'Ik probeer elke dag iets te leren van vrouwen'

Mooi pak, piekfijne schoenen, en de gulheid waarmee hij complimenten strooit: lang is het niet zoeken naar zijn mediterrane roots als hij uit zijn wagen stapt. Maar er is meer dan hoffelijkheid en charme.

Want eerst, voor de bandrecorders aangaan, wil hij een en ander van ons weten. Wat we doen. Hoe we ons voelen bij wat we doen. En waar we naartoe willen.

Eigenlijk doet hij met de interviewers wat hij met zijn patiënten doet. Vragen stellen en luisteren. Want, zo zegt hij, als er geen connectie is, dan is er geen gesprek. Later, ergens tussen het hoofdgerecht en het dessert, glimlacht hij. "Anders praat ik niet zoveel. Maar vanavond moet ik wel."

Pancreas- en leverchirurg Baki Topal (50) verwierf bekendheid in Vlaanderen door zijn deelname aan de Woestijnvis-serie Topdokters. De arts met Turkse roots viel op door zijn gemoedelijke omgang met patiënten, zijn soms spectaculaire operaties (herinner u het verwijderen van een tumor ter grootte van een bloemkool), en ook door de moeilijke gesprekken die hij geregeld moest voeren.

Van alle takken in de geneeskunde beoefent Topal deze waarbij het vaakst slecht nieuws verkondigd wordt. Het sterftecijfer bij mensen met pancreaskanker ligt hoog: 98 procent gaat dood aan de ziekte. De mensen die bij Topal langskomen, behoren tot de 10 à 20 procent patiënten zonder uitzaaiingen, die dus toch een genezingskans hebben van 25 à 30 procent.

In de wetenschappelijke wereld bestond zijn faam allang. Want bij 'de methode-Topal' wordt - na de operatieve verwijdering van de pancreaskanker - de resterende pancreas gereconstrueerd in de maag en niet in de dunne darm, wat beduidend minder ernstige complicaties tot gevolg heeft.

Op de vraag hoe hij ooit op die bijzondere methode is gekomen, antwoordt hij met de voorzichtigheid en bescheidenheid die hem voor de rest van de avond kenmerkt. "Ik weet niet of het zo bijzonder is. Ik ben niet de bedenker van de methode; ze bestond vroeger ook al. Maar er was nooit een uitvoerige, wetenschappelijke studie gebeurd om te bekijken wat het verschil is tussen reconstructie in de maag of in de dunne darm.

"Dat heb ik gedaan: met een minimum aan budget en zonder inspraak van farmaceutische bedrijven de grootste studie ter wereld opgezet waaraan verschillende universitaire en niet-universitaire ziekenhuizen hebben meegewerkt om die vergelijking te maken. En daaruit bleek dat de reconstructie in de maag de overlevingskansen van de patiënt aanzienlijk verhoogt."

Heeft hij daarmee de top bereikt? Topal heeft het moeilijk met dat woord. "Ik weet niet goed wat dat is, 'de top'. Maar als chirurg zal ik met die studie wel de wetenschappelijke top bereikt hebben, ja." Daar is hij blij mee, uiteraard, maar het is niet wat zijn leven bepaalt. Topals prioriteiten zijn sinds een jaar of vijf drastisch veranderd. Dat is al duidelijk als hij een gemiddelde werkweek schetst. Meer dan 50 uur klopt hij zelden, en even zelden komt hij na 20 uur thuis.

"Per week plan ik ook maximaal één professionele meeting

's avonds. Vijf jaar geleden is mijn dochter geboren, en ik wil dan bij haar zijn. Haar in bed stoppen, een boekje lezen met haar. (glimlacht) Ik vond het zelfs erg dat ik vanavond naar hier moest komen. Maar we hebben gefacetimed, en ik heb haar gezegd dat ik haar nog een kus kom geven als ze slaapt straks. 'Oké, papa', zei ze, 'dan mag je gaan eten met die mensen.'"

Uw werk is uw grootste prioriteit niet meer?

"Mijn vrouw en ik hebben heel bewust gekozen voor een kind, en dan vind ik dat we daar ook naar moeten handelen. Mijn vrouw is gestopt met werken. Opvoeden is een voltijdse job en zij wil zich daar graag mee bezighouden. Het zal ook met onze leeftijd te maken hebben. Als je een kind krijgt op latere leeftijd, ben je minder vatbaar voor de andere verleidingen en schoonheden van het leven. Dan heb je die grotendeels gehad, en gebruik je de tijd met je kinderen veel intensiever. Ik denk dat je ook veel flexibeler en meer ontspannen bent."

