'Ik schrijf niet vanuit mijn penis'

Jonathan Jeremiah (29) is het soort jongen waar schoonmoeders van dromen. Praat keurig Engels, is beleefd, vraagt me bij de eerste kennismaking hoe mijn dag is geweest, en straalt te allen tijde rust uit. Netjes gekleed ook. Niet té modieus, maar toch genoeg om er mee naar een receptie van een reclamebureau te kunnen. Kortom: hij voldoet helemaal aan het beeld dat ik me op basis van zijn muziek had gevormd. Popmuziek die goed in het oor ligt, en aansluit bij de klassieke singer-songwriters uit de jaren 70. "Dat is de schuld van mijn ouders", stelt de jonge Londenaar met de glimlach. "Dat waren weliswaar geen muzikanten, maar ze hadden wél een enorme verzameling platen. Vooral mijn moeder. Ze was verzot op Engelse folk, en die liefde heb ik van kindsbeen af meegekregen. Fairport Convention, Sandy Denny, John Martyn en Cat Stevens, natuurlijk. Het stoort me niet dat ik vaak met hem vergeleken word. Ik ben een fan, en hij maakt de laatste jaren weer erg goeie muziek. Onlangs zijn we trouwens aan elkaar voorgesteld, en het bleek ook nog eens een hele warme man. Ik teken meteen voor een oeuvre zoals het zijne."

Jeremiah's vader was nachtwaker in Wembley Arena, waardoor hij ook toegang had tot eigentijdse rockmuziek. "Iedereen die er gestaan heeft heb ik gezien, van Bruce Springsteen over Radiohead tot The Cure. Die mengelmoes van invloeden heeft ervoor gezorgd dat ik vandaag een hele brede smaak heb. Gek wel dat ik thuis de enige ben die de muziekmicrobe heeft geërfd. Mijn zus is een boekenwurm, en mijn broer speelt voetbal." Toch is het vooral de intimistische folk uit zijn moeders platenkast die het hardst doorschemert op A Solitary Man. "Er zit niet veel testosteron in mijn nummers, dat is waar. En ook live ben ik er de man niet naar om de spieren te ballen of wijdbeens een gitaarsolo in te zetten. Voor wie me kent zou dat sowieso ongeloofwaardig zijn. Ik voel me gewoon comfortabeler bij teksten die uit mijn hart komen in plaats vanuit, euh, mijn penis. Bij dit soort muziek kom je sowieso al een stuk sneller bij romantische teksten uit. Daarom zal je me ook niet snel politieke statements horen maken. Laat dat maar aan Rage Against The Machine over. Die zijn daar veel beter in dan ik."

Als er één thema centraal staat in de songs van Jonathan Jeremiah, dan is het de liefde. Een universeel thema waar alles al een miljoen keer over gezegd is. "Dat klopt", klinkt het minzaam. "Maar niet door mij. Ik merk aan de reacties na concerten dat precies die thematiek de mensen aanspreekt. Ik heb een hele goeie relatie, nu. Maar daar zijn er wel een paar mindere aan voorafgegaan. En zelfs als je het gevoel hebt dat je elke ochtend naast de ware wakker wordt, kan het nog fout lopen. En daar schrijf ik dan over, op een manier waar anderen zich ook mee kunnen vereenzelvigen. Dat is de reden waarom ik zelf zo gehecht ben aan Tapestry van Carole King. Daar val ik altijd op terug. Als ik ooit een cd kan maken die dat niveau haalt, kan ik gelukkig sterven. In mijn hoofd is dat de perfecte popplaat. Of neem Sweet Baby James van James Taylor. Veertig jaar oud, intussen. Maar niet gedateerd. Dat heb je met heel veel platen uit de jaren zeventig. Terwijl veel jongere muziek inmiddels wél al hopeloos verouderd klinkt. Daarom heb ik zelf alleen voor échte instrumenten geopteerd. Dan klinkt het resultaat vanzelf een stuk tijdlozer. En veel warmer, bovendien."

Escapisme op de iPod

Op de vraag wat hij met zijn muziek bij het publiek hoopt te bewerkstelligen blijft het even stil. "Eigenlijk zou ik gewoon 'wereldvrede' willen zeggen, maar ik besef dat dat meer Miss World klinkt dan goed voor me is. Dus laat ik het er maar op houden dat muziek in het beste geval een perfecte vorm van escapisme is. Ik heb de plaat opgenomen in een tamelijk ruig deel van Londen, maar als ik met de bus naar de studio reed, luisterde ik elke dag naar Scott Walker op de iPod. Dat was voor mij de perfecte manier om aan de realiteit te ontsnappen. En dus hoop ik dat mijn nummers voor andere mensen hetzelfde doen. Veel muzikanten willen muziek maken voor het hier en nu. Dat is mijn ambitie niet. Ik wil mijn luisteraars net meenemen naar een andere plaats en een andere tijd. Daar ga ik zelf ook naar op zoek als ik platen draai. Ik maak me geen illusies hoor: voor het doorsnee publiek is muziek gewoon wat achtergrondruis op de radio terwijl ze met andere dingen bezig zijn. Maar ik vind troost in een goed liedje. Als ik naar Springsteen luister, verzin ik daar mijn eigen film bij. En het lijkt me een fijne gedachte dat er nu ook mannen en vrouwen zijn die mijn plaat als soundtrack gebruiken bij hun eigen beelden. Dat is perfect zo. Ik hoef niemand te dicteren waar ze aan moeten denken wanneer 'Heart Of Stone' passeert."

Naast muziek, film en fotografie stipt hij ook literatuur als een invloed aan. "Ik koester een grote liefde voor taal, en Wuthering Heights van Emily Brontë is cruciaal geweest. Omdat dat boek de richting aangaf die ik niét uitwilde. Ik schrijf graag - momenteel werk ik aan een aantal kortverhalen, trouwens - en ik hou enorm van poëzie. Maar een songtekst moet toch heel instant zijn. Heel direct. Heel intuïtief. 'All The Man I'll Ever Be' heb ik zelfs pas geschreven toen de plaat eigenlijk al klaar was. Ik ontdekte dat mijn vriendin zich een beetje zorgen maakte omdat er geen nummer over haar op stond. Dus dat moest ik nog snel even goed maken. Op een paar uur was het klaar. Zo vlug gebeurt het dus. Het heeft heel lang geduurd voor ik het metier onder de knie had, maar nu kan ik heel snel schrijven. Als ik mijn dag heb, rollen de songs er zo uit. Ik schaaf er achteraf ook niet meer zoveel aan. Alles moet zo puur en spontaan mogelijk blijven. Eigenlijk ben ik zo productief dat ik inmiddels veel te veel nummers heb om zelf op te nemen. En eerlijk gezegd: ik denk dat ik over een paar jaar vaker voor anderen zal schrijven, dan voor mezelf. Anderen helpen om hun carrière op de rails te krijgen. Producer worden, eventueel. Maar eerst wil ik het zélf allemaal eens meegemaakt hebben. En dat lukt op dit moment eigenlijk veel beter dan ik zelf ooit voor mogelijk had gehouden."

A Solitary Man is uit bij Universal. Jonathan Jeremiah staat op zondag 1 april in de AB.