Direct naar artikelinhoud

Het boek dat elke tienjarige kent

Het best verkopende boek van het moment speelt zich af in een boomhut. Niet zomaar één, maar een exemplaar van maar liefst 78 verdiepingen hoog. Auteur Andy Griffiths legt uit hoe je zo'n ding bouwt en waarom kinderen er zo dol op zijn.

'Boeken zijn saai', vonden zijn leerlingen. In een poging hen toch aan het lezen te krijgen, besloot Andy Griffiths, een ondertussen 55-jarige Australiër, om dan maar zelf korte, grappige verhaaltjes te schrijven. Op maat van zijn kritische lezerspubliek. Maar van een carrière als schrijver was toen absoluut nog geen sprake. "Ik bundelde die verhaaltjes wel, kopieerde ze en ging ze daarna in de lokale boeken- en platenwinkels verkopen", vertelt hij. "Op een goede dag verdiende ik daar misschien 40 dollar mee. Meer dan een wat uit de hand gelopen hobby was het niet."

Dat veranderde toen Griffiths in contact kwam met Terry Denton. Een tekenaar met wie hij hetzelfde, absurde, gevoel voor humor deelde. De twee besloten samen te gaan werken; Griffiths leverde de tekst, Denton de illustraties. "Aanvankelijk maakte Terry kleine tekeningetjes aan de rand van de pagina's, om onze boeken aantrekkelijker te maken. Je moet maar eens bestuderen hoe kinderen een boek keuren. Het eerste wat ze doen, is naar het lettertype kijken. Als dat te klein is, heb je het al meteen verkorven. Maar wanneer er, zoals in onze boeken, allerhande tekeningetjes bij staan, worden ze er meteen in gezogen."

Absurde avonturen

Het duo heeft ondertussen meer dan twintig goed verkopende kinderboeken achter hun naam staan. Maar toen ze zes jaar geleden 'De waanzinnige boomhut'-reeks opstarten begon het pas echt snel te gaan. In de reeks draait alles om een boomhut waar met elk nieuw boek 13 verdiepingen bij komen. De ene al geflipter dan de andere. Een ijssalon met 78 smaken, een meloensmijtruimte of een verjaardagskamer waar het altijd je verjaardag is. In de waanzinnige boomhut is niets te gek. De hut wordt bewoond door Andy en Terry, de getekende alter ego's van de twee bedenkers, die er het ene absurde avontuur na het andere beleven. beleven.

In hun thuisland Australië was het eerste boek, toen de boomhut nog maar dertien verdiepingen telde, meteen een hit. "Terwijl de hele wereld in de ban was van het Fifty Shades of Grey-boek stond in de Australische boekentop plots een kinderboek op één", herinnert Sofie Van Sande van uitgeverij Lannoo zich. Het boek werd vertaald naar het Nederlands en werd ook hier een instantsucces. Van de zes boeken uit de reeks zijn in België en Nederland ondertussen al meer dan een half miljoen exemplaren verkocht. En hoe hoger de boomhut wordt, hoe makkelijker de boeken naar de top van de boeken top 10 racen. Het recentste deel, dat met 78 verdiepingen, was vorige week nog het best verkochte boek in de Benelux.

Evenwicht

Het geheim voor dat succes is volgens Griffiths terug te brengen naar de chemie die ontstaat wanneer hij met illustrator Denton samenwerkt. "Het samen schrijven is gewoon dolle pret. We amuseren ons en dat voel je aan onze boeken. We hebben door de jaren heen ook een steeds beter evenwicht gevonden tussen tekst en illustraties. Terwijl de tekeningen van Terry vroeger nog in de marge stonden, nemen ze nu evenveel of zelfs meer plaats in dan de tekst. Volwassenen vergeten soms dat lezen hard werken is, zeker wanneer je het nog niet zo goed kunt. Dan helpen prentjes om toch het verhaal te kunnen volgen."

Die aanpak komt Griffiths af en toe op kritiek te staan. Zijn boeken zouden geen 'echte' kinderliteratuur zijn, eerder veredelde strips. Strips die bovendien voor het grootste deel uit nonsens bestaan, zoals de boekenrecensent van de Nederlandse krant NRC Handelsblad deze week nog schreef. "Misschien moeten die critici maar eens naar een vroege versie van Alice's Adventures in Wonderland op zoek gaan", reageert de auteur fijntjes. "Dan zullen ze zien dat er ook in dat boek, nochtans een absolute klassieker, heel veel illustraties staan. Honderd jaar geleden wisten ze al dat tekeningen een enorme hulp kunnen zijn voor beginnende lezers en nu zou dat plots niet meer mogen?"

De auteur is trouwens de eerste om toe te geven dat zijn boeken niet per se een belangrijke boodschap te verkondigen hebben. "Moet dat dan? Als ik naar de film of naar een concert ga, doe ik dat toch ook gewoon voor mijn plezier en niet om een lesje in moraliteit te krijgen. Waarom moet dat bij boeken anders zijn? Mag lezen dan niet gewoon fun zijn?"