Het klinkt alsof het alleen maar voordelen heeft om op oudere leeftijd aan kinderen te beginnen. Nochtans is het iets waar gynaecologen voor waarschuwen.

"Gynaecologen zeggen dat vanuit medisch standpunt, omdat de kansen op aangeboren afwijkingen en dergelijke stijgen. Dat klopt, maar er zijn nog andere aspecten aan het ouderschap behalve het medische. Mijn vrouw en ik ervaren niet meer de druk van toen we jonger waren. Ik heb nog altijd veel voldoening in wat ik professioneel doe, en ik denk dat ik goed ben in wat ik doe, maar als ik 's avonds zeg dat ik naar huis ga, dan kan dat."

Omdat u de status bereikt hebt om dat te zeggen?

"Op professioneel vlak heb ik inderdaad veel bereikt. Maar nu is onze dochter onze eerste prioriteit."

Uw vrouw is gestopt met werken, zegt u. Is dat niet jammer voor haar?

"Mijn vrouw is kunstenares. En kunstenaars zijn een apart ras. Die kunnen gerust jaren niets doen om dan ineens weer twintig doeken per week te maken. Ze schildert, knutselt en tekent nog wel met ons dochtertje. Ze mist haar eigen werk dus niet, zegt ze, omdat ze het gevoel heeft dat ze iets kan overdragen, en dat geeft haar meer voldoening dan dat ze zelf werken maakt om te verkopen. Maar ik kan me voorstellen dat als ons dochtertje groter is, ze opnieuw zal beginnen."

Achtentwintig jaar zijn Topal en zijn vrouw al samen. Momenteel wonen ze in een randgemeente van Leuven, maar dat kan over enkele jaren weer anders zijn. "Vroeger verhuisden wij om de twee à drie jaar. We kochten een huis, we woonden daarin, en als we verhuisden, namen we zelfs ons meubilair niet mee. Op elke plek begonnen we helemaal clean. Af en toe eens van nul beginnen, ik hou daarvan. Behalve als het over mijn vrouw gaat. (lacht) Of ik onze spullen dan niet mis? Zeker niet. Alles wat met het materiële te maken heeft, kan me eigenlijk gestolen worden. Met objecten kun je niet connecteren."

Voor iemand die zo onthecht is van het materiële, houdt u blijkbaar toch van schoonheid. U kwam hier in een Ferrari aan en u draagt een Rolex.

"Tja, niemand krijgt zijn geld mee in zijn graf, dus dan doe ik er liever eens iets zots mee. Wat overigens ook de economie ten goede komt. Maar ik hou inderdaad van schoonheid. Iedereen toch? God heeft de schoonheid geschapen, en wij moeten kijken naar wat mooi is."

Wat is voor u het toppunt van schoonheid?

(denkt na) "Dat zal toch de vrouw zijn. Vrouwen zijn magnifieke wezens. Het gaat me dan niet zozeer om vrouwelijke vormen, maar om de betekenis van een vrouw. De gevoeligheid, de puurheid, de sierlijkheid. Het feit dat ze het leven schenkt. Toen ik nog stagiair was, moest ik ook meelopen op gynaecologie. Een kind geboren zien worden is onbeschrijflijk. Zelfs als arts, terwijl je met dat kind geen enkele band hebt.

"Ik vind dat vrouwen veelzeggender zijn dan mannen. Ze zijn geduldiger, ze kunnen beter omgaan met emoties. Ik probeer elke dag iets te leren van vrouwen. Omdat ik geloof dat ik mensen daardoor beter kan begrijpen."

Dat is iets waarin u veel investeert: uw patiënten begrijpen. Moet u daar veel moeite voor doen?

"Nee, eigenlijk ben ik gewoon mezelf. Ik ben een simpele jongen. Mijn ouders waren niet hoogopgeleid. Mijn vader kon lezen en schrijven, mijn moeder niet. En allebei konden ze geen Nederlands. (Topals ouders kwamen van Turkije naar België toen hij vijf jaar was, omdat vader Topal in de mijn van Heusden-Zolder kon beginnen te werken, red.). Die bescheiden achtergrond zit natuurlijk in mij. Wellicht heb ik daardoor minder moeite dan sommige collega's om mij zo open op te stellen. Barrières met zogenaamde 'gewone' mensen ken ik niet."

