Het kleine broertje van grote Bolt: Yohan Blake
Geen honderd meter voor wereldkampioen Yohan Blake (21) vrijdag op de Memorial Van Damme. Van coach Glen Mills mag hij dit seizoen niet meer uitkomen tegen trainingsmaatje Usain Bolt. Blake schuift daarom door naar de tweehonderd meter. 'Usain is the big man, maar ik sta niet in zijn schaduw.'
Snelle genen maken Jamaicanen uiterst geschikt voor de sprint, maar de tongval is een handicap op de persconferentie. Usain Bolt moest er aan werken en bij Merlene Ottey zou het eigenlijk nooit goed komen. Gelukkig vond de legendarische manager Raymond de Vries daar een oplossing voor. 'We hebben haar dan maar gecast als zwijgzame diva', zo schrijft hij in zijn memoires.
Yohan Blake drukt zich voorlopig ook niet uit in het Engels van de BBC. Maar voor hem is spreken achter de microfoon echt nog nieuw. Zijn hele leven veranderde op de dag dat Usain Bolt in Daegu sneller ging dan het startschot. Yohan Blake werd de jongste wereldkampioen ooit op de 100 meter. "Alles is voor mij veranderd na die finish", zegt hij zelf. "Iedereen heeft plots aandacht voor mij. Ik hoor dat het in Jamaica echt een gekkenhuis is."
Over de race in Daegu: jij zou de valse start van Bolt veroorzaakt hebben. Net voor hij vertrekt, schud jij in het startblok met je been.
"Neen, onmogelijk. Een sprinter kijkt voor de start vlak voor zich uit. Wat naast je gebeurt, zie je misschien nog. Maar wat achter je gebeurt niet. En mijn voet zat een heel eind buiten het oogveld van Usain. Ja, ik deed een kleine twitch met mijn been, dat doe ik altijd, maar Usain kan dat onmogelijk gezien hebben. Hij heeft gewoon pech gehad."
Na de honderd meter ging het alleen maar over de valse start van Usain Bolt en niet over de wereldtitel van Yohan Blake. Is het jouw lot om in zijn schaduw te staan?
"Neen. Usain is the big man, maar ik sta niet in zijn schaduw. Hij is hoogstens mijn grote broer: hij leert me alleen maar goeie dingen. Usain is een goed mens: op en naast de track. Los daarvan: ik heb meer dan voldoende credit gekregen voor mijn titel. Ik hoef die aandacht sowieso niet."
Jamaica heeft altijd geweldige sprinters gehad, maar Linford Christie en Donovan Bailey werden pas in adoptielanden Groot-Brittannië en Canada succesvol. Nu kan het blijkbaar ook in Jamaica zelf.
"Back in the day was het misschien anders, maar nu hebben we geweldige coaches in Jamaica. Op mijn 21ste heb ik er bewust voor gekozen om in eigen land te blijven trainen. Ik wist dat ik ook daar beter kon worden. Atleten zijn gaan beseffen dat je ook vanuit Jamaica de kost kunt verdienen."
"Ik train met Glen Mills (ook de coach van Usain Bolt, JPDV) en hij is voor ons zoveel meer dan een coach. Hij is eigenlijk een teacher. Een vaderfiguur die me dingen leert over het leven. Hij sprak uren lang met mij, van zes uur 's ochtends tot tien uur 's avonds, gewoon om me helemaal te doorgronden. Door hem ben ik fysiek en mentaal klaar voor elke sprint."
Als junior gold je als een uitzonderlijk talent, maar het duurde even voor je doorbrak op het hoogste niveau.
"Ik was inderdaad 'great' als junior, maar Usain had me toen al gewaarschuwd: 'verwacht nu maar niet dat je meteen gaat winnen. Je zult afzien, maar elke nederlaag zal je sterker maken'. Zo is het precies gegaan. Ik heb verloren, maar kijk: vandaag ben ik wereldkampioen. En even onderstrepen: sinds mijn debuut in het profcircuit in 2009 heb ik in een race nooit slechter gedaan dan een derde plaats. Dat pleit toch wel voor mij vind ik (lacht)."