van Pawlowski uit dEUS beide partijen een welgekomen herbronning? Fingers crossed.