Die fascinatie voor vrouwelijke emoties, is dat iets wat u van uw moeder hebt geleerd?

"Eerder van mijn oudere zus. Het leeftijdsverschil tussen mijn moeder en mij is vrij groot. Wij waren met tien kinderen thuis, en de Turkse traditie wil dat een volwassen dochter mee zorgt voor de kleine kinderen. Met mijn oudere zus heb ik dus veel gesprekken gevoerd, en zij heeft mij ook grotendeels opgevoed."

De band met uw moeder was dus niet zo hecht?

(denkt na) "Er is zeker wel een hechte band. Mijn moeder ligt nu in het ziekenhuis en ik probeer haar zoveel mogelijk te bezoeken. Maar als ik onze relatie met ons dochtertje bekijk, dan is dat wel anders. Nu ja, we zijn ook een halve eeuw verder ondertussen. Tijden veranderen, en relaties dus ook. Over emoties werd toen niet al te veel gepraat."

Wat is een goede moederband volgens u?

"Een relatie waarin beiden doen wat ze willen zonder dat de ander zich daar ongemakkelijk bij voelt. Dat er geen verplichtingen zijn. Thuis werden wij ook zoveel mogelijk vrij gelaten. Het enige wat gezegd werd, was: studeer, en zorg dat je geslaagd bent, want anders ga je net zoals je vader in de koolmijn belanden of arbeider worden, en je kunt zelf zien hoe onprettig dat is."

U bent opgegroeid in twee werelden, de Vlaamse en de Turkse.

"Thuis was het natuurlijk voortdurend een geroezemoes van gesprekken en activiteiten met zo'n groot gezin. In een hoekje van de woonkamer zat ik dan tussen al dat lawaai mijn alfabet te leren en mijn rekensommen te maken. Maar het heeft me nooit gestoord. Die twee werelden zie ik ook enkel als een verrijking. Van beide werelden kies je wat voor jou het aantrekkelijkst is en daarvan probeer je een ideale cocktail te maken. Zo heb ik het altijd ervaren."

U hebt al wel eens gezegd dat u uw vader zo dankbaar bent om wie u uiteindelijk bent geworden.

"Dat heeft vooral te maken met de relatie die ik met hem had. De cultuur, de waarden en de wijze woorden die hij ons heeft meegegeven, de tijd die hij aan ons besteedde, daar ben ik hem zeer erkentelijk voor."

Uw vader is twee jaar geleden gestorven. Wat is er blijven hangen van zijn wijsheden?

"Hij heeft ons altijd voorgehouden dat we moesten studeren, studeren, studeren. Maar, zei hij, als je op het einde van de rit geen goed en eerlijk mens bent, dan zijn al die studies voor niets geweest. Het is simpel wat hij bedoelde, maar er schuilt een grote waarheid in.

"We kregen ook minder serieuze boodschappen mee, hoor. Hij had graag dat we soms zot deden. Een van mijn oudere broers was een echte rebel, die moest af en toe wat getemperd worden, maar ik was eerder rustig, en mij spoorde hij dan aan om af en toe toch eens uit de band te springen.

"Zaken afdwingen deed hij nooit. Nee, hij plaveide de weg voor ons, en dan zouden we zelf wel het besef krijgen hoe we het moesten aanpakken. Uiteindelijk komt het erop neer dat hij ons heeft geleerd om verantwoordelijkheid te nemen, de lat altijd net iets hoger te leggen, en nieuwe dingen te proberen zonder bang te zijn om te falen. Af en toe falen mocht wel, dat vond hij zelfs leerrijk."

Er is het fantastische brood van In de Wulf geweest - waarvan hij overigens de zwarte rand niet opeet, "want daar krijg je kanker van". Er werd rodebietsalade met zeebrasem geserveerd, en kip van een jonge kippenboer die met zijn 25 jaar een oude stiel nieuw leven inblaast. Terwijl ook de koeien in de aanpalende weide vanavond lijken te beseffen dat ze het veelzeggende geslacht zijn, neemt fotograaf Thomas chirurg Topal mee voor een shoot. "Nooit gedacht dat ik op zo'n strobaal zou kunnen kruipen", glimlacht hij wat later enthousiast. "Dank je voor de uitdaging, Thomas."

