'We zijn clowns die zich snel vervelen'

"Vier jaar hebben we op dit moment gewacht", verzuchtte frontman Thomas Mars eind april, toen Phoenix zich voor de nieuwe tour opwarmde in de Antwerpse zaal Trix. Daarmee leek hij zich haast te willen verontschuldigen voor de olifantendracht die aan Ti amo is vooraf gegaan. De zovéélste olifantendracht trouwens. Niet zelden gaapt een gat van vier jaar tussen verschillende albums.

Ti amo is dan ook pas de zesde plaat van de Parijse popgroep, die 22 jaar geleden werd opgericht in "de vervelende voorstad Versailles". Ze hadden ook deze keer nog gerust langer kunnen vijlen aan de songs, lacht gitarist Christian Mazzalai. "Maar dan zouden we pas in de winter van ons laten horen, terwijl dit een volbloed zomerplaat is. Dit is het soort muziek dat je in een Italiaanse discotheek wilt horen wanneer je zin hebt in stomende seks. Maar net zo goed zie ik meteen het strand voor me, of een zonnige ochtend in de natuur. In beide gevallen natuurlijk wel voorzien van mooi gezelschap." (lacht)

Dat het album zo monter klinkt, heeft evenwel een minder luchthartige reden. Parijs kende een treurig 2015, met de aanslag op Charlie Hebdo en de terroristische gewelddaden in november. Mazzalai herinnert zich liever niet meer hoe hij zich in de studio moest verschansen, terwijl de buurt rond de Bataclan in quarantaine werd geplaatst. "Een gitzwarte periode voor Parijs", knikt hij. "Zulke drama's plaatsen alles meteen in een ander perspectief. Sowieso keken we een jaar eerder al met lede ogen toe hoe de wereld levensgrote barsten begon te vertonen. Het deed ons in een existentiële crisis belanden: we voelden ons een stelletje pipo's die vrolijke liedjes bedachten. Alsof we volledig onthecht waren van de wereld. Ik voelde me schuldig over zoveel escapisme. Om dat schuldgevoel af te werpen, hadden we misschien loodzware, introspectieve, politieke songs kunnen schrijven. Maar het leek uiteindelijk veel poëtischer om te antwoorden met eenvoudige, pure emoties. Liefde, verlangen, lust en onschuld. We willen dansen in een gedoemd paradijs."

Elysium

Het beeld dat de groepsleden bij Ti amo zien, is er een van een fantasie-Elysium. Een volmaakte, hedonistische versie van Italië. "Het gevoel van eeuwige zomer en ouderwetse schoonheid, zoiets. Of die naïviteit niet te veel ruikt naar ontkenning? Nee. Het plaatje klopt: kunst is er om de illusie te bieden dat alles mogelijk is. Dat de wereld je oester is."

Tegelijk is de klankkleur van de plaat ook een reactie op het minder goed onthaalde album Bankrupt!(2013). "Ik ga niet beweren dat we die plaat slecht vinden", vertelt Christians oudere broer Laurent Brancowitz. "Maar we hebben traditioneel de neiging om ons voorlaatste werk te haten. (lacht) Bankrupt! was iets te gelaagd en complex naar onze zin. Deze nieuwe songs zijn veel fysieker, meer rechttoe rechtaan en onschuldiger. We probeerden nu eens Fela Kuti te zijn, en dan weer Prince. Muziek om hitsig tegen elkaar aan te schuren. Een duidelijker reactie op de vorige plaat kan dat niet zijn."

In feite herrijst de Franse groep dus - zijn naam indachtig - telkens als een feniks uit de eigen as. "Klopt", grinnikt Brancowitz. "Maar nu laat je het klinken alsof we daar over hebben nagedacht. Terwijl we een gewoon clowns zijn die zich snel vervelen en songs noemen naar Italiaanse kaas ('Fior di latte', GVA)of gedroogde vruchten ('Tuttifrutti', GVA)."

Nooit ruzie

Met 'Fleur de lys' en 'Goodbye soleil' buigt Thomas Mars zich ook voor het eerst over zijn moedertaal. "Dat mocht weleens," knikt Mazzalai. "In Frankrijk zag men het destijds als hoogverraad wanneer een artiest koos voor het Engels. Maar Thomas voelt zich nu eenmaal als een vis in het water wanneer hij Engels zingt. Er is een wat onhandige charme die hangt over Phoenix, dankzij zijn rare teksten. Thomas heeft zichzelf het recht toegeëigend om als geen enkele andere tekstschrijver te klinken: zijn lyrics kunnen iets weg hebben van eenfucked upkruiswoordraadsel, zonder dat we arty farty beschouwd worden. Hooguit als een levend bewijs dat die arrogante Fransozen de taal niet beheersen." (lacht)

Bij het afscheid willen we ook nog weten wat het geheim is van een groep die in dezelfde bezetting al bijna een kwarteeuw samen speelt, en beweert dat ze nooit ruzie maakt. "Heel eenvoudig", zegt Mazzalai. "Toen we veertien jaar oud waren, deden we niets anders dan knokken en kiften. Op onze eerste opnames in het repetitiehok hoor je ons voortdurend schreeuwen en schelden op elkaar. Geen overdrijving! Maar toen Phoenix vorm begon te kregen, was al die kwaadheid vermoedelijk uit ons systeem. We hebben nadien welgeteld één ruzie gehad. We weten zelfs nog exact waar en wanneer: in 2006, op een dronken avond in Glasgow. De reden weten we dus niet meer." (lacht)

Ti amo is verschenen bij Loyauté/Warner Phoenix speelt 15/7 op Dour Festival.