De glazen schuur

Een hedendaagse interpretatie van een klassieke schuur. Dat was het uitgangspunt van de gerenommeerde Belgische architect Eugeen Liebaut toen hij het huis voor de familie De Wit-Bosmans ontwierp. Annick en Dirk, zelf architecten van opleiding, gaven dit project maar al te graag uit handen aan Liebaut, die bekendstaat om zijn ontwerpen waarin hij speelt met vorm, structuur en licht.

Na twintig jaar in en rond Brussel gewoond te hebben, was het de hobby van de kinderen die hen tot diep in het Pajottenland bracht. "Onze drie dochters zijn op jonge leeftijd beginnen paardrijden. Vroeger stonden de paarden in een manege in de buurt, maar toen we op zoek gingen naar een eigen weide moesten we toch verder uitwijken. Hier zijn weides te over."

Verscholen achter een oude schuur - die ze samen met de grond van een gepensioneerde boer kochten - en een paardenstalling werd een volledig nieuwe woonst opgetrokken. En hoewel de woning op het eerste gezicht atypisch en übermodern lijkt, past ze perfect in het plaatje van de 'boerenbuiten'. "De spantstructuur en het typische lange, steile dak refereren naar de houten hooischuren en hoeves die je hier overal in de streek ziet."

Met links noch rechts een buur te bespeuren, maakte Liebaut dan ook optimaal gebruik van de ruimte en deed hij de grenzen tussen binnen en buiten vervagen. De gevel is volledig uit glas. In elke kamer van het huis - tot in de nok van het dak en met uitzondering van het toilet - kijk je uit over het weidse landschap en de licht glooiende vallei. "Een goede ruitenwasser is wel een must." (lacht)

Koken in het groen

Met raampartijen rondom het hele huis is er aan natuurlijk licht geen gebrek en wordt er een heel open gevoel gecreëerd. "Hoewel de keuken afgescheiden is van de woon- en eetkamer heb je niet het gevoel dat je afgezonderd bent. Ze is volledig naar de tuin gericht en fungeert als het kloppend hart van het huis. Iedereen komt langs hier binnen en in het weekend lummelen we vooral hier wat rond. Het ontwerp is van Bulthaup, eigenlijk onze huisleverancier voor keukens, de grasgroene kleur was een idee van Eugeen en loopt aan de achterkant over in een kast in Marokkaans blauw en olifantgrijs. Een gewaagde keuze, maar we waren er al snel uit dat het geen spierwitte keuken zou worden. Met al het glas wilden we vermijden dat het resultaat te kil werd."

Om niet aan warmte en gezelligheid te moeten inboeten, werd er gekozen voor een latjesparket in eik en een plafond in notelaar. Ook de zwartlederen zetels van het Zwitserse De Sede, een lounge van Le Corbusier en stoelen van Philippe Starck brengen karakter en contrasteren mooi met de ruwe materialen waarin het huis is opgebouwd.

"Na de bouw hebben we nog niet de kans gehad om ook de inrichting eens gronding onder handen te nemen. Eerst even op adem komen, dachten we. Ondertussen zijn we vier jaar verder. (lacht)

"De meeste spullen hebben we dus al enkele decennia. De catalogi voor verlichting liggen wel al klaar. We zijn er ook nog altijd niet uit hoe we de sofa's en tv het beste kunnen positioneren. We willen het zicht niet belemmeren, zeker niet nu Dirk een bloemenweide heeft aangelegd als buffer tussen de tuin en de paardenweide. Binnen een paar weken schieten de klaprozen, boterbloemen en paarse distelbloempjes uit de grond. Het zijn wilde bloemen. Makkelijk te onderhouden. Heel groene vingers hebben we nog niet. Groene ideeën, dat wel. Dirk is toch nog eerder een stadsmens. Ik, daarentegen... Het Pajottenland heeft me bekeerd."

Annick De Wit

Heeft samen met haar echtgenoot Dirk (57) een bedrijf gespecialiseerd in de schatting van vastgoed / Woont in het Pajottenland, samen met hun drie dochters (van wie er hier eentje op de foto te zien is) en een beestenboel van vier paarden, een shetlander, vier katten én een schildpad.