Pokémon gone
De Nintendo Classic Mini is een instanthit. Vooral omdat hij een specifiek en schijnbaar erg enthousiast doelpubliek aanspreekt: nostalgische ex-gamers. Zoals Kenny Vermeulen, die via het bakje zijn jeugd herbeleeft. RONALD MEEUS
Super Mario Bros. is zoals fietsen: zodra je ermee weg bent, verleer je het nooit. Het inmiddels meer dan dertig jaar oude spelletje blijft in je vingers zitten, en zijn donkerste nissen blijven verscholen in je geheugen - klaar om zelfs jaren na de laatste speelsessie nog eens te worden geopenbaard.
De dimensies van Mario's sprongetje, de exacte locatie van een binnenwegje waarmee je rechtstreeks van het eerste naar het vierde hoofdstuk loopt: Kenny Vermeulen had het meteen weer beet, toen hij de controller van de Nintendo Classic Mini ter hand nam. Deze Classic Mini is een herlancering in miniatuurvorm van de iconische NES-gameconsole met dertig essentiële games erop. De allereerste videogameconsole van de Japanse spellenmaker Nintendo luisterde in de jaren 80 en 90 menige kinder- en puberkamer op. Zoals die van Kenny, in Ingelmunster.
"Eigenlijk waren de spelletjes in die tijd behoorlijk simpel", vertelt hij. "Je had twee knoppen voor twee bewegingen, die bij de meeste games gewoon dezelfde waren. Ik heb echt véél gespeeld, toen ik kind was. Minstens een paar uur per dag, élke dag! Het ging zelfs zo ver dat mijn ouders wachtten tot mijn broer en ik klaar waren met spelen, voor ze de tv aanzetten. Rotverwend waren we."
Van 'Pac-Man' tot 'Final Fantasy'
Kenny is social media creative bij het Brusselse digital-advertisingbureau Emakina én een actieve twitteraar. "Dat komt voor een stuk omdat ik als kind op die NES heb zitten rammelen", geeft hij toe. "Het heeft bijgedragen tot m'n liefde voor alles wat digitaal en visueel is. Die muziekjes, die heel rudimentaire, maar herkenbare graphics... De esthetiek ervan werkt vandaag nog steeds door. Kijk maar naar YouTube-kanalen als Wisecrack, waarop allerlei moeilijke zaken worden uitgelegd aan de hand van 8-bit-graphics. De games uit die tijd hebben een blijvend visueel universum geschapen."
Hij speelt nog eventjes door in Mario, en knalt er daarna in een ijltempo een pak andere games door. Motorcrossen in Excitebike. Tegenstanders inslikken en uitspuwen in Kirby's Adventure. Klassiekers als Donkey Kong en Pac-Man. Of de tweede en derde Super Mario Bros. Heel eventjes komt zijn vriendin Dorien erbij zitten - een absolute leek - en spelen ze samen het puzzelspelletje Dr. Mario. Zij wint.
Punch-Out. Mega Man. Metroid. Super Contra. De terugkeer naar die kinderlijk eenvoudige gamewerelden uit vervlogen tijden doet gniffelen. Maar Kenny blijft nergens echt bij hangen. Zo'n game helemaal uitspelen heeft hem nooit geïnteresseerd.
"Er waren hardcoregamers, zoals mijn broer, die alles uit een game wilden halen wat erin zat. En dan had je gamers zoals ik, die het deden voor het oog-hand-breinplezier. Ik zie dat er ook verhalende titels als The Legend of Zelda in het menu van de console staan, en Final Fantasy. Eerlijk: ik genoot er vroeger van om mee te kijken, terwijl mijn broer ze speelde, en om samen met hem het verhaal te ontdekken. Maar om ze zelf te spelen, was ik te ongeduldig."
Ex-gamer
Toch bedienen videogamefabrikanten, die intussen allemaal samen per jaar zo'n negentig miljard euro winst maken, vandaag bij voorkeur die harde kern van gamers met steeds complexere spelletjes. Wat maakt dat heel wat spelers van het eerste uur afhaakten en verdergingen met hun leven.
Dat is precies waarom de Classic Mini zo aanslaat: het oude publiek is er nog, het kwam gewoon niet meer aan zijn trekken. Zoals Kenny. "Enkele jaren geleden heb ik nog een PlayStation 3 gekocht om FIFA te spelen, maar ik heb hem uiteindelijk toch weer aan mijn broer gegeven. Ik speelde er amper op, en ik vond hem lelijk. Hij vloekte met mijn interieur."
Meteen nadat we de Classic Mini op zijn tv-toestel hadden aangesloten, zette Kenny de beeldscherminstellingen in een modus die de lichte ruis van een oude beeldbuis simuleert. Hoe meer het op vroeger lijkt, hoe beter. Nostalgie is iets vreemds, en klassieke videogames blijken een soort kanaal te zijn dat kleuren, smaken, geuren en beeltenissen van vroeger weer tot leven wekt.
"Terwijl ik hier zit te spelen, zie ik levendig het drie bij drie meter grote Club Brugge-embleem voor me dat op mijn kinderkamer hing", zegt Kenny. "Maar ik voel ook de pret die ik samen met mijn broer heb beleefd. Goeie tijden. In feite is dat ook de reden waarom ik vandaag van Pokémon Go hou: het brengt mensen samen. Welnu, mensen samenbrengen, dat deed dit kastje ook."
Nintendo Classic Mini, ongeveer 60 euro. Houd rekening met flinke wachttijden, nintendo.be