Uitdaging heeft hij ook nodig in zijn werk. Ooit heeft hij een jaar in een privéziekenhuis gewerkt, maar dat gaf hem niet genoeg voldoening. Een universitair ziekenhuis is waar hij thuishoort, vindt hij.

Zou u dit werk ook voor de helft van het geld kunnen doen?

"Als ik kan rondkomen, wel. Mezelf pijnigen is niet nodig, vind ik. En ik moet ook aan de toekomst van mijn gezin denken. Maar als ik een dak boven mijn hoofd heb, als er genoeg eten op tafel is, en als ik af en toe met mijn vrienden kan optrekken, dan is het goed. Het financiële speelt voor mij absoluut geen belangrijke rol."

Met permissie: dat is altijd gemakkelijk gezegd voor iemand die een Ferrari in zijn garage heeft staan.

"Dat begrijp ik. Maar die auto heb ik niet alleen kunnen betalen van mijn werk in het ziekenhuis. Er zijn jaren geweest dat ik dag en nacht gewerkt heb. Lang geleden ben ik zelfs in de immobiliënsector actief geweest terwijl ik voltijds arts was. Ik herinner mij dagen dat ik van het ziekenhuis kwam en daarna het behangpapier ging verwijderen in het huis dat ik gekocht had. Als ik dan na twee, drie uur slaap opstond, stonden mijn vingers zo krom dat ik bang was om niet te kunnen opereren. (glimlacht) Maar na een warm vingerbad kwam dat helemaal goed.

"Wat ik wil zeggen: als je bepaalde inspanningen levert, hoef je je niet te schamen voor de return die je daarvoor krijgt. Je hoeft je trouwens ook niet te schamen om die return dan te tonen. Ik heb niets cadeau gekregen. Ik heb het allemaal zelf bekomen. Er zijn ook mensen die verwachten dat anderen hen moeten geven waar ze denken recht op te hebben. Dat begrijp ik niet zo goed."

U zit natuurlijk in een sector die veel financiële return geeft voor het werk dat u doet. Er zijn ook mensen die ook keihard werken en daar heel weinig voor in de plaats krijgen. Poetsvrouwen bijvoorbeeld.

"Ik vind poetsvrouw een bewonderenswaardig beroep, en wat mij betreft, verdienen ze allemaal een pak meer. Maar je moet ook kijken naar de verantwoordelijkheid die gepaard gaat met een beroep. Bovendien, een poetsvrouw met een beetje ondernemingszin zou bijvoorbeeld een poetsbedrijf kunnen beginnen. Net zoals een loodgieter. (lacht) En geloof me, een goeie loodgieter verdient een pak meer geld dan ik."

Uw bekendheid bij het grote publiek hebt u aan Topdokters te danken. Wellicht waren er wel enkele collega's die vonden dat u te veel aandacht kreeg in de serie.

"Misschien wel. Maar dat is nu eenmaal hoe de mens in elkaar zit. Daar trek ik me niets van aan."

Maar u zegt luid en duidelijk dat u de beste wil zijn, terwijl uw collega's waarschijnlijk ook de beste willen zijn. Dat moet toch tot jaloezie leiden?

"Iedereen die iets of wat ambitie heeft, wil de beste zijn. Als je dat niet hebt, dan hoor je bij de kudde. Er zijn weinig mensen die doen wat ik doe. Er is weinig concurrentie in mijn professionele wereld. Ik heb een collega in hetzelfde vakgebied als ik, en ook hij is net als ik de beste in wat hij doet."

Zo voorzichtig antwoorden, u moet in de politiek gaan.

(lacht) "Wel ja, misschien is dat wel een van mijn plannen. Ik zou heel graag een grotere rol willen spelen in de maatschappij. Vooral op het gebied van onderwijs en gezondheidszorg. Er zijn zoveel kinderen die zo talentrijk zijn van wie het talent niet wordt benut. Dat is niet goed voor die kinderen, en dat is niet goed voor de maatschappij."

Wat bent u dan concreet van plan?

"Momenteel ben ik nog volop bezig met netwerking, en daarna wil ik projecten opstarten. Eerst kleinschalig, om dan hopelijk uit te groeien tot iets groters. Kijk, meer dan 10 procent van de Belgische bevolking bestaat uit mensen met een migratie-achtergrond.

