Decompressie

Als echtgenote van een paracommando wil ik graag even mijn mening kwijt over de ‘decompressie’ van onze militairen in een luxeresort op Cyprus. Stressdokter Luc Swinnen noemt dit proefproject een prestigeproject (DM 17/9). En gelijk heeft hij. Natuurlijk is er een stress-ervaring als je vier maanden lang van huis bent en je geconfronteerd wordt met oorlogsleed en met de gevaarlijke risico’s. Maar ‘onze jongens’ worden daarvoor opgeleid. Niemand die klaagt over ‘stress’. De stress die onze militairen voelen ten opzichte van hun gevaarlijke opdracht, wordt ervaren als part of the job. De andere stress, komt van het thuisfront. Zolang daar alles goed gaat met vrouw en kind, gaat alles goed voor de afwezige militair.

Meerdere zendingen hebben me geleerd dat de stress vooral komt van het thuisfront. Als vrijwillige medewerkster van de sociale opvangdienst van de paracommando-eenheid uit Flawinne, heb ik me ingezet ‘als luisterend oor’: vrouwen belden omdat ze hun puberende zoon of dochter niet meer in handen hadden; gezinnen die al voor het vertrek van hun vader in een probleemsituatie zaten (financieel, huwelijk op randje van afgrond); de achtergebleven echtgenotes die met dagelijkse beslommeringen geconfronteerd worden.

De RMO heeft in deze een belangrijke taak: luisteren naar en bemiddelen tussen het thuisfront en de militair op zending. En ook via de sociale dienst ‘thuis’ kwam al heel dikwijls een antwoord op een probleem dat in vele gevallen buitengewone proporties aannam omdat de thuisblijver er helemaal alleen voorstond. Wanneer het om echte crisissituaties gaat, wordt de militair terug naar huis gestuurd. Hoe dan ook, thuiskomen is op zichzelf al stress voor alle betrokken partijen: vader die zich weer in het gezinsritme moet plaatsen; partners die elkaar weer moeten herontdekken. Toch is die thuiskomst voor de meesten een feest. De positieve stress die groeit naar de dag van het grote weerzien kan en mag niet uitgesteld worden of vervangen door een driedaags verblijf in een luxehotel. Het is een klap in het gezicht van het thuisfront dat zolang heeft moeten wachten en zelf ook wel haar portie stress heeft gehad. En decompressie komt vanzelf als de partners, de gezinnen opnieuw in elkaars armen vallen.

Pakistan

Als je de beelden op tv ziet over Pakistan, wil je toch niets anders dan helpen? Ik vind het echt verschrikkelijk triest dat Belgen en Europeanen zo weinig solidariteit tonen met de Pakistaanse bevolking. Blijkbaar is de ene ramp de andere niet, of zijn sommige mensen minder waard dan andere. Over de schandalige behandeling van de Romazigeuners en asielzoekers kan je net hetzelfde zeggen. De meeste Belgen hebben het goed en toch is er weinig of geen solidariteit. Ik word daar triest van.

En ondertussen zitten onze politici te praten over hun eigen gelijk, zonder tot een akkoord te komen. Als je die discussies plaatst tegenover sommige wereldproblemen, snap je het belang toch niet meer. Politici, open jullie blik. De kiezers willen vooruitgang en compromissen, ze willen dat er bestuurd wordt en knopen worden doorgehakt. Chapeau voor Verhofstadt, die zijn nek uitsteekt in Europa voor de Romazigeuners. Chapeau voor Peter Adriaenssens die zijn nek uitsteekt tegen misbruik in de kerk. Arm België, dat zo op zichzelf terugplooit.

Griet Wauters, Dendermonde