Henny Vrienten solo: omkijken in stijl
Henny Vrienten heeft niets meer te bewijzen. Als zanger van Doe Maar - de populairste én invloedrijkste Nederlandstalige band aller tijden - is zijn plaats in de geschiedenis verzekerd. Maar nu heeft hij stiekem toch nog een soloplaat gemaakt, en het is een goeie.
Wie niet beter weet zou kunnen denken dat Vrienten er naast de occasionele Doe Maarreünie een rustig bestaan op na houdt. Maar dat beeld klopt niet helemaal. Hij componeert soundtracks, er was de Doe Maarmusical waar hij nauw bij betrokken was, en vorig jaar maakte hij zelfs een documentaire over bekende Nederlandstalige gitaristen. Tussendoor componeerde Vrienten een hoogmis, én stelde hij met Zwaan kleef aan ook een dichtbundel samen. De occasionele samenwerking niet te na gesproken - met Osdorp Posse en Junkie XL bijvoorbeeld - hield hij zich minder met popmuziek bezig. Aardige Jongens, een trioproject met Henk Hofstede en Frank Boeijen, was een wisselvallig tussendoortje, en Nacht - De soundtrack was weliswaar een uitstekende plaat, maar daar liet hij het zingen vooral over aan gasten als Thé Lau en Tom Barman over. Maar kijk: 23 jaar na Mijn hart slaapt nooit verschijnt deze week iets waar eigenlijk niemand nog op gerekend had: zijn derde échte soloplaat.
De discrete manier waarop die wordt uitgebracht geeft al aan dat het Vrienten er niet langer om te doen is om de hitparades te bestormen, en ook de songs zélf zijn heel anders opgevat dan zijn werk met Doe Maar. Geen dub, ska of reggae, maar intieme, vaak akoestische popmuziek die wordt ondergedompeld in een nachtelijke sfeer. Het is, kortom, een singer-songwriterplaat van iemand die een zekere leeftijd heeft bereikt, en het zichzelf toestaat om even achterom te kijken. Zonder cynisme of ironie, want dat mag als je 66 bent.
Snel geleefd
Dat levert veertien knappe, vaak erg melancholische nummers op. Al is een knipoog nooit veraf. 'Gitaar' klinkt als een lofzang aan de ideale vrouw, maar blijkt uiteindelijk over een instrument met zes snaren te gaan. 'Mug in de klamboe' is luchtig maar niet vrijblijvend, en 'De namen en de plaatsen' - over te snel geleefd en te weinig genoten - behoort tot het beste wat Vrienten ooit gemaakt heeft. Het bluesy 'Het uur tussen hond en wolf' flirt met de sfeervolle soundtracks van Ry Cooder, en 'Even leven' is een mijmering van iemand die zijn ego opzij heeft gezet en zichzelf niet langer als het middelpunt van de wereld ziet. Zelfs niet in de beslotenheid van zijn eigen thuis.
Xander Vrienten, die op de hoes van de vorige plaat nog verantwoordelijk was voor de kindertekeningen op de hoes - speelt nu bas (vader Vrienten noemt hem de beste bassist van Nederland) en de productie is in handen van de bij onze noorderburen erg gerespecteerde Daniël Lohues. Samen hebben ze een juweel van een plaat gemaakt. Hoe minder Vrienten te bewijzen heeft, hoe sterker het werk dat hij aflevert. (TopNotch/Universal)