Voor die mensen zou ik een nieuw onderwijssysteem uit de grond willen stampen, en dan goed opvolgen wat de resultaten daarvan zijn. Ook wil ik de gezondheidszorg dichter bij hen brengen. We hebben nood aan een patiëntentevredenheid op alle niveaus. Hoogstaande kwaliteit kunnen we enkel aanbieden dankzij centralisatie van zorg voor complexe aandoeningen, en door die op een efficiënte en transparante wijze te communiceren."

Maar u wilt dus ook een eigen school oprichten voor mensen met een migratie-achtergrond?

"Nee, dat niet. Ik vind dat ze het onderwijs zoals het hier in België bestaat moeten blijven volgen, maar daarnaast denk ik dat we nog andere pakketten moeten aanbieden. Toen ik jong was, heb ik naast het basis- en middelbaar onderwijs ook nog Turkse lessen gevolgd. Vijf jaar lang werd ik één keer per week onderwezen over de Turkse taal, cultuur en geschiedenis.

"Voor dit project wil ik samenwerken met verschillende partners uit beide werelden. In een ideale situatie evolueren die twee vormen van onderwijs uiteindelijk naar één systeem, of komen we op zijn minst tot een samenwerkingsverband."

Politici zullen wellicht op de kar willen springen als ze dit lezen. Welke partij mag u hiervoor bellen?

"Elke partij mag mij bellen. Hoe meer aandacht voor het project, hoe beter. We moeten streven naar een win-winsituatie voor iedereen. Of ik op een lijst zal gaan staan om dit te bewerkstelligen? Daar denk ik op dit moment nog niet aan. Ik ben een wetenschapper, en dat zal ik blijven."

Als iemand met een migratie-achtergrond die de top heeft bereikt, bent u voor vele anderen wellicht een voorbeeld.

"Ik weet dat veel mensen vooroordelen hebben, maar mensen met een migratie-achtergrond hebben niet meer of minder competenties. Ik denk dat we in België allemaal over dezelfde kansen beschikken om te raken waar we willen. De vraag is welke persoonlijke en externe obstakels er opduiken in ons leven. Vaak zijn de persoonlijke obstakels het moeilijkst om te overwinnen. Ik ben ervan overtuigd dat je met de meeste externe obstakels wel komaf kunt maken. Als je dat tenminste zelf echt wilt."

Met de bootvluchtelingen en de drama's in Calais is migratie weer erg actueel. U leest op sociale media ook wat veel mensen denken over migranten. Dat zijn heel andere boodschappen dan wat u nu vertelt.

"Ik heb te doen met die mensen. Zo kleingeestig redeneren. Migratie is een verrijking. Misschien heeft het deels te maken met de economische crisis dat mensen zo bang zijn, maar volgens mij is dat maar een excuus. Ik denk dat de oorzaak eerder de cultuur is waarin we leven. We kunnen hier niet omgaan met het andere. Alles wat zich buiten de eigen comfortzone bevindt, is een bedreiging."

Zijn we er op achteruitgegaan? In Topdokters zei u dat er in uw tijd meer mensen met een migratie-achtergrond geneeskunde gingen studeren dan nu.

"Dat is een gedeelde verantwoordelijkheid van zowel de migrantenpopulatie als de lokale bevolking en de overheid. Als destijds de juiste maatregelen waren getroffen om ervoor te zorgen dat het integratieproces op lange termijn zijn vruchten had afgeworpen, dan zouden er vandaag een pak minder discriminatie en problemen zijn. Ik hoop dat zowel de Belgische overheid als de migranten hieruit lessen zullen trekken."

Op dit moment worden Nederlandse taallessen voor migranten verplicht. Vindt u dat een goed idee?

"In mijn tijd waren er ook Nederlandse taallessen. Maar ze werden niet opgelegd. Onderschat niet hoe enorm belangrijk motivatie is. Als je iets graag doet, dan doe je het goed. Als het je opgelegd wordt, zul je het nooit goed doen.

"Ik denk dat je vandaag vooral ten volle ondersteuning moet bieden aan mensen die zelf de behoefte voelen om te studeren of te ondernemen. En dat is dus wat ik met mijn project wil doen."

Wat voor onderwijs hebt u zelf gehad?

"Staatsonderwijs. Ik kreeg zedenleer en godsdienst. (glimlacht) Over Jezus en de Bijbel dus, ja. Maar thuis waren we moslim."

