Geachte mevrouw Gruyaert, Beste Evy,

erwijl ik verveeld toekeek hoe je ongegeneerd andermans rekening probeerde te maken, dacht ik geamuseerd terug aan een dronken nacht, toen een ranglijst werd opgesteld van mediadames die in staat werden geacht de echtelijke trouw onder zware druk te zetten.

Het is jaren geleden, en het was een van die toevallige samenkomsten 'onder maten' waarin ongeremd gediscussieerd en gefantaseerd mocht worden over 'onze' onbereikbare droomvrouwen achter glas. Omroepsters waren toen nog geen bedreigde soort, maar verleidelijke pleitbezorgsters die in dienst van hun zender professioneel de mannelijke verbeelding prikkelden. Ik herinner me nog hoe alle plus- en minpuntjes van onze favoriete televisionele allumeuses in machocodetaal aan een bierkaartje werden toevertrouwd, om uiteindelijk in een hitparade te worden vertaald. Jij hebt toen met een straat voorsprong en applaus op alle banken gewonnen. Niet het minst dankzij het overtuigende slotpleidooi van een goede vriend op de VRT-sportredactie, die je al 'in het echt' had gezien. Hij omschreef je - "die heeft echt alles wat een vrouw moet hebben" - als "een absoluut topwijf", dat bovendien over de onschatbare extra troef beschikte "nog niet van 't straat" te zijn. Over de uitslag noch over het juryrapport wordt verder gecommuniceerd, maar ik ben wel nog steeds in het bezit van het bewuste bierkaartje dat onomstotelijk bewijst dat jij destijds door een beneveld groepje overjaarse pubers officieel tot koningin van het scherm werd gekroond.

Sindsdien ben je one of the guys, Evy. En dat ben je nog altijd. Al is er wel een en ander veranderd. Zo zijn er al even geen zatte nachten en omroepsters meer. Jij hebt na een lange amoureuze zoektocht eindelijk de man van je leven gevonden, en bent nu behalve de trotse moeder van de kleine Alec ook de zaakvoerder van een florerende en wijd vertakte one-woman-business.

Nog steeds presentatrice in hoofdberoep, maar ook zelfverklaard voedingsdeskundige, auteur van een imposante stapel boeken en momenteel alom tegenwoordig als vertegenwoordiger in zowel een gezonde levenswijze als -"Bij ons draait het om u" - 'verstandige' beleggingsfondsen. Goed geboerd voor een meisje uit Meulebeke dat naar de grote stad trok, omdat ze een andere toekomst in gedachten had dan die van anonieme vertaler-tolk. Via een talentenjacht toevallig in de media gerold als stem van Radio Donna, om zich vervolgens aan kijkend Vlaanderen te openbaren als de pittige en kittige omroepster met betoverende reeënogen. The new kid on the block, een jong, fris en niet op haar mondje gevallen zondagskind. Als atypische glamour girl net brutaal genoeg om niet als de zoveelste seut gecatalogeerd te worden en bovendien gezegend met een 'mannelijk' gevoel voor humor, dat op tijd en stond een schuine mop en wat 'vettige parler' kon appreciëren.

Ook ik viel als een blok voor je ongekunstelde charme en dichtte je lang geleden al een grote toekomst toe. Ik volgde je in Vlaanderen vakantieland, zag hoe je (buik)dansend de wereld verkende in Dans Mondial, liep met jou over De rode loper, en schuimde zelfs mee de dierentuinen af om in het onnozele Zoo of Love het liefdesleven van nijlpaarden, giraffen en lama's te bestuderen. Als meid voor alle werk had je aan de Reyerslaan wellicht nog jaren een dik belegde boterham kunnen verdienen, maar ik begreep dat het omroephok snel te klein zou worden voor de tomeloze ambitie van een West-Vlaamse media-onderneemster die meer wou dan de haar achteloos toegeworpen kruimeltjes.

Het verbaasde me dan ook niet dat je resoluut voor de vlucht vooruit koos om bij VIER de vacature van leading lady in te vullen. Een even bewonderenswaardige als gedurfde keuze, omdat die zender de kwalijke reputatie heeft schermgezichten bijna sneller af te serveren dan ze worden opgediend. Maar jij bent er nog, Evy. En dat doet me plezier.

Al moet het me toch van het hart dat ik meer van je had verwacht dan het adembenemende decolleté waarmee je copresentatoren Kobe Ilsen en Francesca Vanthielen tot onopvallende figuranten degradeerde tijdens een Nacht van de Vlaamse Televisiesterren. Het flamboyante hoogtepunt van een VIER-carrière die vooralsnog niet meer te bieden had dan twee quizjes die ik enkel uitzat omdat jij er de honneurs waarnam. In het oubollige De val van 1 miljoen zag ik vooral securitybinken eindeloos met stapels bankbiljetten zeulen en van het strontvervelende vehikel Weet ik veel weet ik gelukkig niet veel meer.

Maar wat niet is, kan nog komen, en intussen blijf ik met bewondering het parcours volgen van een charmante mediazelfstandige die 'druk, druk, druk' onverdroten verder timmert aan een carrière die veel succesvoller dreigt te worden dan de programma's die je presenteert. Ik kan de kassa bijna horen rinkelen.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Sinds je weer voltijds in De Pinte woont, mag ik je opnieuw een verre buur noemen en vorige maand nog keek ik op de Boekenbeurs discreet toe hoe je een schare volgelingen zen probeerde te krijgen ter promotie van je nieuwste hit Start to yoga.

Maar ik zal je toch vooral eeuwig dankbaar blijven voor je verbale steun bij het opkrikken van mijn deerniswekkende conditie. Maandenlang was je podcastgewijs mijn motiverende gezellin, terwijl ik rond de Gentse Watersportbaan strompelde, en enkel doorbeet omdat ik 'het meisje dat haar volk leerde lopen' niet wilde teleurstellen. Zoiets schept een band voor het leven.

Daarom laat ik je niet in de steek, en kijk ik zelfs naar Hoeveel ben je waard?: het licht voyeuristische vehikel waarin je je mooie neus in de portefeuilles van bekende en onbekende Vlamingen steekt. Ik vernam onder meer dat alleenstaande moeders het - net als glazenwassers die alles op krediet kopen - moeilijk hebben om de eindjes aan elkaar te knopen, dat Herman De Croo een miljonair is die van zijden onderlijvekes houdt en dat ook een échte clown als Papa Chico goed in de slappe was zit. Overbodige kennis opgedaan in een overbodig programma waarvan - "dat zijn uw zaken niet" - de presentatrice koppig en een beetje hypocriet weigerde om in de eigen, ongetwijfeld goed gevulde, portemonnee te laten kijken. Dat viel me een beetje tegen van een 'vranke teut' als jij.

Maar ik neem je niets kwalijk, Evy. Wel integendeel. IJzer moet je smeden als het heet is, en dat van jou staat blijkbaar nog steeds roodgloeiend. Probeer je in je ongebreidelde ondernemingslust vooral niet voorbij te hollen en lees, om fit, gezond en 'zen' te blijven, af en toe je eigen boekjes. Verder wens ik je van harte een programma toe dat er wél toe doet, maar weet dat ik je for old times' sake hoe dan ook altijd met warme genegenheid zal blijven volgen. Het ene plezier is het andere waard.

Met hartelijke groeten,

Je vriend Jules