Waarom zou Silvio ineens wél aan het kortste eind trekken?

Is het realistisch om van iemand die gisteren zijn 77ste verjaardag vierde met een taart met een grote 'S' van Superman erop te verwachten dat hij nederig met de staart tussen de benen af zal druipen in het landsbelang? Die S was een idee van Francesca, sinds een jaar de nieuwe officiële verloofde van Superman Silvio.

Francesca is Francesca Pascale, 28 jaar jong, een paar jaar geleden oprichtster van de club 'Silvio ci manchi' ('Silvio, we missen je') en als onbekende groupie vanuit het verre, sloeberige Napels de halve laars doorgekropen tot aan de troon van Arcore, het persoonlijke Versailles bij Milaan van haar idool. "Silvio had alle vertrouwen in de liefde verloren," aldus prinses Francesca vanuit Arcore onlangs in de ItaliaanseVanity Fair, "maar ik heb het hem weer teruggegeven. Gewoon door er voor hem te zijn."

Zo iemand dus. Silvio Berlusconi, de beste pokerspeler van zijn land en echt niet bekommerd om hoe het eigenlijk hoort volgens de geknepen mondjes in Brussel, Straatsburg of Berlijn. In staat om alle gedaanten aan te nemen die het moment vraagt. Vanaf 1 augustus heeft hij geduldig zitten wachten op Arcore. Dat was de dag waarop hij door het Hof van Cassatie, de hoogste instantie van de Italiaanse rechtspraak, definitief werd veroordeeld wegens belastingontduiking. Maar geen probleem, dacht Silvio Berlusconi, want daar hebben we onze pionnen in de regering voor.

Systeemridders

En inderdaad: op papier was hij helemaal gedekt. In april had hij de president van de republiek, Giorgio Napolitano (88), persoonlijk op de knieën gesmeekt om nog een keertje president te worden, want hij wist: een communist van de gestaalde kaders als Giorgio Napolitano kent de regels van het spel. Voor wat hoort wat. Het hoofdbelang was dat de grootste bedreiging voor allen die mee-eten uit de ruif, de cabaretier Beppe Grillo, buitenspel zou worden gezet. Daar was iedereen van links tot rechts het gloeiend over eens na de shock van de verkiezingen in februari, waarbij Grillo uit het niets bijna 25 procent van de stemmen had veroverd. 'In godsnaam niet de systeemvernietiger Grillo aan de macht.' En door handig manoeuvreren was het gelukt, want dat kun je aan de Italiaanse systeemridders nog altijd rustig overlaten.

Weliswaar had het een soort Frankenstein-product opgeleverd, een regering van oud-communisten en Berlusconi, ofwel het ultieme verraad aan de kiezer, maar dat was even bijzaak. Het ging om het landsbelang, immers. En het mooiste was: Enrico Letta werd premier! Dat was helemaal goed nieuws voor Berlusconi. Want Enrico Letta (47) is de neef van Gianni Letta (78), al sinds mensenheugenis Berlusconi's belangrijkste politieke raadsman - ook wel 'de paardenfluisteraar' genoemd - hooggewaardeerd in alle kringen, of het nu de presidentiële Quirinaal-heuvel is of binnen de muren van het Vaticaan. 'Neefje Letta', zoals de huidige premier van Italië steeds plagerig wordt genoemd, zou uiteraard ontvankelijk zijn voor alle argumenten die zijn oom hem zou influisteren. En dus, dacht Berlusconi, zou er wel een oplossing worden gevonden voor hem. Ze konden immers objectief niet zonder hem.

Verwondering

Maar nu, twee maanden later, is er nog steeds niets bedacht. En dat wekt oprecht verwondering, niet alleen bij Berlusconi. Het is haast alsof - en dat zou pas groot nieuws zijn! - men werkelijk uit is op de val van Silvio Berlusconi. Dat is dan wel heel ongelukkig getimed, maar dat is eigenlijk al twintig jaar het geval. Zo lang duurt Berlusconi's politieke carrière al, en zo lang heeft hij uiteindelijk altijd aan het langste eind getrokken. Met ieders medeweten en ook medewerking, zoals al zo vaak is aangetoond.

Dus waarom nu? Dat blijft een grote vraag. Dat multimiljardair, tv-tycoon, AC Milan-eigenaar, selfmade zakenman, projectontwikkelaar, filmproducent, uitgever, vader van vijf kinderen en drievoudig premier Silvio Berlusconi zich dat ook afvraagt, is op zich wel begrijpelijk. Immers: waarom zou ineens nu niet meer kunnen wat al die jaren wel kon? En waarom zou hij als een miezerige belastingontduiker het erepodium moeten verlaten in een land waar alles relatief is en waar geen andere waarheid bestaat dan degene die het best vertelde wordt?

Diegene was hij altijd. En hij zal zijn laatste kaart uitspelen, uiteraard. Er wordt hem een helpende hand geboden, of het is einde regering Letta. Nog vier dagen te gaan.