Barguil laat Fransen lachen op quatorze juillet
De Franse revolutie in de Tour zet zich door. Na de ritzeges van Démare, Calmejane en Bardet was in Foix Warren Barguil aan de beurt. 'Twee maanden geleden kon ik niet stappen, nu win ik op quatorze Juillet. Ongelooflijk.'
Flashback naar 27 april. Barguil (25) loopt bij een val in de tweede etappe van de Ronde van Romandië een breukje op in het bekken. Er wacht hem een volle maand revalidatie. Pas op 4 juni hervat hij in de Dauphiné. Met een bedenkelijke conditie, maar hij fietst tenminste weer.
"Een harde confrontatie", was het toch wel. "Bergop loste ik als een van de eersten, samen met alle sprinters. Wilde ik de Tour-start halen, dan moest er dringend wat gebeuren." Barguil laste een extra hoogtestage in, werkte hard en efficiënt, maar vertrok uiteindelijk met een klein hartje richting Düsseldorf. Zijn doel? "Parijs halen."
Foix, 14 juli. Mirakel. Barguil wint de dertiende etappe van de Ronde van Frankrijk, een ultrakorte maar zware tocht over drie Pyreneeën-cols. In de stand is de bergkoning voorlopig vijftiende, op 14:05. Tijd die hij in de openingsweek verspeelde, wat hem op de sociale media niet in dank werd afgenomen.
"De commentaren sneden heel diep", zucht hij. "Maar dat verraste me niet. Fransen zijn doorgaans beter in het bekritiseren dan in het ondersteunen. Ze vergeten blijkbaar snel dat ik twee maanden geleden nog op een ziekenhuisbed lag en niet meer kon stappen. Dit is het antwoord. De kritiek mag nu stoppen."
Kritiek verdampt snel, konden we vaststellen in de zomerse Ariège. Want de 28ste Franse Tour-ritzege ooit op de nationale feestdag - de eerste sinds David Moncoutié in 2005 (Digne-les-Bains) - werd laaiend enthousiast onthaald. Het ontnam ook Barguil alle rancune. "Incroyable, dat me dit lukt op deze uitzonderlijke dag, voor de ogen van mijn familie. Het is een bevrijdend succes. Lang geleden dat ik nog eens won (twee ritten in de Vuelta 2013, JDK). En lang geleden ook dat nog eens een Bretoen een Tour-rit won. Fier d'être Breton, weet u. Het voelt als mijn tweede nationaliteit."
Barguil rekende in een spurt met vier af met Nairo Quintana, Mikel Landa en vooral Alberto Contador. "Mijn jeugdidool. De man die me als jong, ontluikend koerstalent op televisie begeesterde met zijn aanvallen bergop. (grijnst) Als ik won, imiteerde ik altijd het denkbeeldige schot dat hij loste als hij over de finish kwam. Het is dan ook een eer om hem te kunnen verslaan. Ik had zijn jump verwacht, net voor het indraaien van die laatste haarspeldbocht naar rechts. Ik liet hem doen, zo werd hij de gedroomde lead-out voor mij."
Klassement is voor later
Of het klassement dan toch niet de volgende stap moet worden in Barguils ambitie, bleef de Franse pers aandringen. "Ja", knikte hij. "Ik wil er zeker werk van maken, omdat ik er de intrinsieke kwaliteiten voor heb. Maar ik neem er de tijd voor.
"Concentreer jullie nu maar eerst even op Romain Bardet. Klasbak. 'Jouw moment komt nog wel', klopte hij me donderdag, na zijn ritzege in Peyragudes, amicaal op de schouder. Kijk, we zijn 24 uur later en mijn moment is er al. Nu is het opnieuw zijn beurt. Hoe mooi zou het niet zijn om, 32 jaar na Bernard Hinault, eindelijk nog eens een Franse Tourwinnaar te hebben?"