Direct naar artikelinhoud

Geachte mevrouw Liekens, beste Goedele,

Jules Hanot steekt elke week een schermgezicht een hart onder de riem (of een dolk in het hart)

"Waar is ze nu weer mee bezig?" vroeg ik me af toen ik in de krant las dat je over Het Kanaal met Sex Box voor opschudding had gezorgd door koppels in een container te laten vrijen, om hen na gedane arbeid aan een diepte-interview te onderwerpen. Grensverleggende televisie voor de enen, een grof schandaal voor de anderen, maar wel het zoveelste moment de gloire voor een vindingrijke media-onderneemster die, no pun intended, andermaal overtuigend bewees zich niet voor één gat te laten vangen.

Mij leek dat op commando 'vogelen voor de wetenschap' niet bepaald romantisch en het deed me denken aan een tandartsbezoek dat dagen op voorhand al voor enge dromen en krampachtig dichtgeknepen billen zorgt. Zelf hou ik - misschien omdat er niet veel interessants over te vertellen valt - mijn seksleven liever binnenskamers in plaats van er de mensheid mee te vervelen. Not my cup of tea, zouden ze in Engeland zeggen, maar, zoals jezelf terecht stelde, "niet iedereen hoeft hetzelfde lekker te vinden". Bovendien moet ik met een matige score van 8 op 15 op je online sekstest niet te hoog van de toren blazen.

Om maar te zeggen dat ik mijn plaats ken, Goedele. Terwijl ik me met plaatsvervangende preutsheid probeerde in te leven in de op five minutes of fame geilende heren en dames die zich voor dergelijke pseudowetenschappelijke onzin wilden lenen, voelde ik hernieuwd respect opborrelen voor een grande dame die er andermaal in geslaagd was zich in het brandpunt van de internationale belangstelling te babbelen.

En dat wil wat zeggen, omdat ik nooit een echte fan van je ben geweest. Geïntimideerd en geïrriteerd als ik werd door een bazige tante die altijd het laatste woord wou hebben. Mijn bewondering voor je indrukwekkende carrière is dan ook altijd net iets groter geweest dan mijn sympathie voor de dominante tv-persoonlijkheid met een 'moeilijk karakter' van wie ik jaren geleden al met enige opluchting afscheid had genomen. Toen je niet langer sant in eigen land bleek en zowel bij VTM als bij SBS voor bewezen diensten werd bedankt, gaf ik immers geen cent meer voor je kansen. Zeker in medialand betekent uit het oog onherroepelijk uit het hart en hoeft wie afgeserveerd wordt op weinig mededogen te rekenen.

Maar jij bent er nog steeds en krabbelde als een kat met negen levens weer recht om klinkend revanche te nemen op non-believers die je, zoals ik, veel te vroeg hadden afgeschreven. Al een tijdje big in Britain door in Sex in Class pubers op de waarheid en de leugens van cyberporno te wijzen en na je laatste kunstje zelfs goed op weg om de superster te worden die je in het diepste van je gedachten altijd bent geweest.

Het is dan ook met enige schroom dat ik je schrijf. Want hoe benader je iemand van wie de derrière dezelfde sofa mocht verwarmen als die van (voorlopig?) nog beroemdere collega's als Rihanna, Britney Spears en Jennifer Lopez? Het is immers lang niet iedereen gegeven om geïnviteerd te worden door de kakelende Britse übernicht Alan Carr om naast culinaire hunk Jamie - "hij is nog knapper in 't echt dan op tv en wou mijn vaginakussen al meteen mee naar huis nemen" - Oliver uitleg te komen geven over je laatste (s)experiment.

Niet slecht voor een Begijnendijkse psychologe/seksuologe die dertig jaar geleden tot 's lands mooiste werd gekroond en net als de meeste van haar collega-missen besloot om 'iets in de media' te gaan doen. Aanvankelijk door VTM als bevallige entertainmentbabe uitgespeeld in terecht lang vergeten komische vehikels als Wie ben ik en Meer moet dat niet zijn. Zwaar onder haar waarde gecast als universitair gediplomeerd animeermeisje voor oudere heren Urbanus en Werther Van Der Sarren. Al begreep ik ook wel dat zelfs jij de stiel moest leren door onderaan op de medialadder te beginnen alvorens die met zevenmijlslaarzen te beklimmen.

Als de dag van gisteren herinner ik me hoe je Vlaanderen rode oortjes bezorgde met Vanavond niet schat, een soort wetenschappelijke PinUp Club waar niemand naar keek maar die toch iedereen gezien had.

Pas daarna is het een beetje fout gelopen tussen ons omdat je als zelfverklaard en nogal elastisch geweten van Vlaanderen ook in ernstig bedoelde talkshows niet afkerig bleek van sensatie, gespeelde verontwaardiging en goedkoop sentiment. Zo ergerde ik me blauw toen je een vrij podium verleende aan een Nederlandse pedofiel die ongestoord voor het legaliseren van kinderporno mocht pleiten. Of aan het non-interview met het geschifte lief van moordenaar Kim De Gelder en de paars aangelopen plastische brulboei Jeff Hoeyberghs die ongemoeid werd gelaten toen hij - "gaan jullie maar snel voor een ander hol keffen" - bulderend je show mocht overnemen. Het leken wel 'de boekskes' op tv en dat kon ik moeilijk rijmen met je alter ego van geëngageerde leading lady die als goodwillambassadrice voor de VN overal overtuigend voor rechtvaardigheid en gelijke (vrouwen)rechten opkwam.

Maar dat is allemaal lang geleden en het doet me oprecht plezier dat je als 53-jarig Vlaams meisje niet bij de pakken neer bleef zitten en, tot spijt van wie het benijdt, geheel op eigen kracht voor een van de spectaculairste mediacomebacks ooit zorgde.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Ooit stond ik op de boekenbeurs gegeneerd aan je tafel om in opdracht van een zieke vriendin je vaginaboek te laten signeren. Ik weet nog dat ik even recht in je ongelovige ogen keek toen ik me tussen een lange rij dames onhandig stamelend als Carine voorstelde en me na het gevraagde - "Ik hoop dat je hier veel van opsteekt. Liefs Goedele" - zo snel mogelijk uit de voeten maakte. Wat een madam dacht ik nog. Behoorlijk onder de indruk als ik was van de mooie, zelfbewuste succesauteur van wie de lichaamstaal meteen duidelijk maakte dat kijken net mocht, maar aankomen zeker niet.

Jaren geleden liep ik je in al je parmantige glorie tegen het lijf tijdens de toen nog enigszins geloofwaardige uitreiking van de Vlaamse Televisiesterren, en even mocht ik me zelfs een collega noemen toen je jezelf voor de eerste keer opnieuw uitvond als hoofdredactrice van het niet onaardige maandblad Goedele. Ik vond het jammer toen je uit de rekken werd gehaald, maar wist wel zeker dat het weer goed zou komen toen je als sexperte het ene na het andere lucratieve contract ondertekende om eerst Nederland en vervolgens Groot-Brittannië te koloniseren. The sky lijkt ineens weer the limit voor Goedele Laaikens. De ongekroonde sekskoningin van het westelijk halfrond die zichzelf als geen ander weet te verkopen.

Blijf enthousiast je veroveringstocht verder zetten. Vlaanderen is allang te klein voor een complexloze vrouw met ballen en stevige ellebogen die de dingen altijd en overal ongezouten bij hun naam durft te noemen en zich, met dank aan een monumentaal ego, nooit uit haar lood zal laten slaan door een (cup)maatje meer.

Met hartelijke groeten

Je vriend Jules