Dat bent u nu niet meer?

"Ik ben wel gelovig. Ik geloof in de wetenschap. That's it. Ik ben geen praktiserende religieuze persoon."

Is die K in de KU Leuven belangrijk voor u? Zou u ook aan het UZ Gent kunnen werken?

"Natuurlijk. Die K is louter een samenloop van omstandigheden. Zolang ik mijn wetenschappelijk werk ten volle kan doen, maakt het niet uit aan welke universiteit ik verbonden ben."

Maar in Gent gaat men toch iets anders om met bijvoorbeeld euthanasie en abortus dan in Leuven. Hoe kijkt u zelf tegen die thema's aan?

"Ik heb daar een vrij brede kijk op. Ik geloof in de vrijheid van keuze. Voor abortus moet er wel een duidelijk, wettelijk kader zijn, zodat iemand daar achteraf zo weinig mogelijk trauma's aan overhoudt. Hetzelfde geldt voor euthanasie."

Zou u zelf euthanasie kunnen overwegen?

"Ik denk het wel. Misschien klinkt dat radicaal met mijn achtergrond van opvoeding, maar van het moment dat je mentaal of fysiek volledig afhankelijk bent van anderen, en je in staat bent om te beslissen dat het dan niet meer hoeft voor jou, vind ik dat het je volste recht is om ermee te stoppen. En dan moeten anderen je de vrijheid geven om die beslissing te nemen en ze respecteren."

Bent u niet bang voor de dood?

"Nee. Wat wil je, ik rij met een Ferrari (lacht). Nee, voor mezelf ben ik echt niet bang. Maar ik zou wel willen dat mijn geliefden klaar zijn voor mijn dood. Als ik plots een ongeluk heb, zal dat natuurlijk moeilijker zijn, maar als ik een ongeneeslijke ziekte krijg, is het eerste wat ik zal doen met hen praten, praten, praten. Zodat ze in de mate van het mogelijke klaar zijn om afscheid te nemen.

"De dood is er nu eenmaal. Van het moment dat we geboren worden, beginnen we te sterven. De dood accepteren is de moeilijkste zaak in een mensenleven. Ik lijk daar misschien wat gemakkelijk over te gaan, maar dat is niet zo. Ik heb er heel veel over nagedacht. En hoe langer hoe meer heb ik beseft: het heeft geen zin. Ooit ga ik sterven. En als ik daar genoegen mee kan nemen, gaan de mensen rondom mij daar misschien ook wat minder ongelukkig van worden."

Hebt u toen u achttien was eigenlijk ooit aan iets anders gedacht dan geneeskunde studeren?

"Ja, ik wou F16-piloot worden. (glimlacht) Maar dat mocht niet omdat ik te klein was. Ik wou gewoon iets moeilijks doen. Als ik nu opnieuw moest kiezen, zou het toch geen geneeskunde zijn. Dan zou het architectuur zijn. Of fotografie. Of beeldhouwen. Iets met kunst in elk geval.

"Met beeldhouwen ben ik trouwens volop bezig. De ideeën zijn er, en het materiaal is ook bijna gekozen. Ik zou graag in carbonfiber werken, een synthetisch materiaal dat heel sterk is en dat je in alle vormen kunt gieten. Maar het schijnt dat het nogal duur is."

Hoe lang ziet u zich nog doorgaan als chirurg?

"Als ik nog mag stoppen op mijn 65ste, zal ik dat zeker doen. Ik zou graag nog een wereldreis maken, samen met mijn dochter."

Als zij dan nog met u wilt meegaan.

"Ik hoop dat we tegen die tijd een band hebben opgebouwd waarin we als vader en dochter samen een reis willen maken die voor ons allebei een onvergetelijke levenservaring zal zijn. Een ervaring die we zullen koesteren tot in het oneindige."

Zou de dokter die elke dag bezig is met de dood dan toch in iets als eeuwigheid geloven? Het zijn vragen waarover Baki Topal liever wat mysterie laat hangen. Even later zwaait hij ons uit. Net zo zen als hij gekomen was.

---

Bekijk op demorgen.be het filmpje bij het interview met Baki Topal.
Volgende week zaterdag: Johnny Thijs, ex-CEO van bpost.
Op vrijdagavond al te lezen op DM+, de digitale vip-omgeving voor abonnees
Lees alle vorige afleveringen op demorgen.be/detuinvankobe